ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 496

"ประตู...มีกลไก..."

ซู่หลิวอวิ๋นทนไม่ไหวบอกออกมา เดิมคิดว่าเสียงคงต่ำและอ่อนแอมา เฉินซ่าอาจจะไม่ได้ยิน แต่เขากลับได้ยิน เท้าที่ใกล้จะถีบประตูพลันชะงัก สุดท้ายก็ยังถีบลงไปโดยแรง

"ปึ้ง!"

เหมือนมีคลื่นที่มองไม่เห็น แผ่ซ่านออกมาประหนึ่งคลื่น คลื่นที่แผ่ซ่านออกมาเข้าโจมตี เขาเองก็หลีกหนีไม่ทัน ลอยออกไปทั้งตัว แต่ในเวลาเดียวกันกระบี่ในมือเขาก็หลุดออกจากมืออีก พุ่งเข้าไปในคลื่นไร้รูปร่าง เข้าหาประตูหิน

กว่าซู่หลิวอวิ๋นจะลุกขึ้นนั่งได้มันไม่ง่ายเลย เห็นเข้ากับฉากนี้พอดี เสียงปี้งดังขึ้น เฉินซ่าล้มกระแทกลงห่างจากนางไม่ไกล ซู่หลิวอวิ๋นเห็นเขากระอักเลือดออกมา นางยังไม่ตายใจ คิดจะเขยิบเข้าใกล้เขาอีก

บางทีหากทั้งคู่ร่วมฝ่าฟันอันตรายด้วยกัน เขาคงจะยอมรับนางได้กระมัง?

นางยืนขึ้นไม่ไหวจริงๆ เลยคลานไปหาเขาแทน พลางร้องอย่างเจ็บปวดว่า "เฉินซ่า ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?"

ในตอนที่นางพยายามคลานไปได้ครึ่งทาง เอื้อมมือจะถึงไหล่เฉินซ่าแล้ว เขากลับลุกพรวด ยืนขึ้นตัวตรง ไม่มองนางแม้สักนิด และเดินไปทางประตูหินบานนั้นอีก

มือที่ยื่นออกไปของซู่หลิวอวิ๋นเริ่มสั่นเทา ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้เฉินซ่ายังคงสีหน้าเฉยชา สายตาแปลกพิกล นางเกือบจะคิดว่าเขากำลังหลอกนางแล้ว

มองไปทางเฉินซ่า เขาในตอนนี้ไปยืนที่หน้าประตูอีก กระบี่เล่มนั้นไม่ได้ปักเข้าไปในประตูหลายชุ่นนัก มันปักอยู่ด้านบน ราวกับได้รับแรงต้าน

เฉินซ่าพลันหันกลับมา

เวลานี้ ซู่หลิวอวิ๋นได้ยินเสียงร้องของวู๊วู แสดงสีหน้าเคียดแค้นออกมาโดยพลัน นี่มันจิ้งจอกน้อยตัวนั้นของโหลชี! หรือว่าโหลชีมาแล้ว?

ไม่ ไม่ได้ หรือว่าพวกเขาจะล้มเหลวในตอนสุดท้ายรึ? บางทีอาจจะเป็นความหวังที่แข็งแกร่งในตอนสุดท้าย นางพยายามยืนขึ้นมา ขวางอยู่ตรงกลาง ประจันหน้ากับทางนั้น

ลำแสงสีม่วงเงินพุ่งเข้ามา เร็วจนมองไม่ชัด แต่ซู่หลิวอวิ๋นรู้ว่านี่คือจิ้งจอกม่วงตัวนั้น

"ข้าจะฆ่าเจ้าเดรัจฉานอย่างเจ้า!"

นางพูดอย่างเคียดแค้น หยิบสิ่งที่พับซ้อนอยู่ในอ้อมกอดออกมา สะบัดแขนออกไป! สิ่งนั้นขยายใหญ่ขึ้น เป็นตาข่ายที่ทำจากลวดเหล็กสีดำ กางตัวออกแล้วครอบปิดทับจิ้งจอกม่วงไปเลย

"วู๊วู!"

วู๊วูเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี เลยทำท่าจะลงมา แต่ตาข่ายนั้นยังคงตามติดมันไม่ลดละ และปกคลุมลงด้านข้าง

วู๊วูรู้สึกได้ถึงความร้ายกาจของตาข่ายนั้น หลังจากลงมาแล้วก็รีบถอยหลังไปเลย และหลบหลีกโดนครอบตาข่ายนั้นอย่างทุลักทุเล แต่ยังไม่รอมันกระโดดขึ้นมา ตาข่ายนั้นก็ลอยขึ้นมาอีก เหมือนจะไล่ตามมันไปได้ทุกเมื่อ

ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม วู๊วูก็ตกใจไม่น้อย

ซู่หลิวอวิ๋นยิ้มเย็นบอก "วิ่งสิ เหตุใดไม่วิ่งเล่า? ข้าเตรียมมาใช้รับมือโหลชี ของที่ซ่อนเอาไว้เพื่อนางนานมาก ให้เจ้าทดลองก่อนก็ไม่เลว!"

