บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 13

ว่ากันว่าผู้ชายมักดูดีที่สุดตอนที่กำลังจดจ่อกับอะไรบางอย่าง

แม้จะเป็นคนขับรถที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่ก็ตาม ก็ยังคงหลุดพ้นไปจากออร่าแบบนี้ไม่ได้

บนรถ อวี้หยูเฉินมองไปที่หลินฮ่าวอย่างเงียบๆ อดไม่ได้ที่จะเผลอจ้องมองจนเพ้อไปโดยไม่รู้ตัว

นึกถึงก่อนหน้านี้ที่แม้เผชิญกับสถานการณ์อันตราย ทว่าหลินฮ่าวก็ยังคงดูสุขุมเยือกเย็น ประหนึ่งปรมาจารย์ในนิยายกำลังภายใน แล้วดูตอนนี้ที่กำลังขับรถ ท่าทางหนักแน่นและสายตาที่เคร่งขรึมนั่น แม้แต่อวี้หยูเฉินเองก็อดเผลอหลงใหลไม่ได้

“มีคนเคยบอกนายไหม ว่านายหล่อมาก?” จู่ ๆอวี้หยูเฉินก็โพล่งถามขึ้นมากะทันหัน

“มี หลายๆคนเคยพูดแบบนี้กับผม” หลินฮ่าวพยักหน้าตอบตามจริงอย่างตรงไปตรงมา

“ฮ่าฮ่า......”อวี้หยูเฉินอดหลุดขำไม่ได้

“นายหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า? มีใครบ้างที่เคยพูดแบบนี้?” อวี้หยูเฉินยิ้มถาม

แม้ตอนนี้หมอนี่จะดูหล่อมากก็จริง ทั้งยังเผยสีหน้าเย็นชาอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขายิ่งดูเท่เข้าไปอีก

ปกติเองก็ไม่พูดไม่จา แต่จู่ ๆมาพูดโพล่งแบบนี้ ยังตลกกว่านี้ได้อีกไหม?

“ทุกคนที่เคยเห็นผมมาก่อน ไม่มีใครไม่บอกว่าผมหล่อ” หลินฮ่าวตอบอย่างซื่อสัตย์

ที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ทว่าพอพูดออกมาโต้งๆแบบนี้แล้ว กลับฟังดูหลงตัวเองขึ้นมาทันที

“งั้นหรอกเหรอ นายนี่ก็เอาแต่ตีหน้านิ่งทั้งวัน เหมือนใครติดหนี้นายเป็นล้านยังไงอย่างงั้น ปกติก็เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา พอพูดที ก็ทำให้คนอยากขำซะจริงๆ!” อวี้หยูเฉินโบกมือพูด

“ผมพูดเรื่องจริง ผมไม่ชอบคนพูดปด” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ พลางขับรถมุ่งไปยังบริษัทอย่างรวดเร็ว

ไร้บทสนทนามาตลอดทั้งทาง กระทั่งรถถูกจอดที่ลานจอดรถของบริษัทแล้ว หลินฮ่าวก็ลงมาเปิดระตูรถให้อวี้หยูเฉิน

“จริงสิ คืนนี้ย้ายไปที่บ้านฉัน ไปอยู่กับฉันเถอะ!” อวี้หยูเฉินลงจากรถ พลันเอ่ยอย่างกะทันหัน

“ครับ ไม่มีปัญหา” หลินฮ่าวตอบเสียงเรียบ

โอกาสที่จะได้อยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับคนสวยแบบนี้ เขากลับแสดงท่าทีเหมือนไม่ใส่ใจ ซ้ำยังตอบกลับอย่างเป็นการเป็นงาน

อวี้หยูเฉินรู้สึกจนใจ หมอนี่เฉยชาเหมือนท่อนซุงจริงๆด้วย จริงจังเคร่งขรึมสุดๆ ไม่รู้จักคว้าโอกาสสานสัมพันธ์กับคนสวยเลยสักนิด นี่ถ้าเป็นคนอื่น เกรงว่าก็คงปลื้มปริ่มจนไม่รู้จะยังไงแล้ว มีแต่เขานี่แหละที่ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่หวั่นไหวเลยสักนิด

“หลินฮ่าว......” เพิ่งจะเดินเข้ามาในบริษัท จู่ ๆก็มีเสียงเรียกมาจากตรงเคาน์เตอร์

“ซือหย่า!” หลินฮ่าวหันไปมอง ใบหน้าพลันเผยยิ้มอบอุ่นที่เห็นได้ยาก

เหยาซือหย่าเหมือนกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกับพนักงานตรงเคาน์เตอร์ เมื่อเห็นหลินฮ่าวเข้ามา ก็เดินไปหาทันที

“สวัสดีค่ะประธานอวี้!” เมื่อมาถึงตรงหน้า เหยาซือหย่าก็ทักทายอวี้หยูเฉิน ก่อนจะหันไปมองหลินฮ่าว

“พวกคุณคุยกันเถอะ ฉันขึ้นไปก่อนละกัน” อวี้หยูเฉินพยักหน้าเอ่ยอย่างเข้าอกเข้าใจ

พูดเสร็จ เธอก็หันตัวเดินไปยังลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกล

“เป็นไงบ้าง สมัครงานผ่านไหม?” รอจนอวี้หยูเฉินเดินจากไป หลินฮ่าวก็ยิ้มถามพลางยื่นมือไปลูบผมนุ่มสลวยของเหยาซือหย่าอย่างอ่อนโยน

“อืม ผ่านแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันเองก็เป็นพนักงานของเทียนหยูกรุ๊ปแล้ว!” เหยาซือหย่าเอ่ยอย่างภูมิใจเล็กน้อย

เพราะการที่สามารถเข้ามาทำงานในบริษัทใหญ่อย่างเทียนหยูได้ แม้จะเป็นนักศึกษาดีเด่นที่จบจากมหาวิทยาลัยปินเจียงก็นับเป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การภูมิใจเช่นกัน