ไม่มีทางกลับไป นิยาย บท 5

หลังจากวางสายโทรศัพท์นั้น

วิโรจน์ ไพลิน และเมทีต่างทำหน้าเจื่อน

เพราะพวกเขากล่าวหาพิพิมแบบผิดๆ

หลังจากพิจารณาคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว พวกเขาตระหนักว่ามีช่องโหว่มากมายที่คุณพายุเล่ามา

พวกเขาพบหลักฐานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถึงกระนั้นพวกเขาก็ใช้มันเพื่อสร้างข้อกล่าวหาว่าพิพิมจงใจปล่อยข่าวลือเพื่อบีบบังคับให้ธารารับรู้ว่าเธอคือรัชทายาทที่แท้จริง

พวกเขายังคงไม่ไว้ใจพิพิมและเอ็นดูนิรินมากเกินไปจนทำให้เกิดเรื่องวุ่นๆ

ทุกครั้งที่เขาเห็นนิรินเศร้าเสียใจ

“พิพิมฉันขอโทษจริงๆ พ่อและพวกพี่ๆอารมณ์เสียเมื่อรู้ว่าฉันไม่มีความสุขทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเองมันจะดีกว่าถ้าฉันไม่เข้ามาอยู่ในบ้านนี้

เธอพูดเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดเมื่อเดินเข้าไปหาพิพิมน้ำตาคลอเบ้า เตรียมคุกเข่าต่อหน้าเธอ

“นิริน เธอจะทำอะไร” เมทีซึ่งอยู่ด้วยรีบพูดขึ้นขณะที่ดึงนิรินมา

นิรินได้ต้องการคุกเข่าพูดว่า “เมที ฉันต้องทำมันเป็นความผิดของฉันเองฉันจะไม่ลุกถ้าพิพิมไม่ยกโทษให้พวกเรา!”

นิรินทรุดเข่าลงกับพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

น้ำตาหยดลงมา

“ทำอะไรนะลุกเดี๋ยวนี้นิริน !” วิโรจน์กล่าวออกมา

วิโรจน์กับไพลินรีบเข้าไปช่วยนิรินที่คุกเข่าอยู่บนพื้น

รู้สึกประทับใจในความกตัญญูของนิรินในการเป็นลูกสาวที่ดี

ในขณะนั้นความสงสัยใดๆที่เกี่ยวกับนิรินในใจของพวกเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

พวกเขารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ที่คนกตัญญูและเสียสละเช่นนี้ที่คิดแผนการเลวร้ายเช่นนี้

ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าต้องเป็นคนอื่นแน่ๆ

“พิพิม เราต้องขอโทษเธอด้วยไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะหาให้ได้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้และให้พวกเขาชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเขาจะพยายามทำร้ายครอบครัวของเราได้!” วิโรจน์พูดด้วยความโมโหที่คิดว่ามีคนพยายามใส่ร้ายครอบครัวเขา

“ใครก็ตามที่กล้าทำให้ชื่อเสียงของธาราเสื่อมเสียฉันจะต้องจัดการมัน” วิโรจน์พูดขึ้นมาอย่างจริงจังเรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่วิโรจน์ทนไม่ได้

เหนือสิ่งอื่นใด วิโรจน์ให้ความสำคัญกับการรักษาความสงบสุขในครอบครัว

“เพราะฉันขอโทษ?” พิพิมหัวเราะราวกับว่าเธอได้ยินเรื่องตลกที่ใหญ่ที่สุดในโลก

เธอเริ่มร้องไห้จากการหัวเราะอย่างหนักจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และปวดท้อง

วิโรจน์ขมวดคิ้วอย่างสับสน แล้วถาม “หัวเราะทำไม?”

พิพิมเอาแต่หัวเราะขำเพราะเรื่องที่วิโรจน์บอกว่าเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินมา

แทนที่จะปกป้องลูกสาวแท้ๆ วิโรจน์กลับเข้าข้างเด็กที่ถูกอุปการะ

เขาทำให้คนในครอบครัวไปต่อต้านพิพิมเพราะกลัวเธอจะกลับมาเอาทุกอย่างที่เป็นของนิรินไป

มันทำให้วิโรจน์เกิดอคติและเขาเริ่มโยนข้ออ้างให้พิพิมผิดๆแทบทุกเรื่อง

จากพ่อแบบนั้นพิพิมไม่คาดหวังคำขอโทษเลยสักนิด

พิพิมคนเก่าคงได้เชื่ออย่างโง่เขลาในสิ่งที่เรียกว่าความรักในครอบครัว แต่พิพิมคนใหม่ไม่ใช่คนโง่ที่ถูกปิดตาด้วยสายสัมพันธ์ในครอบครัว

“คุณวิโรจน์ ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะขอโทษฉันจริงๆ แต่อย่างใด นอกจากนี้ คุณแก่เกินไปและตาบอดที่จะคิดค้นหาผู้บงการเบื้องหลังทั้งหมดนี้” พิพิมพูดคำหยาบออกมาโดยไม่มีท่าทีสำนึกผิด

แต่เธอกลับรู้สึกได้รับการปลดปล่อยอย่างมาก เพราะในที่สุดเธอก็ได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บกักไว้ออกมา

พิพิมเล่าว่าเธอเอาตัวเองรับกระสุนให้วิโรจน์ได้อย่างไร แต่แล้วกับถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลเพื่อรักษาตัวในขณะที่เธอพยายามเอาชีวิตรอดหลังจากเหตุการณ์นั้น เธอก็นึกถึงเวลาหลายปีที่ผ่านมาในครอบครัวนี้ที่เคยละเลยเธอ

นอกจากนี้ เธอยังจำเตะครั้งนั้นได้อย่างฝังใจ

ความเกลียดชังละความแค้นที่สั่งสมมาทั้งหมดนี้ พิพิมจึงแก้แค้นอย่างเต็มที่ในขณะนี้!

แต่อย่างไรก็ตามมันยังคงไม่เพียงพอ

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าพิพิมจะแสดงออกและจะพูดแบบนี้

การกระทำของพิพิมทำให้ทุกคนตกใจ รวมทั้งเมที ที่สงสัยว่าเธอเสียสติไปแล้วหรือเปล่า

พิพิมสูญเสียความอ่อนโยนและความขี้อายแบบเดิมๆ ของเธอไปหมดแล้ว และเธอยังล้อเล่นหัวเราะเยาะกับสายตาของวิโรจน์

วิโรจน์พูดดังขึ้น “เธอพูดอะไร ฉันเป็นพ่อของเธองั้นหรอ! เธอกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้!

“ฉันยอมรับว่าฉันทำผิด แต่ฉันบอกว่าฉันจะขอโทษคุณ อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณสามารถมีทัศนคติแบบนั้นกับฉันได้”

วิโรจน์เคยกลัวภรรยาแต่ไม่กลัวใครทั้งนั้น