ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 9

ในตอนแรกที่เห็นนางรู้เพียงว่าเป็นจระเข้ แต่เมื่อมองดูความเร็วที่จระเข้พุ่งขึ้นมานั้น นางก็รู้ว่ามันคือจระเข้กลายพันธุ์ เพราะความเร็วของพวกมันจะเร็วกว่าจระเข้ทั่วไปหลายเท่า

แน่นอน แม้ว่าฝีมือการต่อสู้ของพวกเขาจะแข็งแกร่งมาก อาจจะเร็วกว่าจระเข้กลายพันธุ์ แต่นี่ก็เทียบเท่ากับมันอยู่ในที่มืด พวกเขาอยู่ในที่แจ้ง ไม่รู้ว่าจู่ๆ มันจะขึ้นมาเมื่อไหร่ มันยากที่จะป้องกัน และฟันของมันนั้นแหลมคมมากจนทำให้ใจสั่น

"อยู่ในแม่น้ำเต็มไปหมด" โหลชีเพิ่มประโยคอื่น

จระเข้กลายพันธุ์ตรงนี้มีมากมาย มันทำให้รู้สึกขนลุกไปหมด อะไรทำให้เกิดจระเข้กลายพันธุ์มากมายในแม่น้ำสายนี้?

อิงถอนหายใจ และพูดอย่างเคร่งขรึม "ดูเหมือนว่า คนที่พวกข้าส่งมาก่อนหน้านี้ คนมากมายได้ตายเพราะฝีมือเจ้านี่" หลังจากพูดจบ เขาก็เหล่ตามองโหลชีอย่างสงสัย "เจ้ารู้จักของสิ่งนี้ได้อย่างไร? นอกจากนี้ เดิมทีข้าคิดว่าตัวตนของเจ้าไม่ใช่ปัญหา แต่ตอนนี้ข้าอยากถามว่า เจ้าเป็นใครกันแน่?"

ผู้หญิงทั่วๆ ไปถ้าเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้คงจะตกใจจนหน้าซีด แต่นางไม่รู้สึกอะไร แต่กลับสงบนิ่งกว่าตอนที่เข้าไปในหุบเขา อารมณ์ของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับจู่ๆ ก็ทิ้งความอ่อนแอออกไป ออร่าเปล่งออกมา ผู้หญิงแบบนี้ จะเป็นคนธรรมดาเหรอ?

"แต่ก่อนข้าเคยเห็นสิ่งนี้ และ ข้าขอพูดว่า ข้าไม่ใช่ศัตรูของฝ่ายใด นอกจากนี้โหลชี ยังเป็นชื่อจริงของข้า ถ้าเจ้าไม่เชื่อ ก็ไปตรวจสอบเลย"ถ้าตรวจพบมันก็แปลกแล้ว

"เอาล่ะ" เฉินซ่าตัดบทคำถามของอิงที่จะถามต่อ ไม่ว่านางจะเป็นใคร มาจากไหน และมีจุดประสงค์อะไร ในเมื่อนางสามารถระงับความเจ็บปวดของเขาได้ ดังนั้นนางทำได้เพียงอยู่เคียงข้างเขา ไม่ให้ไปไหน ถ้านางกล้าหนี เขาจะฆ่านาง

โหลชีเหลือบมองอิง แล้วหันกลับมาถามว่า "พี่องครักษ์คนนั้นตายได้อย่างไร?"

"เถาหนามพิษ"

เถาหนามพิษเป็นพืชชนิดหนึ่ง คล้ายเถาวัลย์บนพื้นดิน แต่ต้นเถาวัลย์เต็มไปด้วยหนาม หนามเหล่านั้นมีพิษแรงมาก ขอเพียงถูกเจาะเข้าไปในเส้นเลือด พิษนั้นก็จะไหลผ่านเข้าไปในร่างกายทันที คนคนนั้นจะเจ็บปวดมาก แต่เวลาความเจ็บปวดนั้นไม่นาน เพราะในไม่ช้าเขาก็จะตาย

พิษที่ร้ายแรงและแปลกๆ เช่นนี้ โหลชีไม่เคยเห็นมาก่อน แต่นางเคยเห็นหนังสือบทตำนานประหลาดที่คิดค้นโดยนักพรตเลว ของแบบนี้ในศตวรรษที่21น่าจะสูญพันธุ์ไปแล้ว นางอยู่ในพื้นที่เขตร้อนและมีฝนตกมากก็ไม่เคยเห็น ดีแล้ว ตอนนี้มาถึงสถานที่แห่งนี้ ก็ได้เห็นเถาหนามพิษด้วยตาของตัวเอง

โหลชีเชื่อว่า บทตำนานประหลาดที่คิดค้นด้วยนักพรตเลว คงจะมีโอกาสได้เห็น แต่นางไม่อยากบอกว่ามันเป็นความรู้สึกคาดหวัง เพราะสิ่งของเหล่านั้น มีหลายอย่างที่นางไม่อยากเห็น

เฉินซ่าเหลือบมองโหลชีและหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อพูดถึงเถาหนามพิษนางเพียงขมวดคิ้วเท่านั้น เห็นได้ชัดว่านางรู้และเคยได้ยินเกี่ยวกับพืชที่น่ากลัวเช่นนี้ เขาไม่รู้ สิ่งของที่เติบโตได้เฉพาะในภูเขาทุรกันดารและห่างไกลจะมีอันตรายรอบด้านเช่นนี้ นางรู้ได้อย่างไร?

ดูเหมือนว่า หญิงที่ตกลงมาจากฟากฟ้ามีความลับมากมาย แต่ว่า ถึงจะมีความลับมากมายแล้วจะทำไมล่ะ? นางสามารถเป็นยาแก้ปวดของเขาได้ ดังนั้นก็ควรติดตามเขาอย่างเชื่อฟัง!

ต่อจากนั้น พวกเขาทั้งสี่ก็ค้นหาอย่างถี่ถ้วนในบริเวณนี้ ดอกไม้สีขาวนั้นมี แต่ไม่มีดอกลึกลับเป็นช่อ หาไปหนึ่งรอบก็ใช้เวลาสองชั่วโมง และเป็นเวลาเที่ยงวัน ในแม่น้ำมีจระเข้กลายพันธุ์ พวกเขาจะกล้าไปจับปลามาย่างเหรอ? ริมแม่น้ำฝั่งนี้ไม่มีป่า และไม่มีสัตว์ให้จับมาย่าง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องกินอาหารแห้งที่น่ารังเกียจ

พวกเขานำอาหารแห้งมาด้วย แต่อาหารแห้งแบบนี้คงไม่อร่อยเท่าอาหารย่างสดใหม่ๆ ดังนั้นอาหารแห้งจึงถูกนำมาประทังชีวิตภายใต้สถานการณ์นี้เท่านั้น

"พวกเรากำลังจะไปอีกฝั่งของแม่น้ำ" อิงพูด และมองไปที่โหลชีถามเฉินซ่า "นายท่านด้านโน้นมีป่าทึบ และยิ่งอันตราย ต้องการให้โหลชีรอพวกเราอยู่ตรงนี้ไหม?"

เขากลัวว่าโหลชีจะกลายเป็นภาระของนายท่าน ทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย