ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน นิยาย บท 4

จี้อี่หนิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดิ้นรนสุดแรงทันที

แค่นึกว่าเมื่อคืนเขาเพิ่งจูบผู้หญิงคนอื่น เธอก็รู้สึกขยะแขยงและโกรธแค้น

"อื้อ...ปล่อยฉัน..."

การดิ้นรนของเธอสำหรับเสิ่นเยี่ยนจือเหมือนมดพยายามเขย่าต้นไม้ มือที่กอดเอวเธอไว้ไม่ได้คลายออกแม้แต่น้อย กลับยิ่งกระชับแน่นขึ้น

เพราะพยายามดิ้น ผ้าขนหนูที่พันตัวเธอก็หลุดออกอย่างรวดเร็ว จากมุมมองของเสิ่นเยี่ยนจือ สามารถเห็นหน้าอกของเธอได้อย่างชัดเจน

ดวงตาของเขาหรี่ลง รู้สึกเลือดในร่างกายพุ่งไปรวมกันที่จุดเดียว

ร่างกายทั้งสองแนบชิดกัน จี้อี่หนิงรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเสิ่นเยี่ยนจือได้อย่างรวดเร็ว

เธอทั้งโกรธทั้งแค้น กัดเขาอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดแผ่ซ่านในปากของทั้งสองทันที

แต่เขาไม่เพียงไม่ปล่อยเธอ มืออีกข้างกลับลอดเข้าไปใต้เสื้อคลุมอาบน้ำ

เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ข้างล่างไม่ได้ใส่อะไรเลย

ร่างกายของจี้อี่หนิงแข็งทื่อขึ้นมาทันที ก่อนจะยิ่งดิ้นรนรุนแรงขึ้น

"เสิ่นเยี่ยนจือ ไปให้พ้น!"

เสิ่นเยี่ยนจือทำเหมือนไม่ได้ยิน นิ้วไม่หยุดเร้าต่อมรับความรู้สึกของเธอ

"อี่หนิง เธอก็ต้องการฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"

จี้อี่หนิงดิ้นรนไม่หยุด แต่กลับไม่ได้ผล ในใจยิ่งสิ้นหวังขึ้นเรื่อย ๆ

ในที่สุด ตอนที่เขาแนบชิดเธอ เธอก็หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

"เสิ่นเยี่ยนจือ อย่าทำให้ฉันเกลียดคุณ"

เสิ่นเยี่ยนจือชะงัก ก้มมองจี้อี่หนิง ม่านตาหดเล็กลงโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่เคยเห็นจี้อี่หนิงเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งร่างเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเจ็บปวด เหมือนตุ๊กตาเซรามิกที่ประณีตงดงาม พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

เขาต้องการเธอ ต้องการอย่างบ้าคลั่ง

แต่ในขณะเดียวกัน มีเสียงหนึ่งในใจบอกว่า ถ้าเขาทำแบบนี้กับเธอจริง ๆ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็จะจบสิ้นโดยสมบูรณ์

เสิ่นเยี่ยนจือจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย มือที่กอดเอวเธอกระชับแน่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความขัดแย้ง

ผ่านไปสิบกว่าวินาทีเต็ม ๆ จู่ ๆ เขาก็ปล่อยเธอและลุกจากเตียงเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

"ปัง"

ประตูห้องนอนถูกปิดลงอย่างแรง เสียงปิดประตูดังสนั่นทำให้จี้อี่หนิงสะดุ้งโดยไม่รู้ตัว มือที่กอดผ้าห่มก็กระชับแน่นขึ้น

เสิ่นเยี่ยนจือก็ไม่ได้กลับมาอีกหลายวัน

จี้อี่หนิงโทรหาเขาหลายครั้ง อยากให้เขากลับมาคุยเรื่องหย่า แต่เขากลับไม่ตอบกลับเลยแม้แต่น้อย

เวลาผ่านไปจนถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ จี้อี่หนิงกำลังส่งเรซูเม่หางานในห้องนั่งเล่น จู่ ๆ ประตูวิลล่าก็ดังขึ้น เสิ่นเยี่ยนจือเดินเข้ามาจากประตู

ไม่เจอกันหลายวัน ดูเหมือนเขาจะดูโทรมลงไม่น้อย

เมื่อสบตากัน ทั้งสองต่างเงียบกริบ

จี้อี่หนิงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน เธอปิดคอมพิวเตอร์ ลุกขึ้นมองเขาด้วยสายตาสงบนิ่ง

"ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว เรามาคุยเรื่องหย่ากันเถอะ"

เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้ว "ผมบอกแล้วว่าผมไม่หย่า วันนี้กลับมาก็เพื่อเตือนคุณว่าคืนนี้ต้องไปกินข้าวที่บ้านเดิม"

ตระกูลเสิ่นมีงานเลี้ยงครอบครัวเดือนละครั้ง ตั้งแต่แต่งงานกับเสิ่นเยี่ยนจือ ทั้งสองก็กลับไปที่บ้านเดิมเดือนละครั้ง

คนในตระกูลเสิ่นล้วนไม่ใช่พวกเข้าไปกับคนง่าย ๆ และก็ไม่ค่อยชอบเธอ ทุกครั้งที่ไปจี้อี่หนิงมักจะถูกกลั่นแกล้งทั้งทางตรงและทางอ้อม

ได้แต่บอกว่าเมื่อก่อนเขาแกล้งทำดีเก่งมาก จนกระทั่งก่อนที่เธอจะจับได้ว่าเขานอกใจ เธอยังคิดว่าเขาเป็นสามีในอุดมคติอยู่เลย

"เสิ่นเยี่ยนจือ อย่าลืมนะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันให้สิทธิบัตรนั้นกับคุณ คุณก็คงไม่ได้นั่งเก้าอี้ประธานของเสิ่นซื่อกรุ๊ปอย่างมั่นคงขนาดนี้หรอก แล้วหลังแต่งงาน คุณเองนั่นแหละที่บอกให้ฉันอยู่บ้าน ถ้าฉันทำวิจัยต่อ ฉันคงหาเงินได้มากกว่าที่คุณให้ฉันมาในหลายปีนี้อีก!"

เสิ่นเยี่ยนจือไม่แยแส พูดด้วยเสียงเรียบ "เรื่องสิทธิบัตรนั่น คุณคิดว่าตอนนี้พูดออกไปใครจะเชื่อ?"

"ผมก็ไม่อยากมาคิดบัญชีกับคุณหรอก แต่คุณเอาแต่พูดเรื่องหย่า ผมก็ต้องคิดบัญชีกับคุณให้ชัดเจน"

"อี่หนิง แค่คุณไม่พูดเรื่องหย่าอีก เงินของผม คุณก็ยังใช้ได้ตามใจชอบเหมือนเดิม"

"เสิ่นเยี่ยนจือ คุณนี่มันหน้าด้านจริง ๆ!"

ในเมื่อเขาไม่ยอมหย่า เธอก็ต้องไปหาทนายฟ้องร้อง

เธอหันหลังจะเดินจากไ แต่ถูกเสิ่นเยี่ยนจือขวางไว้

"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปงานเลี้ยงครอบครัวกับผม"

"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ไป คุณก็บอกพวกเขาว่าฉันไม่สบายสิ"

พูดยังไม่ทันขาดคำ เสิ่นเยี่ยนจือก็คว้าข้อมือเธอไว้ พูดเสียงเข้ม "อี่หนิง ผมหมดความอดทนแล้วนะ อย่าบังคับให้ผมตัดค่ารักษาพยาบาลของพ่อคุณ!"

"คุณกล้าเหรอ!"

เสิ่นเยี่ยนจือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเลขาทันที "ฮัลโหล ค่ารักษาพยาบาลเดือนหน้าของพ่อตาผม..."

ไม่คิดว่าเขาจะทำจริงๆ จี้อี่หนิงโกรธจนตาแดง คว้าโทรศัพท์ของเขามาวางสายทันที

"เสิ่นเยี่ยนจือ คุณอย่าทำเกินไปหน่อยเลย"

"เกินไป?"

เสิ่นเยี่ยนจือมองเธอด้วยสายตาดูถูก ดึงเธอมาตรงหน้า มองลงมาจากที่สูงพูดว่า "จี้อี่หนิง ทุกอย่างที่คุณมีตอนนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ผมให้ คุณไม่คิดหรอกเหรอว่า คุณต่างหากที่ทำเกินไป? ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ไม่งั้นผมมีร้อยวิธีที่จะทำให้คุณยอม"