ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 7

โหลชีมองริมฝีปากบางเซ็กซี่เปิดออก ใบหน้าที่ดุดันและกัดกินปลาเนื้อสดคำใหญ่ จากนั้นดวงตาของนางก็หรี่ลงเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ และนางก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

กลิ่นหอมมาก......

ดูแล้วมันน่าอร่อยมาก......

นางหิวมาก...

แม่ง! ทำไมอาหารที่นางทำทั้งวัน ต้องมาส่งให้คนอื่นกินฟรีๆ

เฉินซ่าคิดว่านี่เป็นปลาย่างที่อร่อยที่สุดที่เขาเคยกินมา! เขาไม่เคยรู้มาก่อน อยู่ข้างนอกยังสามารถย่างปลาได้อร่อยขนาดนี้ ผิวไหม้และมีกลิ่นหอม มีความหอมแปลกๆ หลังจากที่กัดแล้ว เนื้อปลาไม่มีกลิ่นไหม้แล้ว แต่มันสดและหวานผิดปกติ มีกลิ่นหอมเล็กน้อยและความเปรี้ยวซึมเข้าไป แต่เมื่อรวมกันแล้วกลับรู้สึกหวาน รสชาติที่เลิศนั้นกระทบกับตุ่มลิ้นรับรสชาติ ซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกพึงพอใจ

ชำเลืองมอง มองดูนางโกรธอย่างอธิบายไม่ถูก เฉินซ่าก็ขมวดคิ้ว หากเป็นผู้หญิงคนอื่น ถ้าเต็มใจกินอาหารที่นางทำ น่าจะซึ้งใจจนน้ำตาไหล และดีใจมาก จะไม่พอใจได้อย่างไร

ต่อหน้าตัวเองเขาไม่เคยเห็นใครแสดงสีหน้าอะไรมากมายเช่นนี้ โดยทั่วไปสิ่งที่เขาแสดงต่อหน้าเขา ไม่ใช่ความตื่นตระหนก ความกลัว หรือความรักความหลงใหล และความเกลียดชังของศัตรู

คำพูดเหล่านั้นบางทีเขาอาจไม่นำมาใส่ใจ บางทีอาจทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่าย แต่ไม่เหมือนหญิงคนนี้ ยังเบ้ปาก กลืนน้ำลาย เฉยเมยต่อรูปร่างหน้าตาและท่าทางของเขา แต่เสียดายปลาสองตัวนี้ ทุกครั้งที่เขากัด ความโกรธของนางจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของนางเหมือนย่างปลา ดูเลิศมาก

จ๊อกๆ !

เขาเลิกคิ้ว ก็เห็นนางเอาสองมือปิดหน้าไว้ แล้วร้องโอดครวญ "โอ้ ข้าหิว ข้าหิวแล้ว!!!"

เฉินซ่าพยักหน้าอย่างสงบและพูดว่า "ยังมีเวลาอยู่ เจ้าไปสิ"

ไปสิ?

โหลชีเหล่มองเขาอย่างดูถูก เขายื่นมือจากด้านหลัง คว้าคอเสื้อนางไว้แล้วดึงขึ้น เสียงที่ไร้ประโยชน์ของอิงดังข้างๆ หู "รีบไปย่างปลา ข้าก็อยากกิน!"

"แม่นางโหล! พวกข้าก็อยากกินด้วย!" องครักษ์อีกสามคนโยนปลาที่พวกเขาเพิ่งย่างทิ้งไป แล้วตะโกนเสียงดังฟังชัด

โหลชีมีเหงื่อหยดออก

แม้แต่นางยังไม่รู้ด้วยซ้ำ เพราะปลาย่างสองตัวนี้ สถานะของนางที่อยู่ในทีมก็สูงขึ้นทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่นางทำบาร์บีคิวตอนเที่ยงแล้ว แววตาของอิงและองครักษ์สามคนนั้นเต็มไปด้วยความหวัง

แต่เฉินซ่านั้นค่อนข้างเฉยเมย เพียงแต่ว่า สิ่งของที่นางย่างเสร็จทุกครั้ง ต้องส่งให้เจ้าใหญ่เจ้าโตคนนี้เสวยก่อน ไม่เช่นนั้น เขาจะส่งสายตาจ้องมองซึ่งทำให้รู้สึกกดดัน แล้วก้มหัวมองมือตัวเอง ซึ่งมันทำให้นางตัวสั่นทันที

มือนั้น สามารถตบหัวคนให้แตกสลายได้

อีกสองวันข้างหน้า พวกเขาไม่ได้เจออะไรเลย ไม่มีเจียงซือ ไม่มีนักล่า และไม่มีแม้แต่สัตว์ใหญ่ มันเหมือนกับการได้ออกมาเล่นน้ำชมทิวทัศน์

วันที่สาม พวกเขาปีนขึ้นไปบนภูเขาลูกหนึ่ง ยืนอยู่บนภูเขาและมองออกไป มีควันสีจางๆ ปกคลุมหุบเขาเบื้องล่าง แต่สามารถมองเห็นอย่างคลุมเครือ แม่น้ำที่คดเคี้ยว ผืนตะไคร่น้ำขนาดใหญ่ ดอกไม้หลากสีสันผืนใหญ่ มีไปถึงสุดขอบป่าทึบอันไกลโพ้น

เฉินซ่ารู้สึกว่าลมหายใจของโหลชีตื่นเต้น จึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองนาง "กลัวเหรอ?"

โหลชีรีบพูดทันที "ใครบอกว่าข้ากลัว? ทิวทัศน์สวยงามมาก เจ้าดูสิ ดอกไม้นั่น ดูสิ แม่น้ำนั่น สวยงามมาก......"

"เพี๊ยะ นางผู้หญิงโง่เง่า" อิงตบท้ายทอยนางและพูดอย่างเย้ยหยัน "สถานที่ยิ่งสวยก็ยิ่งอันตราย อย่าพูดว่าข้าไม่ได้สอน"

โหลชีตัวสั่นทันที เผยให้เห็นความกลัวและความตึงเครียด และเอนตัวพิงเฉินซ่า "นายท่าน ท่านต้องปกป้องข้า!"