ไม่มีทางกลับไป นิยาย บท 5

หลังจากวางสายโทรศัพท์นั้น

วิโรจน์ ไพลิน และเมทีต่างทำหน้าเจื่อน

เพราะพวกเขากล่าวหาพิพิมแบบผิดๆ

หลังจากพิจารณาคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว พวกเขาตระหนักว่ามีช่องโหว่มากมายที่คุณพายุเล่ามา

พวกเขาพบหลักฐานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถึงกระนั้นพวกเขาก็ใช้มันเพื่อสร้างข้อกล่าวหาว่าพิพิมจงใจปล่อยข่าวลือเพื่อบีบบังคับให้ธารารับรู้ว่าเธอคือรัชทายาทที่แท้จริง

พวกเขายังคงไม่ไว้ใจพิพิมและเอ็นดูนิรินมากเกินไปจนทำให้เกิดเรื่องวุ่นๆ

ทุกครั้งที่เขาเห็นนิรินเศร้าเสียใจ

“พิพิมฉันขอโทษจริงๆ พ่อและพวกพี่ๆอารมณ์เสียเมื่อรู้ว่าฉันไม่มีความสุขทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเองมันจะดีกว่าถ้าฉันไม่เข้ามาอยู่ในบ้านนี้

เธอพูดเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดเมื่อเดินเข้าไปหาพิพิมน้ำตาคลอเบ้า เตรียมคุกเข่าต่อหน้าเธอ

“นิริน เธอจะทำอะไร” เมทีซึ่งอยู่ด้วยรีบพูดขึ้นขณะที่ดึงนิรินมา

นิรินได้ต้องการคุกเข่าพูดว่า “เมที ฉันต้องทำมันเป็นความผิดของฉันเองฉันจะไม่ลุกถ้าพิพิมไม่ยกโทษให้พวกเรา!”

นิรินทรุดเข่าลงกับพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

น้ำตาหยดลงมา

“ทำอะไรนะลุกเดี๋ยวนี้นิริน !” วิโรจน์กล่าวออกมา

วิโรจน์กับไพลินรีบเข้าไปช่วยนิรินที่คุกเข่าอยู่บนพื้น

รู้สึกประทับใจในความกตัญญูของนิรินในการเป็นลูกสาวที่ดี

ในขณะนั้นความสงสัยใดๆที่เกี่ยวกับนิรินในใจของพวกเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

พวกเขารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ที่คนกตัญญูและเสียสละเช่นนี้ที่คิดแผนการเลวร้ายเช่นนี้

ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าต้องเป็นคนอื่นแน่ๆ

“พิพิม เราต้องขอโทษเธอด้วยไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะหาให้ได้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้และให้พวกเขาชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเขาจะพยายามทำร้ายครอบครัวของเราได้!” วิโรจน์พูดด้วยความโมโหที่คิดว่ามีคนพยายามใส่ร้ายครอบครัวเขา

“ใครก็ตามที่กล้าทำให้ชื่อเสียงของธาราเสื่อมเสียฉันจะต้องจัดการมัน” วิโรจน์พูดขึ้นมาอย่างจริงจังเรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่วิโรจน์ทนไม่ได้

เหนือสิ่งอื่นใด วิโรจน์ให้ความสำคัญกับการรักษาความสงบสุขในครอบครัว

“เพราะฉันขอโทษ?” พิพิมหัวเราะราวกับว่าเธอได้ยินเรื่องตลกที่ใหญ่ที่สุดในโลก

เธอเริ่มร้องไห้จากการหัวเราะอย่างหนักจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และปวดท้อง

วิโรจน์ขมวดคิ้วอย่างสับสน แล้วถาม “หัวเราะทำไม?”

พิพิมเอาแต่หัวเราะขำเพราะเรื่องที่วิโรจน์บอกว่าเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินมา

แทนที่จะปกป้องลูกสาวแท้ๆ วิโรจน์กลับเข้าข้างเด็กที่ถูกอุปการะ

เขาทำให้คนในครอบครัวไปต่อต้านพิพิมเพราะกลัวเธอจะกลับมาเอาทุกอย่างที่เป็นของนิรินไป

มันทำให้วิโรจน์เกิดอคติและเขาเริ่มโยนข้ออ้างให้พิพิมผิดๆแทบทุกเรื่อง

จากพ่อแบบนั้นพิพิมไม่คาดหวังคำขอโทษเลยสักนิด

พิพิมคนเก่าคงได้เชื่ออย่างโง่เขลาในสิ่งที่เรียกว่าความรักในครอบครัว แต่พิพิมคนใหม่ไม่ใช่คนโง่ที่ถูกปิดตาด้วยสายสัมพันธ์ในครอบครัว

“คุณวิโรจน์ ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะขอโทษฉันจริงๆ แต่อย่างใด นอกจากนี้ คุณแก่เกินไปและตาบอดที่จะคิดค้นหาผู้บงการเบื้องหลังทั้งหมดนี้” พิพิมพูดคำหยาบออกมาโดยไม่มีท่าทีสำนึกผิด

แต่เธอกลับรู้สึกได้รับการปลดปล่อยอย่างมาก เพราะในที่สุดเธอก็ได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บกักไว้ออกมา

พิพิมเล่าว่าเธอเอาตัวเองรับกระสุนให้วิโรจน์ได้อย่างไร แต่แล้วกับถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลเพื่อรักษาตัวในขณะที่เธอพยายามเอาชีวิตรอดหลังจากเหตุการณ์นั้น เธอก็นึกถึงเวลาหลายปีที่ผ่านมาในครอบครัวนี้ที่เคยละเลยเธอ

นอกจากนี้ เธอยังจำเตะครั้งนั้นได้อย่างฝังใจ

ความเกลียดชังละความแค้นที่สั่งสมมาทั้งหมดนี้ พิพิมจึงแก้แค้นอย่างเต็มที่ในขณะนี้!

