ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 74

ที่ลำบากที่สุดคือ คนพวกนี้ พวกเขาฆ่าไม่ได้ และกลัวได้รับบาดเจ็บสาหัส

"ฮู้!" หยาวสุ่ยเอ๋อร์ซึ่งเป็นคนที่สวยงามมากจู่ๆก็ร้องตะโกนเสียงดัง และพุ่งไปหาให้จางชิ่นซิงที่มีใบหน้าสวยงามและบอบบาง ยกมือทั้งสองข้าง เล็บยาวนั้นพุ่งเข้ามาที่ใบหน้าของนางอย่างดุเดือด

ดวงตาของจางชิ่นซิงก็แดงเช่นกัน แต่ไม่สนใจ ไม่สนใจกับใบหน้าที่ปกติจะให้ความสำคัญมากที่สุด อ้าปากกว้างแล้วพุ่งไปกัดที่ไหล่ของนาง

"รีบดึงพวกนางออกไป!" เมื่อเห็นว่าพวกนางกำลังต่อสู้กันอย่างชุลมุน จู่ๆก็มีกลิ่นเหม็นคาวโชยออกมา และร่างหนึ่งก็บินเข้ามา

"น่าเกลียดจริงๆ"

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อได้ยินเสียงบ่นของโหลชีอย่าเบื่อหน่าย อิงและหมอเทวดาทั้งสองคนก็รู้สึกโล่งใจพร้อมๆกัน มีเพียงความคิดเดียว เอาล่ะๆ ไม่เป็นไรแล้ว

โหลชีทำท่าทางมืออย่างรวดเร็วแล้วท่องคาถา จากนั้นใช้นิ้วชี้ชี้ไปที่หน้าผากของสาวงามเหล่านั้น ดวงตาของพวกเขาปิดลงทันที จากนั้นก็เหมือนโดนดึงพละกำลังออกจากร่างกาย ล้มลงไปข้างหลัง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ใบหน้าสีแดงก็เลือนหายไป แทนที่ด้วยความซีดขาว

"ส่งพวกเขากลับไปพักผ่อน หลังจากที่ตื่นแล้วให้พวกนางดื่มน้ำให้มากๆ" หลังจากที่โหลชีพูดจบ แล้วมองไปที่หมอเทวดา

หมอเทวดานั่งอยู่บนพื้นเป็นเวลานานและยังลุกไม่ขึ้น ต่อมาเมื่อเห็นโหลชีมาถึง ก็รู้สึกโล่งใจ ชั่วขณะก็รู้สึกตัวเองเหนื่อยมาก จนลุกไม่ขึ้นเลย

ในเวลานี้โหลชีสวมเสื้อคลุมที่มีหมวกคลุมใบหน้า ได้คลุมใบหน้านางอยู่ในความมืด

อิงไม่คุ้นเคยกับออร่ามืดมนเช่นนี้ของโหลชี เมื่อเห็นนางออกไป เขาก็รีบเดินตามทันที

"...โหล......"

"ชูว"

อิงสะอึกขึ้นมาทันที ชั่วขณะไม่รู้จะทำยังไงต่อ

ฝีเท้าของโหลชีนั้นเร็วมาก และลมก็พัดเสื้อคลุมของนางปลิวไปมา มีความหนาวเย็น อิงกลั้นหายใจและเดินตามอย่างใกล้ชิด และไม่ได้ซักถามต่อไป เมื่อเดินไปถึงตำหนักด้านข้าง ทันใดนั้นโหลชีก็เอื้อมมือออกไปจับข้อมือของเขา และรีบดึงเขาเข้าไปซ่อนตัวในประตูที่ไม่ได้ปิด

ข้างในไม่มีไฟ และมองไม่เห็นอะไรเลย

ผ่านไปครู่หนึ่ง โหลชีที่สวมผ้าคลุมก็พุ่งออกมาจากด้านในอีกครั้ง แล้วรีบไปที่ใดที่หนึ่งในตำหนักสอง ด้านหลังมีร่างหนึ่งตามมาอย่างใกล้ชิด

ไม่ต้องไปสนใจใคร แค่จับตาดูโหลชี ขอเพียงจับตาดูโหลชีให้ดีๆก็พอ

ชายคนนั้นได้จำคำสั่งไว้ในใจ

แต่ว่า ด้านหน้าไม่ใช่......

ทำไมดึกขนาดนี้แล้วนางยังจะมาที่นี่?

