ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 113

เป่ยฝูหรงเหลือบมองซีฉางหลี และรีบเดินตามตงสือยู่

"องค์ชายหลีเชิญ" ปันรั่วฮัวยิ้มและเอื้อมมือไปจับแขนของซีฉางหลี และแนบร่างกายของตัวเองอย่างใกล้ชิด

ซีฉางหลีเหลือบมองนาง แต่ไม่ได้ดึงมือออก ปล่อยให้นางจับไว้ และทั้งสองก็เดินเข้าไปอย่างสนิทสนม

"ลัทธิดอกงู สมชื่อจริงๆ" ในเวลานี้ตงสือเหวินส่ายหัวและหัวเราะแล้วเหลือบมองผู้หญิงในลัทธิดอกงูเหล่านั้น บางคนรังเกียจ แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้คือ รูปร่างของผู้หญิงเหล่านี้สวยงามมาก หน้าอกอิ่มเอิบและเอวที่เพรียวบาง ซึ่งทำให้รู้สึกหัวใจเร่าร้อน

มีหญิงสองคนจากลัทธิดอกงูได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ก็เอนตัวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและจับมือเขา "องค์ชายรอง ให้พวกข้าเข้าไปพร้อมท่าน"

แม้ว่าพวกนางจะมีงูพิษพันรอบข้อมือ แต่เมื่อร่างกายที่อ่อนนุ่มของพวกนางแนบถูเข้ามา ตงสือเหวินยังคงรู้สึกอารมณ์หวั่นไหว แล้วหัวเราะเสียงดัง ยื่นมือออกมา และกอดเอวพวกนางข้างละหนึ่งคน เสื้อผ้าของผู้หญิงเหล่านี้เปลือยมากโดยเฉพาะช่วงเอวครึ่งหนึ่งไม่ได้ปกปิดเลย หลังจากที่เขาเอามือเข้าไปโอบเอวก็บีบรอบเอวของพวกนาง ขณะที่เดินก็ลูบไล้สัมผัสผิวเรียบเนียนของทั้งสองคน ทำเช่นนี้ราวกับว่ามาเล่นสนุกสนาน

หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไปแล้ว คนข้างหลังก็เยาะเย้ยและพูดว่า "องค์ชายรองของตงชิงคนนี้ดูจะด้อยกว่ายู่ไท่จื่อจริงๆ"

แต่พูดก็พูดอย่างนี้ แต่เมื่อสาวๆจากลัทธิดอกงูริเริ่มเข้าไปหา จะมีผู้ชายสักกี่คนที่จะปฏิเสธ

"นายท่าน โหลชีนาง......"

เยว่ที่กำลังเดินข้างๆเฉินซ่าสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าการบำเพ็ญของเฉินซ่าก้าวหน้าขึ้น แต่ก่อนเขารู้ว่ากังฟูของเฉินซ่าเหนือกว่าเขามาก แต่ตอนนี้ ความรู้สึกที่เขามีต่อเฉินซ่านั้นยากจะหยั่งถึง มีความรู้สึกเช่นนี้ หมายความว่าพวกเขาได้รับไขหินพันปีแล้ว และเฉินซ่าจะต้องเสวยเข้าไปแล้ว! แต่ทำไมถึงไม่เห็นโหลชี?

สิ่งที่เยว่คิดก็คือ โหลชีเข้าใจสถานการณ์ได้ดี และมอบไขหินพันปีให้กับนายท่าน และมีนางเท่านั้นที่มีวิธี เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้นายท่านบอกอาจมีการเปลี่ยนแปลงวิธีการ ยังไงเขาก็ยังยืนยันว่า จะเอาไขหินพันปีให้โหลชี ใครจะพูดยังไงก็ไม่มีประโยชน์

เพียงแต่ว่าตอนนี้โหลชีอยู่ที่ไหน?

เฉินซ่าก็อยากรีบกลับไปอยู่ข้างกายโหลชี เขามั่นใจว่าไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเขาเข้ามา แต่ตอนนี้เขายิ่งก้าวไปข้างหน้า ก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกมากขึ้น ราวกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เขาไม่รู้

เมื่อเขากลับมาถึงที่ห้องน้ำแข็ง เห็นว่าตรงที่โหลชีนั่งสมาธิอยู่นั้นว่างเปล่า เฉินซ่าใช้ฝ่ามือกระแทกใส่กำแพงหินที่อยู่ตรงข้าม มีเสียงตูมก็ทำให้รอบๆถ้ำน้ำแข็งสั่นสะเทือน

"ใครกัน โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้!"