พอนางพูดจบ ก็ได้ยินเสียงที่นางเกลียดที่สุด

"ไม่รู้ว่าของที่นางฟ้าหลิวอวิ๋นเตรียมไว้ให้ข้าเป็นของดีอะไรกัน?" เงาร่างสองร่างมาถึง ถึงโหลชีจะพูดกับซู่หลิวอวิ๋น แต่สายตากลับผ่านเลยนางไปที่เฉินซ่า

"ฮะฮะฮะ โหลชี เขาจำเจ้าไม่ได้แล้ว!" จู่ๆซู่หลิวอวิ๋นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา ใช่ ถ้าโหลชีพบว่าเฉินซ่าที่รักนางเอ็นดูนางนักหนากลับจำนางไม่ได้แล้ว สายตาที่มองนางทั้งเย็นชาและเรียบเฉย ไม่แน่อาจจะถีบนางกระเด็นเลยก็ได้ นางจะรู้สึกเช่นใดกันนะ? พอคิดถึงตรงนี้ นางพลันอารมณ์ดีขึ้น หัวเราะร่วนต่อไป พูดอย่างลิงโลดว่า "เฉินซ่าจำทุกคนไม่ได้แล้ว เขาโง่แล้ว ฮะฮะฮะ!"

โหลชีไม่สนใจนาง กระโดดข้ามผ่านหัวนางไป และวิ่งไปหาเฉินซ่า

"หยุดเดี๋ยวนี้!" ซู่หลิวอวิ๋นเกี่ยวนิ้ว ตาข่ายประหลาดนั่นสะบัดตัวไปครอบหัวโหลชี

โหลชีไม่หันกลับมา หยิบแส้ปลิดวิญญาณออกมาสะบัดมีดบินไปตัดตาข่าย บิดขดอย่างรวดเร็ว ซู่หลิวอวิ๋นควบคุมตาข่ายนั่นไม่ได้แล้ว ทั้งตาข่ายโดนโหลชีดึงเข้าไป และสลัดทิ้งไปห่างๆ

"หลงเอี๋ยน ขวางนางไว้" โหลชียังคงไม่หันหลังกลับ สายตาจับจ้องเฉินซ่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเป็นประกาย "ข้าจะให้นางดูสิว่า ผู้ชายของข้าจะจำข้าได้หรือไม่!"

นางพูดคำนี้อย่างมั่นใจมาก มีความโอหังอยู่ในนั้น ซู่หลิวอวิ๋นก็ไม่รู้ทำไม ยืนมองนางอย่างตะลึง นางถือดียังไงกัน? ถือดียังไงเชื่อมั่นขนาดนี้? หรือว่าเพราะอย่างนี้ เฉินซ่าถึงรู้สึกว่านางไม่เหมือนคนอื่น?

นางตะโกนใส่แผ่นหลังโหลชีอย่างไม่ยอมรับ "ตอนเจ้ามาก็เห็นแล้ว เขาฆ่าคนมากมายขนาดนี้! ยังทำร้ายข้าจนบาดเจ็บสาหัส เขาจะฆ่าเจ้าด้วย!" ขอเพียงโหลชีลังเล ขอเพียงนางแสดงสีหน้าหวาดกลัวเขาขึ้นมา ในใจนางก็รู้สึกสาแก่ใจยิ่งนัก บางทีเฉินซ่าเองก็คงไม่ชอบ

โหลชีหยุดยืน หันกลับมามองซู่หลิวอวิ๋น นางยิ้มหวานออกมา "ซู่หลิวอวิ๋น เจ้าคิดว่า ในใจเขา เจ้าจะเทียบชั้นข้าได้รึ?"

พูดจบ นางไม่สนใจอะไรอีก เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ท่าทางราวกับเด็ก พอห่างจากเขาแค่ไม่กี่ก้าวก็กระโดดโผเข้ากอดเขา กางสองแขนออกเหมือนเข้ากอด

"หาเรื่องตาย" ซู่หลิวอวิ๋นจ้องมองตาไม่กะพริบ พบว่าใจตนเองแทบจะหิ้วขึ้นมาแล้ว ถึงกับลืมหายใจ บรรยากาศรอบข้างเริ่มเลือนราง สายตานางจับจ้องที่ตัวเฉินซ่าเท่านั้น

เร็ว รีบถีบนาง ถีบนางกระเด็นซะ!

ซัดฝ่ามือใส่นางจนหัวระเบิดซะ!