ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 163

เฉินซ่าไม่ได้พูดอีก แต่กลับจับมือข้างหนึ่งของโหลชีและบีบเบาๆ

ชายารองซ่งแทบกระอักเลือดออกมา

ในเวลานี้ เฉิงสิบและคนอื่นๆได้ซื้ออาหารเช้ากลับมาแล้ว โหลชีเหลือบมองชายารองซ่ง "ชายารองซ่งต้องการเสวยอาหารกับพวกเราอีกนิดไหม?"

"ไม่ ไม่แล้วล่ะ" ใบหน้าของชายารองซ่งดูแย่เล็กน้อย

"ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนชายารองซ่งรออีกสักครู่ หลังจากพวกเราทานอาหารเช้าเสร็จค่อยคุยกันต่อ ดีไหม?" โหลชีพูด

"ตกลง"

ตกลง หรือนางจะพูดว่าไม่หรือ?

พวกเขาก็ไปทานอาหารเช้าจริงๆ และทิ้งนางไว้ตรงนี้ ชายารองซ่งรู้สึกเดือดดาล คาดหวังว่าพวกเขาจะรีบทานให้เสร็จ นางให้ผูยู่เหอรั้งเหอชิ่งอ๋องไว้ แต่ผูยู่เหอเป็นคนงี่เง่า เมื่อคืนเพิ่งเสนอตัวให้กับเหอชิ่งอ๋อง เช้านี้คิดว่าคงหลับเป็นตายจนลุกไม่ไหว หากเหอชิ่งอ๋องตื่นขึ้นมาและพบว่านางออกมาตั้งแต่เช้าตรู่ถึงตอนนี้ยังไม่กลับ ไม่รู้ว่าจะสงสัยหรือไม่

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ชายารองซ่งก็นั่งไม่ติด นางไม่เข้าใจจริงๆ เดิมทีนางควรจะได้เปรียบ เมื่อได้ยินว่านางเต็มใจจะช่วยเหลือ เฉินซ่าและพรรคพวกควรจะดีใจมิใช่หรือ? ทำไมตอนนี้ถึงไม่รีบร้อนอะไรเลย เหมือนกับไม่กลัวถูกค้นพบ

นางรู้สึกเดาใจยากจริงๆ

แม้ว่านางจะพายอดฝีมือมาด้วย แต่ความตั้งใจเดิมของนางไม่ใช่เพื่อจับพวกเขา หากยอมให้ยอดฝีมือทั้งสี่คนลงมือทำตามอำเภอใจ มันก็จะทำให้คนข้างกายเหอชิ่งอ๋องทั้งสองคนตื่นตัว

ในที่สุดพวกเขารับประทานอาหารเช้าเสร็จ และกลับไปนั่งที่ตำแหน่งเดิม ชายารองซ่งพบว่าโหลชียังคงนั่งอยู่บนตักของเฉินซ่า และก็อดรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

"พระชายารองซ่งรอนานแล้ว"

ก็ยังเป็นโหลชีที่พูด ชายารองซ่งเม้มปาก และตัดสินใจที่จะวางท่าหน่อย และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย "แม่นางโหลชีทำไมถึงไม่รู้จักดูสถานการณ์ ก่อนจะพูดทำไมไม่ดูว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร? ตอนนี้ข้ามีธุระสำคัญจะต้องหารือกับฝ่าบาท เชิญแม่นางโหลชีถอยออกก่อน"

โหลชีหัวเราะเบาๆ

"สิ่งที่ชีชีพูดก็คือสิ่งที่ข้าอยากพูด" เฉินซ่าพูดเบาๆ

ซึ่งหมายความว่าโหลชีสามารถเป็นตัวแทนของเขาได้เต็มที่ ใบหน้าของชายารองซ่งร้อนผ่าว เหมือนกับโดนตบหน้า

"เอาล่ะ ในเมื่อชายารองซ่งมีใจที่จะช่วย พวกเราก็ไม่เกรงใจแล้วล่ะ ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอให้ชายารองซ่งช่วยเหลือ ไม่ทราบว่าชายารองซ่งจะช่วยได้ไหม"

"แม่นางโหลชีเชิญพูดมา"

"ข้าได้ยินมาว่ายู่ไท่จื่อมอบสิ่งของล้ำค่ามากมายให้กับเหอชิ่งอ๋อง?"

เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว หัวข้อนี้ทำไมถึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเช่นนี้ จนนางตามความคิดนั้นไม่ทัน! ใบหน้าของชายารองซ่งเกือบจะบูดเบี้ยว พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าเหอชิ่งอ๋องกับยู่ไท่จื่อติดต่อกัน?

มอบสิ่งของที่ล้ำค่า สิ่งของอะไร?

