ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน นิยาย บท 6

จี้อี่หนิงเงยหน้าขึ้น กำลังจะพูด เสิ่นเยี่ยนจือก็จับมือเธอไว้ พูดยิ้ม ๆ ว่า "คุณย่าครับ พวกเรากำลังเตรียมตัวอยู่ครับ!"

เธออยากสะบัดมือเขาออก แต่เสิ่นเยี่ยนจือจับมือเธอไว้แน่นมาก ไม่ให้โอกาสเธอได้ขยับเลย

ในเมื่อเขาไม่ยอมให้เธอสบายใจ ก็อย่าโทษที่เธอจะทำให้เขาไม่สบายใจบ้าง

เธอมองไปที่คุท่านแม่เฒ่าเสิ่น "คุณย่าคะ หนูกำลังหางานทำอยู่ค่ะ เรื่องมีลูกคงต้องเลื่อนออกไปก่อนค่ะ"

พูดจบ ห้องรับแขกก็ตกอยู่ในความเงียบ

เสิ่นเยี่ยนจือบีบมือเธอแน่นขึ้น สีหน้าก็ดูมืดครึ้มขึ้นมาทันที

เมื่อรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ จี้อี่หนิงก็ขมวดคิ้วแน่น

เสิ่นซื่อมองไปที่มือของเสิ่นเยี่ยนจือที่บีบจี้อี่หนิงแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนอยู่หนึ่งวินาที ก่อนจะเบือนสายตาไปอย่างเฉยเมย

น้าสาวของเสิ่นเยี่ยนจือ เสิ่นซูหว่านหัวเราะเยาะ "อี่หนิง อย่าว่าน้าพูดมากเลยนะ เธอแต่งงานกับเยี่ยนจือมาก็หลายปีแล้ว ถ้ายังไม่มีลูกสักคนมันจะดูยังไงอยู่นะ?"

"แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเยี่ยนจือยืนกรานจะแต่งงานกับเธอ เธอคิดว่าแค่ครอบครัวของเธอจะแต่งเข้าตระกูลเสิ่นได้เหรอ?"

"อย่าไม่รู้จักบุญคุณกันหน่อยเลย เธอไม่อยากมีลูกให้เยี่ยนจือ ข้างนอกมีผู้หญิงตั้งเยอะที่อยากมี ถ้าปล่อยให้ผู้หญิงอื่นชิงตำแหน่งไป คนที่จะต้องอับอายก็คือเธอนั่นแหละ"

อีกอย่าง ใครจะรู้ล่ะว่าเธอไม่อยากมี หรือมีไม่ได้กันแน่

เธอทำท่าเป็นห่วงเป็นใย แต่สายตาที่มองจี้อี่หนิงกลับเต็มไปด้วยความดูถูกและความรู้สึกเหนือกว่า

ท่านแม่เฒ่าเสิ่นขมวดคิ้ว มองเสิ่นซูหว่านด้วยสายตาไม่พอใจ

"ซูหว่าน เธอน่ะพูดน้อย ๆ หน่อย"

เสิ่นซูหว่านเบ้ปาก แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก

ท่านแม่เฒ่าเสิ่นมองจี้อี่หนิง ใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยน "อี่หนิง ยังไงเธอกับเยี่ยนจือก็ยังเป็นคนหนุ่มสาว ถ้าไม่อยากมีลูกตอนนี้ อีกสองปีค่อยคิดก็ได้ แต่ก็อย่าทำงานหนักจนเกินไปล่ะ บ้านเราก็ไม่ได้ขัดสน เธอทำงานแค่ฆ่าเวลาก็พอ"

จี้อี่หนิงพยักหน้า "หนูทราบค่ะ คุณย่า"

เหตุการณ์ไม่สบอารมณ์เล็ก ๆ นี้ผ่านไป ห้องรับแขกก็กลับมาสงบสุขเหมือนเดิม

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ได้สนใจพวกเขาแล้ว เสิ่นเยี่ยนจือก็ลากจี้อี่หนิงออกจากห้องรับแขกไปทันที

จนกระทั่งลากเธอมาถึงศาลาในสวนหลังบ้าน เสิ่นเยี่ยนจือถึงปล่อยมือ พูดด้วยเสียงเย็นชา "จี้อี่หนิง คุณบ้าไปแล้วหรือไง? อยากให้ทุกคนในบ้านรู้ว่าเราทะเลาะกันคุณถึงจะพอใจหรือไง?"

จี้อี่หนิงนวดมือที่ถูกเขาบีบจนเจ็บ ก้มหน้าพูด "ฉันแค่พูดความจริง"

"ความจริงงั้นเหรอ!"

เสิ่นเยี่ยนจือมองเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึง "งั้นฉันควรโทรไปบอกคุณพ่อของเธอไหมล่ะ?"

ช่วงนี้พ่อของจี้อี่หนิงสุขภาพไม่ค่อยดี หมอบอกว่าไม่ควรได้รับความเครียด จี้อี่หนิงเลยวางแผนจะหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือก่อน แล้วค่อยๆ บอกพ่อเรื่องนี้ทีหลัง

เธอเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นเยี่ยนจือด้วยความโกรธ "คุณกล้าเหรอ! ทั้งๆ ที่คุณนอกใจฉันก่อน คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้?"

เสิ่นเยี่ยนจือกำมือที่ห้อยอยู่แน่นโดยไม่รู้ตัว ในดวงตาวาบไหวด้วยความละอายใจ แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นความรำคาญ

"ผมสัญญากับคุณแล้วว่าจะไม่ทำอีก ถ้าคุณไม่อยากเห็นฉินจืออี้ ผมจะไล่เธอออก คุณยังจะเอายังไงอีก?"

จี้อี่หนิงรู้สึกว่าตนเองไม่สามารถพูดอะไรกับเขาได้เลย จึงหันหน้าหนีพลางพูดว่า "ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณตรงนี้"

เมื่อเห็นดวงตาของเธอแดงเรื่อ เสิ่นเยี่ยนจือก็ถอนหายใจ น้ำเสียงอ่อนลง

"อี่หนิง ผมรู้ตัวว่าผิดจริง ๆ แล้ว ขอแค่คุณไม่พูดถึงเรื่องหย่า ผมจะชดเชยให้คุณอย่างดี ผมรักคุณ ไม่มีทางปล่อยให้คุณจากผมไปได้"

จี้อี่หนิงรู้สึกว่าน่าขัน ชายคนนี้ช่างไร้ยางอายเหลือเกิน

ปากบอกว่ารักเธอ แต่กลับไม่รังเกียจที่จะขึ้นเตียงกับหญิงอื่น

แค่คิดถึงภาพเขากับหญิงอื่นเกลือกกลั้วบนเตียง เธอก็รู้สึกขยะแขยงจนทนไม่ไหว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน