ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน นิยาย บท 5

เมื่อเห็นความเย็นชาในดวงตาของเขา จี้อี่หนิงก็รู้สึกว่าเมื่อก่อนตัวเองนั้นตาบอดจริง ๆ ทำไมถึงได้หลงรักคนแบบนี้

ดวงตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว แต่เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขาแม้แต่น้อย

เธอสะบัดมือเขาออกอย่างแรงจี้อี่หนิงสูดหายใจเข้าลึก หันหลังเดินขึ้นบันได

ตอนนี้ในใจเธอของมีความคิดเดียว คือต้องรีบหางานทำให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ย้ายออกไป และหาทางหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือ

เธอสุ่มหยิบชุดมาเปลี่ยน เสียบปิ่นมวยผมแบบลวก ๆ จี้อี่หนิงก็ลงบันไดมา

เธอเป็นคนสบาย ๆ ไม่ค่อยสนใจเรื่องการแต่งตัว

แต่ก่อนเพื่อให้ตระกูลเสิ่นประทับใจ ตอนไปงานเลี้ยงตระกูลเสิ่นทีไร ก็จะแต่งตัวอย่างดีทุกครั้ง

ตอนนี้ เธอขี้เกียจจะเอาอกเอาใจพวกเขาอีกต่อไปแล้ว

ได้ยินเสียงฝีเท้า เสิ่นเยี่ยนจือก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

จี้อี่หนิงสวมชุดกี่เพ้าสีขาวแบบทันสมัย เอวบางราวกับต้นหลิว ดูเหมือนจะกำรอบได้ด้วยมือเดียว ผมยาวสีดำมวยด้วยปิ่นหยก เผยให้เห็นลำคอขาวเรียวบาง งดงามจนไม่อาจละสายตา

บรรยากาศอ่อนหวานสงบรอบตัวเธอ ไม่ต่างจากตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรกเลย

เพียงแต่ สายตาที่เธอมองเขากลับเย็นชาที่สุด ไม่มีความอบอุ่นเหมือนแต่ก่อนเลย

"ไปกันเถอะ"

ระหว่างทางไปตระกูลเสิ่น ทั้งสองต่างเงียบกันตลอดทาง

เมื่อถึงหน้าประตูบ้านตระกูลเสิ่น ทั้งสองกำลังจะลงจากรถ รถแรนจ์โรเวอร์สีดำคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามา แล้วเบรกกะทันหัน จอดตรงหน้ารถของเสิ่นเยี่ยนจือพอดี

เมื่อจำได้ว่าเป็นรถของเสิ่นซื่อ สีหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือก็เปลี่ยนไป

สำหรับอาเล็กคนนี้ เสิ่นเยี่ยนจือทั้งกลัวทั้งไม่ชอบ ไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์ด้วยเลย

เพราะเสิ่นซื่อทำอะไรก็เหมือนชื่อของเขา ตามอำเภอใจ เสิ่นเยี่ยนจือรับไม่ได้

ตอนนั้นท่านผู้เฒ่าเสิ่นเตรียมจะให้เขาสืบทอดกิจการเสิ่นซื่อกรุ๊ป แต่เขากลับปฏิเสธแล้วไปสร้างธุรกิจเอง

ทีแรกทุกคนคิดว่าเขาจะล้มเหลว แล้วต้องกลับมารับสืบทอดเสิ่นซื่อกรุ๊ปอย่างหมดท่า แต่ไม่คิดว่าเขาจะประสบความสำเร็จ แถมยังใช้เวลาไม่ถึงห้าปี กิจการก็ขยายได้อย่างใหญ่โตมาก ตอนนี้คงเทียบเท่าเสิ่นซื่อกรุ๊ปได้ห้าถึงหกบริษัทเลย

ต้องยอมรับว่า ที่เสิ่นเยี่ยนจือไม่ชอบเสิ่นซื่อ ก็เพราะมีความอิจฉาริษยาและไม่ยอมรับอยู่บ้าง

แถมเสิ่นซื่อยังขี้เหนียวและเจ้าคิดเจ้าคิดเจ้าแค้น เสิ่นเยี่ยนจือเคยพูดไม่ดีกับเขาไปประโยคหนึ่ง ไม่รู้ใครไปฟ้องเขา หลังจากนั้นเขาก็ปฏิเสธร่วมงานกับเสิ่นซื่อกรุ๊ป ทำให้เสิ่นซื่อกรุ๊ปขาดทุนไปหลายพันล้าน

เสิ่นซื่อแทบไม่เคยมาร่วมงานเลี้ยงครอบครัว เสิ่นเยี่ยนจือคิดว่าครั้งนี้คงไม่เจอเขา ไม่คิดว่าจะโชคร้าย เพิ่งมาถึงหน้าประตูก็เจอกันเสียแล้ว

เพราะอารมณ์ไม่ดี เขาจึงไม่ทันสังเกตว่าจี้อี่หนิงที่อยู่ข้าง ๆ มีสีหน้าเกร็งขึ้นงทันทีที่เห็นเสิ่นซื่อลงจากรถ

เขาเปิดประตูรถแล้วร้องเรียก "อาเล็ก"

เสิ่นซื่อหันมามองเขาแวบหนึ่ง สายตาเหม่อลอยกวาดผ่านที่นั่งข้างคนขับ พยักหน้าอย่างเย็นชาแล้วเดินเข้าบ้านเดิมไป

เมื่อเห็นเขาจากไป จี้อี่หนิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ตอนที่เสิ่นซื่อมองมา เธอตื่นเต้นจนลืมหายใจ กลัวว่าเขาจะพูดอะไรสะเทือนโลกออกมา

เพราะเสิ่นซื่อมักชอบทำอะไรตามอำเภอใจ ดูอารมณ์ตัวเองอย่างเดียว ถ้าอารมณ์ไม่ดี แม้แต่หมาที่เดินผ่านมาก็โดนเตะ

โชคดีที่เขาไม่ได้พูดอะไร

จี้อี่หนิงครุ่นคิด เดี๋ยวคงต้องหาโอกาสคุยกับเขาตามลำพังสักหน่อย

ตอนที่ทั้งสองเดินเข้าห้องรับแขก ข้างในมีคนมาเยอะแล้ว ขณะนั้นท่านผู้เฒ่าเสิ่นกับท่านแม่เฒ่าเสิ่นกำลังคุยกับเสิ่นซื่ออยู่

บางคนเกิดมาเป็นตัวเอก แค่มองเข้าไปก็เห็นเขาในฝูงชน เสิ่นซื่อเป็นคนแบบนั้น

เมื่อสังเกตเห็นว่าจี้อี่หนิงจ้องมองไปที่เสิ่นซื่อ สีหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือก็ไม่ค่อยดีนัก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน