ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 110

หลังจากเดินผ่านกัน ทางข้างหน้าได้เปลี่ยนทิศทาง และกำลังจะขยายไปในทิศทางต่างๆ

หากเดินต่อไป ต่อให้พวกเขาพบทางออกแล้ว ก็คงอยู่ไกลออกไปอยู่ดี

แต่พวกเขากลับไม่รู้

แต่ในขณะที่เดินผ่านกันอยู่นั้น ทั้งสองคนก็หยุดลงพร้อมๆ กัน เขามองซ้าย นางมองขวา เห็นเพียงกำแพงน้ำแข็ง ไม่มีอะไรเลย ดังนั้นพวกเขาจึงถอนสายตากลับมา และเดินหน้าต่อไป

โหลชีรู้สึกว่าในใจมีบางอย่างผิดปกติ แต่กลับคิดไม่ออกว่ามันคืออะไร ในเวลานี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินกลับไป เพราะสิ่งที่นางได้พบเจอก็เกิดขึ้นกับเฉินซ่าเหมือนกัน เส้นทางที่มานั้นได้ถูกปิดไว้แล้ว

ตอนนี้นางแค่ระมัดระวังตัวเท่านั้น กลัวว่าที่นี่จะมีหนอนประหลาดได้ซุกซ่อนอยู่ในเกล็ดน้ำแข็งเหมือนถ้ำน้ำแข็งก่อนหน้านี้ก็เป็นได้ หนอนชนิดนั้นนางกลัวจริงๆ ต่อให้ตอนนี้นางมีดีจิ้งจอกมารอยู่ในตัว แต่ไม่รู้ว่าหนอนชนิดนั้นจะกลัวหรือไม่ นางไม่อยากลองแม้แต่นิดเดียว

โชคดีที่ตลอดทางไม่พบอะไรเลย ไม่มีหนอน และไม่มีไขหินพันปี

โหลชีไม่เชื่อจริงๆ กลไกและค่ายกลที่มนุษย์สร้างขึ้น ถ้ำน้ำแข็งเช่นนี้ ยังมีหมาป่าน้ำแข็งและผึ้งพิษจ้องมองมาทาง ด้านในนี้ไม่มีอะไรอยู่เลย พูดไปใครจะเชื่อล่ะ

"ไอ้บ้าเอ๊ย" ตอนนี้ไฟของนางกำลังจะดับแล้ว บนตัวนางไม่มีหินจุดไฟมากมายขนาดนั้น ถ้าไฟดับลง ที่นี่คงมองไม่เห็นอะไร

ในตอนนั้นเอง นางก็ได้ยินเสียงลม เหมือนกับเสียงลมที่พัดผ่านช่องอย่างต่อเนื่อง นั้นอยู่ทางซ้ายมือ

โหลชีรีบวิ่งออกไปทันที หากมีลมแรงเช่นนี้ บางทีทางออกอาจจะอยู่ไม่ไกลนัก

แต่เมื่อนางเดินไปดู กลับพบว่าเป็นปากทางเข้าหนึ่งแถวที่มีความกว้างเท่าหนึ่งคน พอนับดูทั้งหมดแล้วมีถึงสิบแปดช่อง!

นี่ต้องการให้นางเลือกอันไหน?

โหลชีกำลังจะระเบิดพลังออกมา แต่ทันใดนั้นประสาทก็แวบขึ้น

สิบแปดช่องในทุ่งน้ำแข็ง

คงไม่ใช่ที่ว่าทุ่งน้ำแข็งแห่งนี้มีถ้ำน้ำแข็งอยู่สิบแปดถ้ำ แต่คือที่นี่ทางเข้า นี่สิบแปดช่องทางเข้าในถ้ำน้ำแข็งแห่งนี้ใช่ไหม?

