ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 100

ชามที่เสิ่นเมิ่งจวินแช่ในมือนั้น มีการชั้นการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนมาก เดิมทีเป็นน้ำใสและไม่มีสี แต่ตอนนี้มันมีสีขาวขุ่นเล็กน้อย!

สีหน้าของสองพี่น้องเปลี่ยนไปอีกครั้ง

"แม่นางเสิ่นเจ้ามีปัญหาแล้ว" โหลชีมองเสิ่นเมิ่งจวินแล้วหัวเราะ

"ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ เป็นยังนี้ได้ยังไง? นางต้องทำอะไรบางอย่างในน้ำแน่นอน!" เสิ่นเมิ่งจวินตะโกนขึ้นมาเสียงดัง

"ตลกสิ้นดี ตั้งแต่ต้นจนจบข้าไม่ได้แตะชามน้ำของเจ้าเลย แล้วข้าจะไปทำกลอุบายได้ไง? ถ้าจะบอกว่าทำกลอุบาย ก็คงจะเป็นแม่นางจิ่งที่เพิ่งยกชามน้ำออกมา? โหลชีพูดด้วยท่าทางงุนงง แล้วมองไปที่จิ่งหยาว "แม่นางจิ่งเจ้าคงไม่ใช่อิจฉาศิษย์พี่หญิงที่มีหน้าตาสวยกว่า รูปร่างดีกว่า และมีเป็นที่ชื่นชอบขององค์ชายรอง ดังนั้นจึงเกิดความเกลียดชัง เลยใช้โอกาสนี้ใส่ร้ายนางใช่ไหม?"

จิ่งหยาวโมโหจนตะโกนอีกครั้ง "โหลชีเจ้าอย่ายั่วยุสร้างความแตกแยก! ข้าจะใส่ร้ายศิษย์พี่หญิงได้อย่างไร? เจ้าห้ามพูดไร้สาระ!"

"ถ้างั้นข้าก็ไม่รู้ล่ะ ยังไงข้าก็ไม่มีโอกาสเช่นนั้น และทั้งสองพระองค์ก็เฝ้าดูอยู่ที่นี่ เจ้าคงคิดว่าพวกเขาโง่เขลาใช่ไหม ให้ข้าหลอกได้อย่างหน้าตาเฉย?

คำพูดแบบนี้จิ่งหยาวจะพูดได้ไง

ไม่ผิดที่สำนักปี้เซียนยังคงมีอำนาจ แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็ตกต่ำลง พวกเขายังต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับราชวงศ์ และราชวงศ์จะสนับสนุนพวกเขาในหลายๆด้าน

"เอางี้ละกัน แค่น้ำนี้เปลี่ยนสีแม่นางเสิ่นอาจยังไม่ยอมรับ ถ้างั้นก็ต้องนำม้าเหล่านี้มาพิสูจน์แล้ว "

"ม้าพวกนี้ทำอะไร?" ตงสือเหวินถามอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ตงสือยู่ค้นพบปัญหาหนึ่ง ตั้งแต่พวกเขาปรากฏตัวมาจนถึงขณะนี้ พวกเขาได้ทำตามความคิดและคำสั่งของโหลชีตลอด แม้แต่ตงสือเหวินที่สาบานไว้ว่าจะฆ่าผู้ที่แอบเข้าไปในกระโจม เผาโรงครัวของเขา และเผากระโจมจำนวนมาก และทำให้ยามบาดเจ็บจำนวนมาก จะต้องตัดหัวประหารชีวิต แต่ตอนนี้ไม่ว่านางจะพูดถึงเรื่องอะไร เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่ามันคืออะไร และทำไมเป็นเช่นนี้

ทักษะแบบนี้ คนทั่วไปทำไม่ได้ โหลชี รับมือยากกว่าที่เขาคาดคิดไว้

"น้ำสิบชาม ป้อนให้ม้าสิบตัวพอดี พวกเจ้าจะเห็นความเปลี่ยนแปลงในม้าที่ดื่มน้ำที่แช่มือของแม่นางเสิ่น"

พอนางพูดเช่นนี้ แม้แต่ยามเหล่านั้นก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา ทุกคนลืมไปว่านางเป็นคนจุดไฟเผากระโจม และยังลืมไปว่านางคือเป้าหมายที่หลายวันนี้พวกเขากำลังตามล่าและต้องการจับกุม และรอดูม้าพวกนั้นว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง

หรือจะวางยาพิษม้าเหรอ?

สิ่งนี้เป็นไปไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นไขหินพันปี แต่ก็เป็นไปไม่ได้ว่าจะมีพิษ

ม้าทั้งสิบตัวดื่มน้ำไปทั้งหมดสิบชาม และเนื่องจากต้องรอสักครู่ ทุกคนจึงจับตาดูอย่างใกล้ชิด โดยเฉพาะม้าที่ดื่มน้ำแช่มือของเสิ่นเมิ่งจวิน

ผ่านไปสักครู่ ม้าตัวอื่นๆก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองที่แตกต่าง และไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่มีปัญหาอะไร นี่หมายความว่าน้ำทั้งเก้าชามยังคงเป็นน้ำใส ดื่มลงไปแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร

แต่ทันใดนั้นม้าที่เหลืออีกหนึ่งตัวก็ยกกีบหน้าขึ้นสูง ยืดตัวตรงและเปล่งเสียงร้อง จากนั้นพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากผู้คุมที่กำลังดึงสายบังเหียน และวิ่งออกไปทันที

แม้ว่ากระโจมของพวกเขาจะใช้พื้นที่ไม่น้อย แต่จะมีที่ว่างพอให้ม้าอาละวาดได้อย่างไร?

ทันใดนั้นก็มีหลายกระโจมถูกเหยียบจนเละ และมียามหลายคนที่ออกไปไม่ทันถูกม้าเหยียบตาย! เมื่อสักครู่ค่ายนี้เพิ่งถูกไฟเผาไหม้ ตอนนี้ก็ถูกม้าอาละวาด เรียกได้ว่าทั้งค่ายถูกทำลายโดยสิ้นเชิง

เมื่อตงสือเหวินเห็นฉากนี้ เขาก็รู้ซึ้งถึงคำว่าโกรธมากจนกระอักเลือดนั้นเป็นเช่นไร เกือบพ่นออกมาเป็นไฟ

ค่ายของเขา ถูกทำลายไปเช่นนี้!

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถใส่อารมณ์กับผู้ริเริ่มเรื่องนี้ได้ได้ เนื่องจาก การแสดงออกของม้าตัวนี้ณ.ตอนนี้ มันได้อธิบายทุกอย่างแล้ว

"เมิ่งจวิน เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?" ม้าตัวนั้น คล่องแคล่วว่องไวมากจนยามที่แข็งแกร่งสิบกว่าคนยังหยุดมันไม่ได้ แค่กระโดด ก็สามารถกระโดดข้ามกระโจมไปได้! เหมือนจู่ๆก็กลายเป็นปรมาจารย์กังฟู กลายเป็นม้าเทวดา!

นี่ไม่ใช่ผลของไขหินพันปีหรอกหรือ?

แค่แช่มือของเสิ่นเมิ่งจวิน แล้วดื่มน้ำนั้นแล้วก็มีพลังขนาดนี้ ถ้าดื่มไขหินพันปีโดยตรงล่ะ?

ชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าของตงสือเหวิน ไม่สามารถซ่อนความโลภและความปรารถนาของเขาได้อีกต่อไป และเขาก็จับแขนของเสิ่นเมิ่งจวิน ทันที

"เฮ้ย องค์ชายรอง ข้าคิดว่าเรื่องระหว่างเจ้ากับแม่นางเสิ่นค่อยๆคุยกัน แต่พวกเจ้าสัญญากับข้าว่า จะช่วยข้าลบล้างประวัติ ตอนนี้ควรทำได้แล้วมั้ง?" โหลชีพูด

ตงสือยู่กำลังจะพูด แต่จู่ๆตงสือเหวินก็ชี้มาที่นาง และตะโกนเสียงดัง "จับนางปีศาจคนนี้ไว้!"

"ครับ!"

ยามทั้งหมดชักดาบยาวออกมา และพุ่งเข้าไปหาโหลชี ทั้งหมดมียี่สิบสามสิบคน นี่เป็นการสู้แบบหมาหมู่เหรอ? โหลชีร้องตะโกน "ตงสือเหวิน เจ้ากล้าผิดคำพูดเหรอ?"