บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 14

“นายเองก็น่าจะรู้ ว่าบริษัทใหญ่แบบนี้ ที่มีพนักงานเป็นพันคน ไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งไหน ก็ย่อมมีการแบ่งพรรคพวก ซึ่งแผนกรักษาความปลอดภัยหน่วยสามของเราเอง ก็กลายเป็นพรรคกลุ่มหนึ่งมานานแล้ว”

โจวฉวนเผยแววตาเกลียดแค้นแวบหนึ่ง สีหน้าเองก็ถมึงทึงถึงขีดสุด เอ่ยว่า “หน่วยสาม ในนามคือกลุ่มสมาชิกแผนกรักษาความปลอดภัยที่อยู่ภายใต้เทียนหยู แต่แท้จริงแล้ว กลับกลายเป็นเครือข่ายอำนาจของพ่อลูกหงเฟยไปแล้ว เพราะมีคนของหงห่าวฟานอยู่ที่นั่น แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่เดือน แต่หงเฟยกลับควบคุมหน่วยสามไว้ในมือได้โดยสิ้นเชิงแล้ว!”

หลินฮ่าวหันไปมองโจวฉวน พลันเผยยิ้มมุมปาก เอ่ยว่า “เดิมทีตำแหน่งหัวหน้าหน่วยสาม ควรจะเป็นของคุณ ทว่าเพราะมีหงเฟย ความหวังทั้งหมดของคุณก็เลยถูกตัดทิ้ง จนท้ายที่สุด หงเฟยก็ได้ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยสามไปโดยปริยาย ส่วนคุณ ก็ต้องถูกกดทับเป็นเบี้ยล่างของเขาไปตลอดสินะ?”

โจวฉวนชะงักกึก พลันหันขวับไปมองหลินฮ่าว

หลินฮ่าวเองก็ชะงักร่างกาย ก่อนจะยิ้มเอ่ยว่า “นี่ยังไม่นับว่าเป็นประเด็นอะไร คุณเข้าใจดีกว่าเดิมว่าขาของคุณถูกตัดโดยหงเฟย ดังนั้น เมื่อเขาได้เป็นหัวหน้าหน่วย คนที่เกลียดแค้นเขามากที่สุดก็คือคุณ ส่วนตอนนี้ ผมมาแล้ว ผมได้เป็นหัวหน้าหน่วยแทน แน่นอนว่าหงเฟยก็ย่อมต้องไม่พอใจ และทั้งหน่วยสามก็เป็นคนของเขาเกือบทั้งหมด คนพวกนั้นไม่มีทางที่จะต้อนรับผม มีเพียงคุณเท่านั้นที่รู้สึกดีใจจากใจจริง เพราะหงเฟยใช้กลอุบายมากมายขนาดนี้ แม้ท้ายที่สุดคุณจะไม่ได้เป็นหัวหน้าหน่วย แต่เขาเองก็ไม่ได้รับชัยชนะที่แท้จริงเหมือนกัน ใช่หรือเปล่า?”

โจวฉวนสีหน้าเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มองไปยังหลินฮ่าวอย่างเหลือเชื่อ แววตานั้นเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

“คุณรู้สึกตกตะลึงมากใช่หรือเปล่า ว่าทำไมผมถึงรู้เรื่องราวมากมายขนาดนี้?” หลินฮ่าวยิ้มเสียงเหอะๆ พลันเอ่ยต่อ

“นาย นายรู้ได้ยังไง?” โจวฉวนเผยสีหน้าหวาดผวา

“ที่จริงผมเองก็สงสัยเหมือนกัน ดูแล้วคุณเองก็เป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาคนหนึ่งแท้ๆ แต่กลับมองกลอุบายของพ่อลูกหงเฟยออก เสียดายแทนคุณเหมือนกัน คนเก่งๆแบบคุณ อย่าว่าแต่เป็นหัวหน้าหน่วยเลย ถึงเป็นหัวหน้าแผนกก็ไม่ใช่เรื่องยาก!” หลินฮ่าวเอ่ยชมอย่างไม่ตระหนี่

“นายหมายความว่ายังไง?” โจวฉวนขมวดคิ้วถาม

“เปล่า ผมก็แค่คาดหวังในตัวคุณน่ะ ผมเชื่อว่าตราบใดที่คุณมุ่งมั่นตั้งใจทำดีๆ ถึงแม้ขาของคุณจะมีปัญหา แต่ตำแหน่งของคุณก็ยังคงขึ้นสูงได้มากกว่านี้ อย่าว่าแต่ตำแหน่งเล็กๆอย่างหัวหน้าหน่วยเลย ถึงเป็นหัวหน้าแผนก ในอนาคตมันก็จะตกอยู่ในมือของคุณ!” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ยเรียบ ๆ

