ไม่มีทางกลับไป นิยาย บท 9

เดย์เพื่อนสมัยเด็กของเมทีกางมือออกกว้างขณะเอนตัวพิงโซฟา มองดูเมทีกระดกเบียร์แก้วต่อแก้ว

เดย์ เมื่อเห็นว่าเมทีไม่มีสติ ทันใดนั้นเดย์เอื้อมมือไปจับแขนของเมที พูดว่า "พอได้แล้ว พอแล้ว นายจะอย่าดื่มจนเมา ถ้าฉันไม่พานายกลับไปส่งที่บ้านหรอกนะพ่อนายฆ่าฉันตายแน่นๆ"

“ก็แค่เบียร์ ฉันยังไหว” เมทีตอบ แล้วหยุดดื่มสักพักแล้วเอนหลังพิงโซฟาและแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนรู้สึกถึงสาย ลมเอื่อยๆมาจากแม่น้ำ

เดย์ ดึงเนคไทสีชมพูและขยิบตาให้สาวสวยที่เดินผ่านไปผ่านมา ด้วยรูปร่างที่หล่อและดูดี ผู้หญิงใส่ชุดที่มีตามแฟชั่นและสังเกตเห็นว่าเธอสวมใส่ต่างหูเพชรสีม่วงที่ระยิบระยับอีกด้วย

แต่รู้สึกว่าฝ่ายหญิงจะสนใจเมทีเป็นพิเศษ ตระกูลธาราประกอบไปด้วย วิโรจน์และไพลินทั้งสองคนที่ลูกชายทั้ง 7 คน แต่ละคนก็มีเสน่ห์เฉพาะตัวและมีหน้าตาที่คล้ายพ่อกับแม่

รูปลักษณะของเมทีเขามีใบหน้าที่หล่อเหลาและเพอร์เฟ็กต์ราวกับถูกสร้างโดยพระเจ้า ดั้งจมูกโด่ง ริมฝีปากบางเซ็กซี่ แม้ผมสั้นยุ่งเหยิงก็หล่อเหลาจนน่าตกใจ

“ทุกครั้งที่มากับนาย สาวๆแทบไม่เคยที่จะเหลียวมองฉันเลยนะ อู้ฮู ว้าว ” เดย์พูดอย่างอิจฉาและมองเมที

เมทีไม่ตอบอะไรและยังคงหลับตาลง

โอ๊ยรู้สึกรำคาญนายจริงๆเมที เดย์ก็เก็บรอยยิ้มขี้เล่นของเขาไว้ “ฉันเห็นข่าวที่กำลังเป็นกระแสอยู่ เครียดอะไรนักหนา นายกังวลว่าจะทำให้น้องนิรินเสียใจหรือเปล่า?”

“นั่นก็ส่วนหนึ่ง” เมทีตอบกลับและสายตาก็จ้องไปที่เครื่องดื่มในมือ

และอีกเหตุผลหนึ่ง คือเมื่อวานเกิดเรื่องในครอบครัวพิพิมเธอยื่นคำขาดตัดขาดความสัมพันธ์กับครอบครัวและได้เก็บกระเป๋าและย้ายออกไปแล้ว” เมทีเล่าให้เดย์ฟัง

เดย์ พยักหน้ายกคิ้วถาม“นายคงไม่คิดว่าเธอเป็นผู้อยู่เบื้องหลังข่าวที่กำลังเป็นกระแสใช่ไหม”

เมทีไม่ตอบ จมอยู่ในความคิด

เดย์พูด “อืม ใจเย็นลองคิดดูสิ” คนในครอบครัวก็ต่างคิดกันว่าพิพิมตายข้างนอกนานแล้ว คิดไม่ถึงเธอยังมีชีวิตกลับมานอกจากนี้ นายชอบน้องนิรินมากกว่า ไม่ใช่หรอ"

เมทีถอนหายใจ มันก็ใช่! ในตอนนั้นยังนิริน1ขวบถูกรับมาเลี้ยงในตอนเธอยังเด็กมาก และเราโตมาด้วยกันมีสายสัมพันธ์ที่ดีมาโดยตลอด แต่สำหรับพิพิม… ฉันไม่ได้มีความรู้สึกกับเธอแบบอย่างนั้น ฉันยังคิดในใจว่าอย่าให้เธอกลับมา ฉันไม่ให้น้องนิรินเสียใจ

เดย์ตบมือบนไหล่ของเมที “ก็ดีแล้วนิพิพิมเธอก็ออกจากธาราไปแล้ว นายควรจะดีใจเลิกกังวลแล้วมาดื่มกันเถอะ”

ควรมีความสุขหรอ? ใช่สิ! นายควรมีความสุข เมื่อวาตอนที่พิพิมออกจากธาราคุณแม่ไพลินไม่ยอมให้เธอไปพยายามบอกให้เธออยู่ที่นี้ นายรู้สึกหนักใจไหม?

