ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 381

สุดท้ายเธอยังคงอยู่ที่บ้านของไรลีย์ โดยปฏิเสธข้อเสนอของไซมอนที่จะให้เธอไปอยู่ในคอนโดมิเนียมที่เขาเตรียมไว้

เขาไม่ได้บังคับเธอ และยังพาลูกชายมาพบเธอด้วย

“แม่ครับ แม่ถูกยิงเพราะช่วยพ่อจริง ๆ เหรอครับ?” เซบาสเตียนถามพร้อมกับขมวดคิ้ว เขารู้สึกใจสลาย

ชารอนแอบมองชายคนนั้น 'ทำไมเขาต้องบอกลูกชายเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย?'

"ใช่จ้ะ…"

“แม่นี่โง่จริง ๆ ทำไมแม่ต้องไปรับกระสุนให้คนอย่างพ่อด้วยล่ะครับ?” เด็กน้อยส่ายหัวและถอนหายใจ เขารู้สึกว่าแม่ของเขาทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง

ไซมอนซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขามีสีหน้ามืดมน 'เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้กำลังพูดอะไร?'

“เขาจะไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แล้วแม่ก็ยังเอาตัวไปรับกระสุนแทนเขาอยู่อีก แล้วถ้าแม่ตายไปจริง ๆ ล่ะครับ? แม่เคยคิดบ้างไหมว่าผมจะต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า?” เด็กน้อยเบะปากและมองหน้าแม่ของเขาด้วยความคับข้องใจ

“แม่…” เมื่อเห็นสายตาของเขาที่กำลังจ้องมองเธอ ชารอนก็ไม่รู้ว่าจะตอบลูกชายของเธออย่างไรอ 'เด็กคนนี้กำลังคิดจะทำอะไร?'

เซบาสเตียนจับมือแม่ของเขา แล้วดึงมันพร้อมกับพูดว่า "แม่ ถ้าไม่อยากให้พ่อตาย ก็กลับมาอยู่กับเขาสิครับ ให้เราสามคนได้อยู่ด้วยกันตลอดไป โอเคไหมครับ?"

เมื่อไซมอนซึ่งยังมีสีหน้ามืดมนได้ยินคำพูดของลูกชาย ความขุ่นเคืองในใจของเขาก็หายไปทันที

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ในที่สุดชารอนก็เข้าใจสิ่งที่ลูกชายของเธอกำลังทำอยู่ จากนั้นเธอจึงดีดจมูกของเขา “นี่ลูกตั้งใจมาที่นี่เพื่อเยี่ยมแม่ หรือลูกมาที่นี่เพื่อหว่านล้อมแม่กันแน่จ๊ะ?”

“แม่ครับ ทำไมแม่ไม่กลับไปคบกับพ่อล่ะครับ ในเมื่อพ่อเลิกแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว?” เด็กน้อยกำลังทุ่มเทอย่างเต็มที่เพื่อให้พวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

“ถ้าลูกคิดจะมาที่นี่เพื่อหว่านล้อมแม่แล้วล่ะก็ ลูกก็กลับไปซะเถอะ อย่ามารบกวนการพักผ่อนของแม่เลย” เธอไม่มีความเมตตาใด ๆ แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของเธอก็ตาม

“แม่ครับ ผมจะไปช่วยพ่อนะครับ แม่แค่นั่งรอตรงนี้ ให้เราคอยบริการแม่เองนะครับ!” หลังจากพูดจบ เด็กน้อยก็วิ่งเข้าไปในครัว

เปลือกตาของชารอนกระตุก เธอสงสัยว่าทำไมเธอถึงมีลางสังหรณ์ว่าทั้งสองคนอาจจะทำไฟไหม้ครัวทั้งครัว

ความกังวลของเธอนั้นไร้ผล เธอไม่คาดคิดว่าไซมอนจะเตรียมอาหารครบชุดที่มีรูปลักษณ์ที่น่าพึงพอใจได้สำเร็จ

“แม่นั่งลงสิครับ เรามากินข้าวกันเถอะ” เด็กน้อยเข้ามาให้กำลังใจเธอ

ทั้งสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอรู้สึกงุนงง 'เขาทำทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองจริง ๆ เหรอเนี่ย?'

“แม่ รีบชิมดูสิครับ เมื่อวานพ่อเพิ่งไปเรียนทำอาหารพวกนี้กับเชฟที่มีฝีมือ ดูสิครับว่าพ่อทุ่มเทแค่ไหน!”

'ปรากฏว่าเขาเพิ่งไปเรียนมาเมื่อวานนี้' เธอมองไปที่ไซมอน เขาไม่พูดอะไรสักคำ และเพียงแค่รอให้เธอลิ้มรสอาหารที่เขาทำ