ทันทีที่เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ คนนั้นก็กำลังจะหันหลังและจากไป มีลมแรงพัดมาจากข้างหลังเขา ขณะเดียวกัน อิงก็ส่งเสียงด้วยความโกรธจัด "ถ้าจะตามก็ตามให้ตามถึงจุดหมาย วิ่งหนีทำไม?"

คอของเขาตึงขึ้น คอเสื้อข้างหลังถูกจับไว้ และมีพลังหนึ่งโยนเขาไปข้างหลัง แผ่นหลังชนกับแผงประตู แล้วหล่นลงกับพื้น

คนคนนั้นชนกับแผงประตูเสียงดังมาก มีเสียงตูม ยามสองคนรีบวิ่งออกมาจากด้านในทันที "ใครกันกล้าส่งเสียงที่ตำหนักองค์ชาย?"

ที่นี่ คือตำหนักรับแขกของยู่ไท่จื่อ และเมื่อสักครู่ประตูนี้ถูกหนุ่มคนนั้นชนจนพังแล้ว

"องครักษ์อิงแห่งพั่วอวี้ ขอให้องค์รัชทายาทอภัยโทษด้วย!" อิงพูดคำว่าอภัยโทษ แต่เสียงนั้นดังกว่าปกติ ราวกับว่ากังวลตงสือยู่จะไม่ได้ยิน "อิงไล่ตามไส้ศึก บังเอิญรบกวนองค์ชายรัชทายาท เป็นความผิดของอิง เชิญองค์ชายพักผ่อนต่อไป อิงจะนำไส้ศึกคนนี้จากไป"

"ใต้เท้าองครักษ์อิงโปรดรอสักครู่" น้ำเสียงที่อ่อนโยนอบอุ่นแฝงด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อยแว่วออกมา

ในขณะที่เขาเดินออกมา อิงก็ได้พุ่งเข้าไป เตะชายคนนั้นล้มลงกับพื้น แล้วตะโกนว่า "ห้ามวิ่งหนี!"

คนคนนั้นถูกเตะจนปลิวออก เลือดพุ่งขึ้นไปในอากาศ แต่ร่างนั้นได้พุ่งไปที่ตงสือยู่อย่างห้ามไว้ไม่ได้ แต่เมื่อกี้ไม่มีใครสังเกตเห็น ใครจะกล้าบอกว่าอิงทำโดยเจตนาล่ะ? อย่างไรก็ตามในเวลานี้มืดแล้ว มองไม่เห็นมันก็เป็นเรื่องปกติ

ตงสือยู่ถอยหลังสองก้าว และโบกมือเพื่อดึงคนคนนั้นลงมา แต่ได้ยินอิงตะโกนว่า "องค์ชายระวังตัวด้วย คนคนนั้นเป็นไส้ศึก!"

เขาทำท่านิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง เลยจำใจต้องปล่อยมือลง แล้วถอยหลังไปอีกสองก้าว ในเวลาเดียวกัน องครักษ์ลับของเขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากทางซ้ายและขวา ขวางเขาไว้ให้อยู่ด้านหลัง และจ้องมองไปที่ชายคนนั้นอย่างระมัดระวัง

ชายคนนั้นหล่นลงกับพื้นอย่างแรง และกระอักเลือดออกมาอีกคำหนึ่ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง คนที่ยืนสูงคนนั้น มองดูตัวเองด้วยท่าทางที่อ่อนโยน ด้วยสัมผัสแห่งความเมตตา

เขารู้ว่าเขาทำได้เพียงจบลงแบบนี้

ขณะที่กำลังจะกัดยาพิษที่อยู่ในฟัน เท้าข้างหนึ่งกระทืบที่หน้าอกของเขาอย่างแรง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขาอ้าปากและพ่นเลือดออกมาเต็มปาก จะมีเวลากัดยาพิษในฟันได้ที่ไหนล่ะ?

ตงสือยู่อยู่ตรงหน้าเขา

"ใต้เท้าองครักษ์อิง......" เขากำลังพูด แต่ถูกอิงขัดจังหวะอีกครั้ง

"องค์ชายถอยหลัง ระวังเขาจะทำร้ายท่าน!" หลังจากพูดจบ ก็ดึงดาบออกมา พลิกแทงหัวใจของชายคนนั้นอย่างรุนแรง ในขณะเดียวกัน เขาก็จับด้ามดาบ และบิดมันอย่างแรง

"อ๊ะ!"