ด้วยความโกรธพลุ่งพล่าน เขาตะโกนเสียงดัง

โหลชีไม่อยู่ที่นี่ ไม่มี เขาสัมผัสได้!

แต่ว่า ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?

กำแพงน้ำแข็งแผ่นนั้น ถูกฝ่ามือของเขากระแทกใส่จนพังทลาย ทันใดนั้นเยว่ก็ร้องตะโกนออกมา "นายท่าน ดูนั่นสิ!"

ขณะที่ก้อนน้ำแข็งกระแทกลงมา แผ่นน้ำแข็งบนพื้นมีสิ่งคล้ายเส้นด้ายสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนจู่ๆก็บิดตัวไปมาอย่างบ้าคลั่งและพยายามจะดิ้นให้หลุดออกมา

"หนอนตามจิต!"

เฉินซ่ามองสิ่งที่เหมือนเส้นด้ายสีดำ ชั่วพริบตาดวงตามีแววดุร้ายขึ้นมาทันที

หนอนตามจิต น้อยคนนักที่จะรู้!

สิ่งของแบบนี้น่ากลัวมาก เพราะพวกมันสามารถทะลุผ่านสิ่งกีดขวางทุกสิ่งได้ ค่ายกลก็ไร้ประโยชน์ ขอเพียงปล่อยพวกมันออกมา พวกมันสามารถไปได้ทุกหนทุกแห่ง ไม่กลัวไฟไม่กลัวน้ำไม่กลัวความเย็นและอุณหภูมิที่สูง และสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ พวกมันมีชีวิตอยู่ได้โดยการดูดมันสมอง! ของสัตว์ร้าย หรือของ...มนุษย์

สิ่งที่พวกมันดูดกินไม่ใช่แค่มันสมอง ว่ากันว่า ทุกคนที่โดนดูดจะไม่ตาย แต่จะกลายเป็นคนโง่ และจิง ชี่ เสินที่พวกเขาเคยมีก็จะสะสมอยู่ในหนอนตามจิตชั่วคราว และเพื่อให้คนที่เลี้ยงพวกมันดูดออกไปใช้(จิง ชี่ เสินเป็นส่วนประกอบสำคัญสามประการในร่างกาย ทำงานแบบส่งเสริมซึ่งกันและกัน บ่งบอกว่าสุขภาพและสภาพชีวิตดีหรือแย่)

แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ แต่ผู้ที่รู้จักหนอนชนิดนี้จะรู้ว่าพวกมันทรงพลังเพียงใด และพวกเขารู้ว่าเบื้องหลังของพวกมันเป็นตัวแทนของพลังอำนาจแบบไหน!

พลังอำนาจที่มืดสุดๆ!

เพราะความชั่วร้ายของหนอนแบบนี้ เมื่อหนึ่งร้อยกว่าปีที่แล้วเคยปรากฏตัวและถูกยอดฝีมือบนโลกได้ทำลายจนสิ้นซาก เจ้าสำนักเฮยเทียนแห่งสำนักเฮยเทียนได้ถูกขังในที่ลึกมาก นั่นเป็นอเวจีแห่งความตาย ไม่มีใครสามารถรอดชีวิตกลับมาได้ ดังนั้นผู้คนจึงคิดว่าเขาตายแล้ว และหนอนชั่วร้ายเหล่านี้ก็หายสาบสูญ

แต่ตอนนี้พวกเขาเห็นหนอนพวกนี้อยู่ที่นี่!

ในตัวโหลชีมีดีจิ้งจอกมาร แต่เฉินซ่าไม่กล้ามั่นใจว่าดีจิ้งจอกมารนั้นมีประสิทธิภาพสำหรับสิ่งนี้หรือไม่!

"เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าสำนักเฮยเทียนยังไม่ตาย?" เยว่ร้องตะโกนด้วยความตกใจ

"เป็นไปไม่ได้" เฉินซ่าระงับอารมณ์ความโกรธพลุ่งพล่าน และเดินเข้าไป กำลังจะมองดูหนอนในน้ำแข็งให้ละเอียดยิ่งขึ้น เยว่ก็ดึงเขาไว้ด้วยความตกใจ

"นายท่าน!"