สิ่งแรกที่ชายารองซ่งนึกขึ้นได้ก็คือสาวงามซึ่งส่งมาเป็นนางบำเรอจากเป่ยชาง นึกขึ้นได้ว่าหลังจากที่องค์หญิงใหญ่จากเป่ยชางไปที่พั่วอวี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่ประสบความสำเร็จในการเป็นพระสนมในตำหนักจิ่วเซียว แต่ดูเหมือนว่านางจะมีข่าวรักๆใคร่ๆกับยู่ไทจื่อ สมองฉลาดหลักแหลมขึ้นมาทันที รู้สึกว่าตัวเองมีแรงดลใจบางอย่างแวบเข้ามา และพูดว่า "คิดไม่ถึงว่าแม่นางโหลจะรู้จักนางบำเรอที่ยู่ไท่จื่อมอบให้ท่านอ๋อง หรือว่าแม่นางโหลอยากเห็นนางบำเรอเหล่านั้น?"

นางบำเรอหรือ? ตงสือยู่ส่งมาให้หรือ? เป็นผู้หญิงในเป่ยชางหรือ

โหลชีนิ่งอึ้ง แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ เฉินซ่าบีบมือของนางเบาๆ

"นางบำเรอเหล่านั้นอยู่ในจวนอ๋องเหอชิ่งหรือ?" โหลชีไม่ได้พูดว่าใช่หรือไม่ใช่ กลอกตาไปมาแล้วถาม

"อยู่ในจวนอ๋อง แต่ว่าท่านอ๋องโปรดปรานพวกนางมาก และก็ไม่เคยได้ยินว่ามีคนไหนสร้างปัญหา พวกนางประพฤติตัวดีมาก"

"ถ้าอย่างนั้นข้าอยากเข้าไปดูพวกนาง พระชายารองซ่งช่วยเรื่องนี้ไหม?"

ในตอนนี้เป็นเวลากลางวัน มันคงยากที่พวกเขาจะแอบเข้าไป ตอนนี้มีโอกาสทำไมพวกเขาจะไม่ฉวยโอกาสไว้ล่ะ?แม้ว่าจะค่อนข้างเสี่ยง ถ้าชายารองซ่งและเหอชิ่งอ๋องเป็นพวกเดียวกัน ก็เหมือนพวกเขาไปมอบตัวเอง แต่เมื่อคืนที่นางได้ยินสิ่งที่ชายารองซ่งพูดกับผูยู่เหอ เห็นได้ชัดว่านางไม่ใช่พวกเดียวกันกับเหอชิ่งอ๋อง ไม่ว่านางต้องการจะทำอะไร เป้าหมายของพวกเขาคือต้องการมุกน้ำตาตงไห่ และเรื่องอื่นๆไว้ค่อยคุยกันภายหลัง

เมื่อได้ยินว่านางจะเข้าไปในจวนอ๋องเหอชิ่ง ดวงตาของเยว่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ชายารองซ่งไม่ได้สังเกต

ถ้าไม่เข้าไปในจวนอ๋องจะหามุกน้ำตาตงไห่เจอได้อย่างไร

"ตกลง ถ้างั้นก็เสียเวลาต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องไปเดี๋ยวนี้ หากช้ากว่านี้ถ้าท่านอ๋องตื่นขึ้นมามันจะลำบาก

"ชายารองซ่งมีเรื่องใดต้องการให้พวกเราช่วยเหลือไหม?"โหลชีถาม

ในเวลานี้ชายารองซ่งแสดงสีหน้าลำบากใจ ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ไม่ขอปิดบังแม่นางโหลชี ข้ามาครั้งนี้ก็เพื่อยู่เหอ สถานการณ์ของลูกยู่เหอที่อยู่ในตระกูลผูคิดว่าเจ้าคงรู้แล้ว ถ้าจะส่งนางกลับไปนั้นมันเป็นไปไม่ได้แน่นอน แต่ให้อยู่ในจวนอ๋องมันก็ไม่เหมาะสม ถ้าพูดขึ้นมามันก็เป็นเรื่องอัปยศภายในครอบครัว แต่ข้าก็ไม่ปิดบังแม่นางโหลชี ท่านอ๋องชื่นชอบสาวงาม ผูยู่เหอก็สวยราวกับนางฟ้า ถ้านางพักอยู่ในจวนอ๋องข้าเกรงว่าจะเป็นการทำร้ายนาง ดังนั้นข้าจึงหวังว่าจะช่วยนางให้ได้แต่งงานมีครอบครัวที่เหมาะสม หากว่าฝ่าบาทยินยอม ให้นางอยู่เคียงข้างในฐานะสาวใช้ ถือว่าเป็นการช่วยเหลือข้า"

คำขอของนางง่ายๆ แบบนี้? เพียงแค่เอาผูยู่เหอยัดเยียดให้เฉินซ่าหรือ?