ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 5

โหลชีถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงนกร้องที่คมชัด

ตอนแรกนางสับสนเล็กน้อยไม่รู้วันไหนเป็นวันไหน และคิดว่านางพักอยู่ในวัดเต๋าของนักพรตเลว วัดเต๋าของนักพรตเลวนั้นอยู่ในป่าลึก และทุกเช้าจะมีเสียงนกร้อง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่นกส่งเสียงดังเกินไปทำให้โหลชีนอนไม่หลับ ก็เลยเข้าไปในป่าลึกทั้งวันพร้อมปืนลูกซองเพื่อฆ่านก ขากลับยังหิ้วย่างนกกลับมา นักพรตเลวกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ชี้นิ้วมาที่นางสาปแช่งนางไร้ความเมตตาปราณีและไร้ขอบเขต ดอกไม้ผลิบานก็มีเสียงนกร้อง อันเป็นความหมายที่แท้จริงของธรรมชาติ ผู้หญิงที่ขี้เกียจตะกละและใจดำอย่างนาง น่าจะจมปรักดิ้นรนอยู่ในโลกมนุษย์ ไม่มีความแน่นอนในชีวิต

ในเวลานั้นโหลชีเบะปาก ในมือถือนกย่างกินอย่างอร่อย โดยไม่สนใจเขาเลย นางไม่ใช่พระพุทธเจ้าและไม่ได้บำเพ็ญเซียน แม้แต่นกก็กินไม่ได้? เรื่องตลก

ทันใดนั้นโหลชีก็ได้กลิ่นไหม้ ด้วยกลิ่นไหม้นั้นผสมกลิ่นเนื้อหอม นางสูดอากาศ ลืมตาและลุกขึ้นนั่งทันที และในขณะเดียวกัน ท้องของนางก็ร้อง

ท้องฟ้ารุ่งอรุณ แสงแดดสีทองอ่อนส่องที่ใบหน้าของนาง ทำให้นางต้องหรี่ตาเล็กน้อย จากนั้นความทรงจำของเมื่อคืนก็ผ่านเข้ามาในหัวของนางทันที ใบหน้าของโหลชีเปลี่ยนไปเล็กน้อย ข้างหลังมีเสียงของอิงดังมาจากที่ใกล้ๆ

"ผู้หญิง ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นเร็วๆ แล้วไปเก็บฟืนแห้งมา"

โหลชีหันศีรษะ และเห็นว่าลำธารเล็กๆ คดเคี้ยว ทั้งสองข้างล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้าเขียวขจี อิงและองครักษ์อีกสามคนได้ก่อไฟ ไว้ และกำลังย่าง......ปลา

นางรีบค้นหาโดยสัญชาตญาณ แต่พบว่าอาวุธทำลายล้างเจ้าตาแดงไม่อยู่ที่นั่น และนางก็อดคิดไม่ได้ นอกจากโรคที่มีเลือดไหลและน้ำตาเลือดไหลเจ็บปวดจนขยับไม่ได้และไม่สามารถพูดได้นั้น เป็นไปได้ไหมที่โดนพระอาทิตย์ส่องไม่ได้?

"เจ้าหูหนวกหรือ"อิงยกมือขึ้น มีหินก้อนเล็กๆ พุ่งมาที่ใบหน้าของนาง

โหลชีโกรธมาก และกำลังจะเคลื่อนไหว แต่เห็นหินอีกก้อนหนึ่งพุ่งมาจากทิศทางหนึ่ง กระแทกเข้าใส่หินที่อิงพุ่งมา และความเร็วก็ไม่ลดลง ชนเข้ากับหินจนไปอีกทาง

โหลชีหันศีรษะ และเห็นชายคนนั้นกำลังเดินย้อนแสงแดด

เขาสวมเสื้อคลุมสีดำแขนแคบ รอบเอวมีเข็มขัดหยกหุ้มทอง แขนเสื้อผูกแน่นแบบเดียวกัน ผมสีเข้มมัดสูง หน้าผากงดงาม ขณะที่ย้อนแสง รูปร่างสูง อย่างน้อยสูง1.9เมตรขึ้นไป มีไหล่กว้างและขายาว แสงพระอาทิตย์ขึ้นอ่อนๆ ส่องอยู่ข้างหลังเขา ทำให้เขาดูเหมือนเทพพระเจ้า

เมื่อเขาเข้ามาใกล้ โหลชีเห็นใบหน้าของเขา ก็ตกใจ นางจำเขาได้ เฉินซ่า!

แต่ในตอนนี้ใบหน้าของเฉินซ่านั้นสะอาด คิ้วยาวดกมีเคราสองข้าง ดวงตาคมเข้ม จมูกโด่งเหมือนสันเขา ริมฝีปากบางเล็กน้อยอมรอยยิ้มจางๆ ใบหน้าของเขาหล่อกว่าชายรูปหล่อในสมัยใหม่

ที่แท้ ใบหน้าที่ทำความสะอาดเรียบร้อยไม่มีเลือดพุ่งออกมาแล้วจะมีบุคลิกและใบหน้าที่หล่อหาใครเทียบไม่ได้!

ที่แท้ ดวงตาที่เปื้อนเลือดคู่นั้นสามารถกลับคืนสู่สภาพปกติได้!

ที่แท้ เขาใส่ชุดแบบนี้มันหล่อได้ขนาดนี้!

ทุกสรรพสิ่งในโลกดูเหมือนจะกลายเป็นพื้นหลังของเขาในทันที พร่ามัวไปหมด มืดมน ไม่มีใคร ไม่มีไม้ ไม่มีสิ่งใด สามารถแย่งความโดดเด่นของเขาไปได้ เขาเป็นแสงสว่าง เป็นจุดเด่นและเป็นแสงที่เยือกเย็น

"บ้าผู้ชาย" เสียงเยาะเย้ยของอิงขัดจังหวะของนางที่น้ำลายกำลังจะไหลโหลชีราวกับตั้งสติขึ้นมาจากแสงของเทพพระเจ้า และอดไม่ได้ที่จะจ้องมองที่อิงอย่างดุเดือด