แต่อย่างไรก็ตามมันยังคงไม่เพียงพอ

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าพิพิมจะแสดงออกและจะพูดแบบนี้

การกระทำของพิพิมทำให้ทุกคนตกใจ รวมทั้งเมที ที่สงสัยว่าเธอเสียสติไปแล้วหรือเปล่า

พิพิมสูญเสียความอ่อนโยนและความขี้อายแบบเดิมๆ ของเธอไปหมดแล้ว และเธอยังล้อเล่นหัวเราะเยาะกับสายตาของวิโรจน์

วิโรจน์พูดดังขึ้น “เธอพูดอะไร ฉันเป็นพ่อของเธองั้นหรอ! เธอกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้!

“ฉันยอมรับว่าฉันทำผิด แต่ฉันบอกว่าฉันจะขอโทษคุณ อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณสามารถมีทัศนคติแบบนั้นกับฉันได้”

วิโรจน์เคยกลัวภรรยาแต่ไม่กลัวใครทั้งนั้น

ไพลินรีบโอบแขนนิรินแล้วปลอบว่า “พูดว่าอย่าเศร้าไปเลยพิพิมแค่ไม่สบายใจไม่มีใครไล่เธอออกตราบเท่าที่มีเราอยู่ใกล้ๆ”

“แม่... ปล่อยให้นิรินออกไปจากที่นี้เถอะ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของนิรินแล้ว พิพิมต่างหากเป็นทายาทตระกูลธารา ส่วนหนูเป็นแค่ลูกสาวบุญธรรม...” นิรินร้องไห้ในอ้อมแขนของไพลิน น้ำเสียงสั่นเครือ

วิโรจน์ รู้สึกกับว่าทุกคำที่นิรินพูดคือเล็บที่แหลมคมทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของพวกเขา หัวใจของพวกเขาเจ็บปวดและรู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิดจากความเศร้าโศกของนิริน

“พิพิม ! เธอกล้าพูดแบบนี้กับนิรินได้ยังไง!” เมทีตะโกน.

เมื่อได้ยินว่าพิพิมกำลังจะไล่นิรินออก เมทีก็สงบสติอารมณ์

เมทีตะโกนว่า "พิพิม ในที่สุดเธอก็กัดตัวเองฟันแล้วสินะ! เพื่อไม่ให้ใครมาท้าทายความรักของวิโรจน์ได้ เธอรอไม่ไหวแล้วที่จะกำจัดนิรินและไล่เธอออกจากครอบครัวเพื่อที่ เธอก็จะได้เป็นทายาทคนเดียวของตระกูลธารา !

“แต่ตอนนี้ฉันอยู่ตรงนี้มันจบแล้วนิรินจะเป็นลูกของครอบครัวธาราตลอดไป ยังไงฉันก็รับเธอเป็นน้องสาวของฉัน!”

เมทียืนอยู่หน้านิรินเพื่อปกป้องเธอ ดวงตาของวิโรจน์เต็มไปด้วยความโกรธขณะที่เขามองพิพิมอย่างเคร่งขรึม

พิพิมมองหน้าเมทีซึ่งคล้ายกับตัวเองมาก และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอไม่ชอบหน้าแบบนี้

พิพิมรู้สึกหายใจไม่ออกอยากจะอ้วกเมื่อนึกถึงเลือดของธาราที่ไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดของเธอ

ตอนนี้เธอได้รับโอกาสให้เริ่มต้นใหม่แล้ว พิพิมก็ไม่อยากเสียโอกาสนี้ไป

เธอหัวเราะย่างเย็นชา "ใช่ เธอเป็นน้องสาวของคุณ ส่วนฉัน..ไม่มีไม่มีอะไรเลย..

“ฉันเป็นแค่เครื่องมือให้พวกนายใช้ และเป็นเพียงหนามแหลมคมที่ฝังอยู่ในใจพวกนายมาสิบเก้าปี

“ถ้าคุณไม่ใส่ใจ คุณจะไม่รู้สึกด้วยซ้ำ และการพาฉันกลับเข้าไปในธาราก็เพียงเพื่อให้คุณถอนหนามเล็กๆ นั้นออกได้ในที่สุด

“สุดท้ายแล้ว ฉันก็ไม่เป็นอะไร”

พิพิมพูดแต่ละคำก็ปวดใจ

ในที่สุดอารมณ์ของเธอก็สงบลง และเธอก็เริ่มรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงที่เธอไม่เคยกล้ายอมรับมาก่อน แต่เธอก็รู้อยู่ในหัวใจของเธอว่าเป็นความจริง

เธอได้เปิดเผยความรู้สึกที่เก็บมานานและเดือดเนื้อร้อนใจที่ซ่อนตัวมานานด้วยการส่งเสียงของเธอ

เนื่องจากเธอไม่เคยได้รับการยอมรับให้เป็นหนึ่งในครอบครัวเลย

วิโรจน์ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอเจ็บปวดและโกรธ แต่นิรินยังเป็นผู้บริสุทธิ์ เธอต้องกลับไปคิดพิจารณาว่าพฤติกรรมของเธอที่ก้าวร้าวและไม่เหมาะสมเอาอย่างมากในตอนนี้"