ถ้าพิพิมโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ คุณพ่อคงดีใจที่เธอจากไป

ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ เนื่องจากเธอถูกกล่าวหาอย่างผิดๆออกจากไป เขารู้สึกเหมือนธาราเป็นหนี้อะไรบางอย่างกับเธอ

ขณะที่เขาไป มหาวิทยาลัยออราเคิล เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับพิพิม

เขาได้ยินว่าพิพิมไม่ได้มาเรียนและดูเหมือนไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน

เมื่อทุกคนรวมถึงคุณพ่อวิโรจน์สงบสติอารมณ์ได้ ยกเว้นแคุณแม่ไพลิน ที่พยายามบอกให้พิพิมกลับมา

พวกเขารู้สึกว่ามีแค่น้องนิรินในครอบครัวก็เพียงพอแล้วทุกคนก็รู้สึกแบบนี้

ณ ขณะนี้ เมที หลบสายทุกคนและตัวแข็งทื่อ

ไลล่าตะโกนเรียกพร้อมโบกมือให้เธอพร้อมเรีกชื่อ“พิพิม” พิพิมยิ้มแล้วเดินเข้าไปหา

วันนี้พิพิมแต่งตัวมา เธอใส่เสื้อสีขาวคู่กับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบ

ด้วยความตามธรรมชาติของเธอเปล่งประกายแม้ไม่ได้แต่งหน้าและเธอก็กลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเหมือนดวงดาวและเปล่งประกายราวกับเพชร

เมทีก็ตกใจที่เห็นพิพิมร้องตะโกนเรียก “... นั่นพิพิมเหรอ”

นี่เป็นครั้งแรกที่รู้เขาได้รับรู้ว่าพิพิมคือน้องสาวของเขาที่หายไปนานถึง19ปี

เมื่อพิพิมเข้ามาครอบครัวธาราเป็นครั้งแรกเธอเป็นคนที่ขี้อายและขี้กลัวไปหมดรู้จักที่จะถ่อมตัว ซึ่งทำให้เมทีรู้สึกไม่ชอบเธอเอามากๆ

ดังนั้นความประทับใจครั้งแรกของพิพิมที่มีต่อเมทีก็แย่มากไม่ต่างกัน เมทีคิดไม่ออกว่าทำไมพิพิมซึ่งมาจากตระกูลธาราถึงไม่สูงส่งหรือสง่างามเลย ในตอนนั้นพิพิมต่างจากนิรินโดยสิ้นเชิง ไม่ใช่แค่เมทีที่คิดแบบนี้ แต่ทุกคนในธาราก็คิดเช่นกัน

เมทียังกังวลว่าพิพิมจะทำร้ายนิรินจึงไม่เคยปฎิบัติดีต่อพิพิมเลยสักครั้ง  พิพิมดูเหมือนเดิมจากภายนอก แต่ในตอนนี้เธอกำลังแสดงท่าทีที่ต่างออกไปมาก เธอแสดงออกถึงความมั่นใจ และทุกการกระทำของเธอดูเหมือนจะดึงดูดความสนใจจากทุกคนที่อยู่รอบข้าง

"ว้าว! เดย์อุทานอย่างตื่นเต้น เมทีนายดูผู้หญิงคนนั้นสิน่าทึ่งมาก เมทีก็หันไปมองอย่างกระตืนรือร้น"

หลังจากที่พิพิมเดินเข้าไปมารูฟท็อปบาร์ชั้นสอง เดย์ก็ละสายตาจากเธอไม่ได้ เมทีที่ปกติเกิดอารมณ์เสียทันที่ที่เห็น “นั้นพิพิม !

“อะไรยังไงนะ นั้นหรอพิพิม?...เธออก็...เธอต่างจากในรูปมาก แทบไม่เหมือนเธอเลย !” เดย์พูดด้วยความประหลาดใจ

เดย์คิดว่าเมทีเมาแล้วเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพิพิม

หลังจากนั้นเดย์ก็มองอีกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงจนต้องอ้าปากค้างว่านั้นคือพิพิมจริงๆเธอสวยมาก

เธอเปลี่ยนแปลงการแต่งตัวดูดีขึ้นทำให้ดูเหมือนว่าเธอเป็นคนอีกคน

พิพิมไม่ทันได้่สังเกตเมทีกับเดย์เธอเดินผ่านและเดินตรงไปหาไลล่า พูดว่า "ขอโทษที่ให้รอนะ ไลล่า "