ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 201

เดิมทีดอกเมฆเป็นสีขาว เป็นกลุ่มดอกไม้ที่ประกอบจากเกสรดอกไม้เส้นๆ เล็กๆ มากมาย ไอหมอกตอนแรกก็เป็นสีขาวเหมือนกัน ระหว่างนี้ก็มีเกสรดอกไม้ล่องลอยอยู่บ้างมากบ้านน้อย แต่ครั้นนางเพ่งพินิจดู เจ้าสิ่งที่มีรูปร่างเป็นเส้นๆ ไหนเลยจะเป็นดอกไม้?

นั่นเป็นหนอนสีขาวตัวเล็กๆ ขนาดเท่าเส้นผมต่างหาก!

หนอนเหล่านี้พ่นใยเล็กๆ ยาวๆ ออกมา ทิ้งตัวลงมาจากต้นไม้ ห้อยโตงเตงอยู่กลางอากาศเบาๆ ที่อยู่ตรงหน้านางก็เห็นมีสิบกว่ายี่สิบตัวแล้ว!

นางเดินไปก้าวหนึ่ง เนื่องจากกินดีจิ้งจอกมารลงไป สามารถขับไล่สารพันแมลงได้ หนอนเหล่านี้จึงแหวกตัวหลบหลีกนาง แต่พวกเฉิงสิบเล่า? พวกเขาไม่ได้กินดีจิ้งจอกมารลงไป จะทำอย่างไรดี?

นางแทบจินตนาการออก ครั้นเข้าป่าดอกเมฆ พวกเขาก็ต้องติดอยู่ท่ามกลางดงหนอน! หนอนเหล่านั้นจะหล่นอยู่บนศีรษะพวกเขา มุดเข้าเส้นผม แล้วร่วงอยู่ในคอเสื้อ มุดเข้าร่างกาย หนอนตัวบางเช่นนี้ แทบจะมุดเข้ารูขุมขนที่ใหญ่หน่อยได้เลย

เมื่อร่างกายมีหนอนตัวเล็กยิบๆ ยับๆ มุดเข้าไปนับไม่ถ้วน และหลอมรวมกับเลือดแล้วก็จะทำให้หาไม่พบ จะขับก็ขับไม่ออก

ส่วนหนอนพวกนี้เมื่อเข้าสู่ร่างกายแล้วจะเป็นอย่างไร โหลชีก็หารู้ไม่ แต่ที่พอจินตนาการออกได้ ย่อมไม่สบายอยู่แล้ว!

โหลชีตื่นตระหนก นี่เป็นครั้งแรกที่นางตื่นตระหนกตั้งแต่หุบเทพมาร

"เฉิงสิบ!"

"โหลวซิ่น!"

ตัวนางมิเป็นไร แต่หากเฉิงสิบกับโหลวซิ่นเกิดเรื่อง เช่นนั้นจะต่างอะไรกับนางเกิดเรื่องเอง?!

"เวิ่นเจี้ยน? เวิ่นซู?"

โดยรอบยังคงเงียบสงัดเคว้งคว้าง ไม่มีใครตอบคำนาง

ไม่ว่าโหลชีจะฉลาด จะมีสติมากเพียงไร แต่เวลานี้ก็รู้สึกว่าหัวใจจะหลุดออกมาแล้ว ความอ่อนแรงเริ่มคืบคลานในจิตใจ

จะลนลานไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งในเวลาเช่นนี้ก็ต้องยิ่งใจเย็น มิเช่นนั้นนางจะช่วยเฉิงสิบกับโหลวซิ่นไม่ได้ ตอนนี้ไม่ว่าจะนึกย้อนเสียใจที่ไม่ควรเข้าป่าดอกเมฆนี้อย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ นางจะไม่เสียเวลากับเรื่องเช่นนี้

ไฟ

ใช่! ใช้ไฟสิ

ดอกไม้มากมายนี้เหมือนกับดอกฝ้าย หากจะจุดไฟก็ต้องง่ายมาก หนอนเหล่านี้เล็กขนาดนี้ คบไฟอันเดียวก็เผาไปได้เยอะแล้ว

โหลชีหยิบหินจุดไฟออกมาทันที จุดไปกับต้นดอกไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง

แต่ที่ทำให้นางตกใจก็คือ ไฟกลับไม่ติด!

โหลชีตบหน้าผากโบ๊ะ ดอกเมฆเหล่านี้ดูดซับน้ำค้างมากอย่างนั้น น้ำค้างยังสามารถผันตัวไปเป็นหมอกได้ นี่หมายถึงดอกไม้ทั้งหมดเปียก! คิดดูสิ ดอกฝ้ายชื้นที่ดูดซับน้ำจนชุ่มจะติดไฟง่ายๆ ขนาดนั้นเชียวหรือ?

"ให้ตายสิ!"

