“ไม่จำเป็น คุณวิโรจน์”พิพิมพูดออกมาอย่างเหน็บแนมสูดลมหายใจเล็กน้อย แล้วพูดความรู้สึกที่อยู่ในใจของเขาออกมา
เธอพูดต่อว่า “คุณพ่อรักนิรินมากจนไม่อยากให้ใครมาแทนที่ความเป็นทายาทของครอบครัวธารา
“ฉันจะทำตามที่เธอขอ จากนี้ไปความสัมพันธ์ของฉันกับธาราสิ้นสุดลงแล้ว และฉันไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวของคุณอีกต่อไป!”
พิพิมรู้สึกว่าแบกภาระก้อนโตลงจากบ่าแล้ว เธอเดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่หันกลับมามองสีหน้าตกตะลึงของวิโรจน์
หลังจากที่เธอกลับมาที่ชั้นล่างพร้อมกับจัดกระเป๋าและพร้อมที่จะไปที่อื่นๆ ทั้งหมดก็สั่นสะท้านไปทั้งแกน
พิพิมยืนเฉยๆกับกระเป๋าเรียบๆกับเป้ธรรมดาๆ
เธอมองพวกเขาอย่างเย็นชาและเดินออกจากวิลล่า
“เธอหยุดอยู่ตรงนี้ก่อน!” วิโรจน์พูดในที่สุดเขาก็พบความกล้าที่จะพูด “เอาจริงเหรอพิพิม”
“เอาจริงจริงหรอ คุณวิโรจน์นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกคุณต้องการเหรอ?” พิพิมตอบประชดประชันขณะเดินออกจากบ้านโดยไม่หันกลับมามอง
นิรินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกได้ถึงชัยชนะ เธอไม่รู้ว่าทำไมพิพิมถึงยอมสละตำแหน่งในตระกูลธารา และเธอก็รู้สึกโล่งใจที่มันเกิดขึ้น
นิรินตื่นเต้นจนออกนอกหน้าแต่เธอมีสิ่งที่ต้องทำ “เมทีไปคุยกับพิพิมเถอะ เป็นฉันคนที่ต้องไป ไม่ใช่เธอ” นิรินอ้อนวอนทั้งน้ำตาไหลอาบหน้า “พิพิมแค่หงุดหงิดเพราะเธอเข้าใจเธอผิดไปคุยกับเธอเถอะ”
นิรินพูดและสะอื้นร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้และดึงแขนเมที แต่เขาไม่ได้โต้ตอบเธอในทันที
อารมณ์สับสนของเมที เขาเชื่อว่าการที่พิพิมอยู่บ้าน รังแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวและฐานะของนิรินเขาจึงอยากให้เธอออกไปเอง
อีกทั้งเมทียังต้องยอมรับว่าพิพิมเป็นน้องสาวของตนซึ่งเขารับไม่ได้
ยิ่งกว่านั้นเขารู้ว่าพิพิมจากไปเพียงเพราะครอบครัวนี้ทำให้เธอเจ็บปวด
เมทีรู้ว่า การกระทำของเขามีส่วนทำให้เธอตัดสินใจขอออก เลยทำให้เขารู้สึกแย่
นิรินไม่สบายใจเพราะสังเกตเห็นเมทีลังเล เธอนึกขึ้นได้ว่าพวกธารายังคงห่วงใยพิพิม
โชคดีที่ฉันเคลื่อนไหวเร็วพอไม่อย่างงั้นคงเป็นเรื่องยาก
“ได้เลย! ออกไป! และอย่าได้กลับมาอีก! วิโรจน์ ธารา ปฏิเสธเธอว่าเป็นลูกสาวของฉัน!” วิโรจน์ตะโกนด้วยอารมณ์ของเขากำลังเดือดพล่าน เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพิพิมจะกล้าขู่เขาตัดสัมพันธ์กับครอบครัวธารา
วิโรจน์ไม่ใช่คนประเภทที่จะตกใจง่ายเมื่อถูกขู่ เพราะเขาอยู่ในโลกธุรกิจที่โหดร้ายมานานและพบเจอคนใจร้ายมาทุกรูปแบบ เขาหวังว่าพิพิมจะเห็นข้อผิดพลาดในวิถีทางของเธอ ขอโทษ และกลับมาร่วมธาราอีกครั้ง
จากนั้น วิโรจน์คิดว่าเขามีทรัพย์สมบัติจำนวนมากจะดึงดูดใจทายาทที่แท้จริงและจะไม่มีใครปฏิเสธได้
“ พอได้แล้ววิโรจน์ !” ไพลินตะโกนใส่เขาทันที
วิโรจน์หดกลับ กลัวปฏิกิริยาของภรรยา
“ไปคุยกับพิพิมหน่อยแม่” นิรินขอร้องไพลิน ขยับกลยุทธ์ถอยหนี
“ฉันจะตามไปดูเธอ วิโรจน์ กับเมที ไปดูแลนิริน” ไพลินบอกรีบเดินตามพิพิมไปเร็วเข้า
“พ่อครับเมทีพูดขึ้น ผมผิดเองทั้งหมด คุณคงไม่เข้าใจสิ่งที่พิพิมพูด และเรื่องคงไม่แย่ขนาดนี้ ผมเป็นตัวปัญหา ผมควรออกจากครอบครัว” ธารา...” นิรินทรุดตัวลงกับพื้นปิดหน้าราวกับรู้สึกผิดอย่างเหลือเชื่อ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไม่มีทางกลับไป