โจวฉวนสีหน้าสับเปลี่ยนไปมา สายตาจดจ้องไปยังหลินฮ่าวไม่วางตา

ในแววตาของเขา จู่ๆก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา นั่นคือความเชื่อมั่นที่แน่วแน่

ทันใดนั้น เขาก็พลันโค้งตัวคำนับหลินฮ่าว เอ่ยว่า “หัวหน้าหลิน จากวันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของผม โจวฉวนก็คือของคุณ ไม่ว่าคุณมีคำสั่งอะไร ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ผมก็จะทำตามโดยไม่ลังเล!”

หลินฮ่าวยื่นมือตบบ่าโจวฉวน ยิ้มเอ่ยว่า “พูดกับคนฉลาดก็ง่ายดายแบบนี้แหละ เอาล่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หน่วยสามก็คือของคุณ ตราบใดที่คุณทำให้ผมเห็นความสามารถในตัวคุณ งั้นเรื่องนับจากนี้ไป คุณเข้าใจดีที่สุด”

พูดเสร็จ หลินฮ่าวหก็ก้าวเท้ายาวๆไปข้างหน้า มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถใต้ดิน

โจวฉวนแจ้งให้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆมารวมตัวกันแล้ว ทว่า ตอนที่หลินฮ่าวกับโจวฉวนมาถึงที่นี่ เจ้าหน้าที่เหล่านั้นกลับมาเพียงแค่สองสามคน ซ้ำยังดูเกียจคร้านสุดๆ ไม่สมกับเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเลยสักนิด

หลินฮ่าวเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเผยแววถมึงทึงวูบหนึ่ง

โจวฉวนเองก็เผยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แม้ตอนนี้เขาจะไม่ใช่หัวหน้าหน่วยสาม แต่ก็ยังเป็นรองหัวหน้าหน่วย คนพวกนี้กล้าเมินคำมสั่งเขาขนาดนี้ นั่นทำให้เขาเองก็รู้สึกโกรธในใจเล็กน้อย

“คนอื่นๆล่ะ?” เรื่องแบบนี้ โจวฉวนย่อมไม่มีทางให้หลินฮ่าวต้องลงมือจัดการเอง เขาก้าวตัวออกมา พลางถามเสียงดุทันที

หลินฮ่าวแค่นเสียงเย็นทีหนึ่ง จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมา เอ่ยว่า “ดี ถ้าเอาตามที่นายพูดเมื่อกี้ งั้นนายก็ออกไปได้ ถ้าไม่โอเค นายก็ไปหาอวี๋จินไห่ซะ ดูว่าเขาจะเก็บนายไว้ได้ไหม!”

สิ้นเสียง หลินฮ่าวก็กดโทรออกทีเดียว พลางเปิดเสียงลำโพง

“ฮัลโหล......” ไม่นาน ก็มีเสียงอ่อนหวานดังขึ้นจากสายโทรศัพท์ เอ่ยว่า “มีอะไรงั้นเหรอ?”

“ตอนนี้หน่วยสามเป็นของผมใช่หรือเปล่า? ถ้าผมอยากจะไล่เจ้าหน้าที่ในหน่วยออก ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่ไหม? ประธานอวี้?” หลินฮ่าวถามตรงๆไม่มีเกริ่น

เจ้าหน้าที่ทั้งสามคนชะงัก พลันรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

คำว่าประธานอวี้ของหลินฮ่าว กำลังพูดเตือนพวกเขา ว่าเจ้าของสายโทรศัพท์นี้เป็นใคร

สามารถติดต่อหาประธานอวี้ได้ทีเดียวแบบนี้ คนคนนี้จะต้องมีสถานะแบบไหนกันแน่? ที่สำคัญที่สุดคือ ประธานอวี้ จะตอบรับคำขอของเขาทีเดียวหรือเปล่า?

“เหอะๆ ฉันเชื่อนาย ตราบใดที่นายต้องการ จะไล่เจ้าหน้าที่ทั้งหมดในหน่วยออกก็ไม่เป็นไร!” เสียงของอวี้หยูเฉินดังลอดมาจากสายโทรศัพท์ เธอเอ่ยระคนยิ้มขำเบาๆ

ด้วยความที่เปิดลำโพง เจ้าหน้าที่ทุกคน ต่างได้ยินคำพูดของอวี้หยูเฉินกันอย่างชัดเจน