จุดไฟเผาทำไม่ได้ นางเหาะผ่านกิ่งต้นดอกขึ้นไป ยืนมองอยู่ด้านบน หมอกด้านบนเบาบางกว่าเล็กน้อย แต่ก็มองไม่เห็นเบื้องล่างอยู่ดี

พวกเฉิงสิบจะพลัดหลงกับนางแบบไม่ได้ส่งเสียงสักนิดได้อย่างไร? และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเจี้ยนฉินซูโม่ทั้งสี่ก็ไม่มีเสียงสักแอะด้วย

นอกเสียจาก...ป่าดอกไม้นี้จะมีค่ายกล เข้าป่าได้ไม่นานพวกเขาก็เข้าสู่ค่ายกลแล้ว ค่ายกลกั้นทุกคนให้แยกออกจากกัน โหลชีทิ้งตัวลงสู่พื้น พยายามให้ตัวเองใจเย็นลงหน่อย ใจเย็นอีกนิด

คาถาวาโย

นางนึกถึงคาถาที่เมื่อก่อนนางไม่เคยทำสำเร็จ คาถาวาโย จะว่าไปแล้วก็เป็นคาถาที่ผลาญพลังภายใน เพราะลมมิใช่มีขึ้นได้เอง แต่เป็นการแปลงกำลังภายในของตนให้เป็นลม บังคับทิศทางลมและขนาดของลมด้วยตนเอง ตอนที่นางปฏิบัติภารกิจอยู่บนภูเขาไฟร้อนแทบแย่ คิดอยากลองคาถาวาโยนี้ แต่กำลังภายในของนางไม่เพียงพอ จึงร่ายคาถาไม่สำเร็จ

แต่เวลานี้นางกลับอยากลองสักตั้ง เพราะหลังจากกินไขหินพันปีไปแล้ว กำลังภายในของนางก็เพิ่มขึ้นทวีคูณ เทียบกับเมื่อก่อนไม่ติด สิบนิ้วโหลชีรีบทำมุทรา ต้องควบคุมกำลังภายในแต่ละนิ้วให้ดี ให้เข้ากับท่ามือแต่ละท่า นางรู้สึกได้ถึงกำลังภายในที่ซัดโหมขึ้นมา พื้นราบเกิดลม พัดเส้นผมของดรุณี

สำเร็จ!

ดวงตาโหลชีเผยความยินดี ครั้นสองมือวาดออก วายุโหมก็กวาดออกไปทุกทิศโดยมีนางเป็นจุดศูนย์กลาง ทุกแห่งที่ลมคลั่งพัดผ่าน หนอนเส้นก็ร่วงหล่น ไอหมอกสลายไป กระทั่งว่าต้นดอกไม้โดยรอบยังล้มระเนระนาด ยึดนางเป็นใจกลาง ต้นดอกไม้ล้มราบเป็นวง ทันใดนั้นทัศนะการมองเห็นก็กว้างมากขึ้น และเห็นสภาพการณ์โดยรอบอย่างชัดเจน

ชายเสื้อหนึ่งแวบเข้าหลังต้นไม้ที่ไม่ไกลจากที่นี่ทันที

สีหน้าโหลชีเย็นชา ด้วยวิชาตัวเบาและทิศทางลม ทำให้นางแล่นไปยังข้างต้นไม้ต้นนั้นด้วยความเร็วน่าสะพรึง นางยื่นมือออกไปจับ ฉุดคนที่หลบอยู่ข้างหลังต้นไม้ แล้วกระชากลงพื้นอย่างฉับพลัน

ใบหน้าแปลกตา ไม่ใช่เจี้ยนฉินซูโม่ทั้งสี่ ยิ่งไม่ใช่เฉิงสิบและโหลวซิ่น

แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นั้นเป็นชุดองครักษ์ของเขาเวิ่นเทียน

"พูดมา! องครักษ์สองคนของข้าอยู่ที่ไหน?" เพียงแสงขาวแวบเดียว พิชิตวันก็กดอยู่ที่ลำคอของคนผู้นั้นแล้ว

"ไม่รู้"

"ข้าว่าเจ้าคงอยากตาย..."

นางยังไม่ทันพูดจบ ที่มุมปากของคนผู้นั้นก็มีเลือดทะลักออกมาเป็นทาง โหลชีพูดในใจว่าแย่ล่ะ แต่กลับช้าไปก้าวหนึ่ง เขากัดยาพิษฆ่าตัวตายแล้ว

"ปัดโถ่!"

โหลชีไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้เช่นนี้มาก่อน หากบอกว่าตอนนี้ยังไม่รู้ว่านี่เป็นกับดักที่น่าหลานฮั่วซินทำไว้กับนางอีกครั้ง เช่นนั้นนางก็อยู่เสียเปล่ามาหลายปี!