"ใครทำขึ้นมาล่ะ ใครแพร่งพรายออกไป ทำไมถึงไม่พูดให้ชัดเจนหน่อยล่ะ!" นางอยากจะด่าแม่จริงๆ แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงสงบสติอารมณ์ลง และดูอย่างละเอียดว่าทางเข้าไหนน่าเชื่อถือกว่ากัน

ผลก็คือ เสียงลมที่ทางเข้าสามด้านซ้ายยังคงดังชัดเจน แต่ทางเข้าที่สี่ด้านขวากลับทำให้นางรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่ความรู้สึกอันตราย แต่เป็นความรู้สึกว่ามีของดีกำลังเรียกนางอยู่ ราวกับกำลังส่งความรู้สึกอะไรออกมายั่วยวนกับนาง

มาเถอะ มาเถอะ มีของล้ำค่า

มีลมแรง คงมีโอกาสมากขึ้นที่จะส่งออก แต่ทางเข้าสี่ด้านขวา บางทีอาจมีของดีจริงๆ?

โหลชีลังเล นางต้องการเลือกอันไหน?

ถ้าเฉินซ่าอยู่ที่นี่ และต้องเผชิญกับทางเลือกเช่นนี้ เขาจะเลือกแบบไหน?

สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ เฉินซ่ากำลังยืนอยู่ที่ที่มีทางเข้าสิบแปดช่องที่นั่น และกำลังคิดถึงปัญหาเดียวกัน

จากนั้นพวกเขาก็ก้าวไปพร้อมๆ กัน เลือกทางเข้าเดียวกัน แล้วเดินเข้าไปโดยไม่ลังเลอีก

หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไป ถ้ำน้ำแข็งทั้งหมดก็เปลี่ยนไปมาก เดิมทีดูเหมือนว่าทางเดินทั้งสองที่แตกต่างกันได้เกิดการบิดเบือนในชั่วพริบตา ทิศทางได้เปลี่ยนไปแล้ว ส่วนด้านหน้าก็รวมเข้ากันอีกแล้ว จึงกลายเป็นถ้ำน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ทะลุถึงกัน

โหลชีและเฉินซ่า ต่างเลือกทางออกที่มีเสียงลม

หลังจากเดินไปได้สักพัก ก็เห็นแสงสว่างวาบขึ้นมา แต่แสงที่ส่องเข้ามานั้นไม่รู้มาจากที่ใด และไฟในมือก็ดับลงในเวลาเดียวกัน

เฉินซ่าเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นโหลชีที่กำลังเฝ้าดูเขาและหัวเราะอย่างมีความสุข

เขาเลิกคิ้ว และกางแขนออก "มานี่"

โหลชียิ้มกว้าง แล้วรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเขาทันที และกอดเอวของเขาไว้แน่น "เฮ้ นายท่าน ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"

"อืม ไม่เป็นไร" เฉินซ่ารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองจู่ๆ ก็สบายขึ้นมาก เขาหายใจออก พ่นลมหายใจขุ่นมัวที่ถืออยู่ตลอดเวลาออกมา

ทันใดนั้น เสียงเสียดสีก็ดังขึ้นจากด้านหน้า ประตูหินบานหนึ่งเปิดออก เผยให้เห็นห้องน้ำแข็ง

โหลชีดึงเขา "ไปกัน เราไปดูกันเถอะ"

เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องหิน เพียงแค่รู้สึกเย็นไปทั้งตัว มันไม่ได้หนาว แต่เป็นบรรยากาศที่ทำให้ผู้คนรู้สึกสบาย อากาศชื้น เหมือนมีหมอกได้ล่องลอยอยู่

"ดู...... " จู่ๆ โหลชีก็พูดตะกุกตะกัก และชี้ไปข้างหน้า

มีสระที่หนึ่งน้ำใสผิดปกติ ในสระมีดอกบัวแกะสลักจากน้ำแข็งออกมา ตรงกลางของดอกบัวมีถ้วยน้ำแข็งขนาดเล็กสลัก อยู่บนถ้วยน้ำแข็ง มีหมอกสีขาวนวลลอยออกมา

เสมือนความฝัน สวยงามจนชมไม่หมด