บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 105

ในใจของหลิงหยิงเสวี่ยลนลานอย่างมาก รีบหันหลัง หลังจากนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างดึงซิปขึ้น กลับว่าไม่คาดคิดเมื่อดึงขึ้นแล้ว เธอรูดจนซิปออกมาเลย ซิปของแจ็กเกตหนังถูกรูดจนเสียแล้ว

ทันใดนั้น เธอเขินอายมาก ไม่นึกเลยว่าจะอับอายอยู่ต่อหน้าของหลินฮ่าว คนที่เธอไม่ชอบอย่างมากคนนี้ ยังไม่รู้ว่าหลินฮ่าวไอ้กุ๊ยเน่าๆคนนั้นจะทำให้เธออัปยศอดสูยังไงอีก！

“โธ่ จริงๆแล้วเมื่อกี้ผมอยากจะเตือนคุณ แจ็กเกตหนังของคุณเหมือนว่าจะเป็นของปลอม เกรงว่าคุณภาพไม่ค่อยผ่านนะ แต่เพราะว่าเหตุผลบางอย่างผมไม่มีโอกาสได้แสดงเจตนาที่ดีออกมา”หลินฮ่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่ถอนหายใจออกมา

เจตนาที่ดี？ดีกับแม่แกสิ！หลิงหยิงเสวี่ยอยากจะด่าอย่างหยาบคายจริงๆ！

“ลงไป ลงไป！”เธอพูดตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ คุณภาพจิตใจที่แข็งแกร่งทำให้เธอไม่ได้ระเบิดความโกรธออกมา ถึงขั้นไม่ได้พูดคำว่า “ไสหัวไป”สามคำนั้นกับหลินฮ่าว

“แต่ว่าผู้กองหลิงอยากจะสอบถามบางเรื่องกับผมไม่ใช่เหรอ？ครั้งแรกที่เราเจอกันผมก็เคยบอกคุณแล้วผมจะให้ความร่วมมือในการทำงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างพวกคุณเต็มที่ ผมเป็นพลเมืองดี……”หลินฮ่าวพูดออกมาฉอดๆไม่หยุด ต่อให้พูดมากแค่ไหนก็ไม่สามารถถ่ายทอดออกมาได้หมด

“คุณไสหัวไปซะ ไสหัวไป！”หลิงหยิงเสวี่ยโมโหแล้ว พูดคำรามเสียงดัง

หลินฮ่าวเช็ดน้ำลายบนหน้า ถอนหายใจพร้อมพูดว่า : “ช่างเถอะ ตำรวจก็คนเหมือนกัน ก็มีช่วงเวลาที่เป็นประจำเดือนทำให้หงุดหงิด ในฐานะที่เป็นพลเมืองดีสามารถเข้าใจได้”หลินฮ่าวถอนหายใจ ลงจากรถไป

“ปัง！”กระจกรถแตกทันที แก้วเก็บความร้อนลอยออกมาตามเศษกระจกแล้ว

กลับว่าเป็นหลิงหยิงเสวี่ยที่โมโหอย่างสุดขีดหยิบสิ่งของที่คว้าได้ทุบไปยังหลินฮ่าว หลินฮ่าวลงจากรถอย่างรวดเร็วหลังจากนั้นปิดประตูรถสนิทใช้เป็นกำบัง ของสิ่งนั้นทุบกระจกรถแตกละเอียด

ผู้คนได้ยินเสียงต่างก็มองไปยังรถเก๋งของหลิงหยิงเสวี่ย

หลิงหยิงเสวี่ยรีบหันหลังทันที หลังจากนั้นก็สตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว ขับออกไปอย่างอับอายมาก

“พี่หลิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”หลี่ญารีบวิ่งเข้ามาพูดอย่างเป็นห่วง เธอเม้มปากเล็กน้อย ดวงตากลมโตเป็นพิเศษ รูม่านตาสีดำเปล่งประกายแววตาสีน้ำเงิน

“ไม่เป็นไร”หลินฮ่าวพูดอย่างเลื่อนลอย

“เป็นอะไรไป？กินไม่อิ่มเหรอ？หืม คิดไม่ถึงว่าเห็นท้องน้อยๆคุณแบบนี้ กลับว่าทานได้เยอะเลยทีเดียว！”หลินฮ่าวพูดกล่าว

“ไม่ ไม่ใช่ ฉันอิ่มแล้ว”หลี่ญารีบพูดเสียงสูง พูดจบมองไปยังหลินฮ่าวด้วยสายตาที่เหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม เข้าใจทันทีว่าหลินฮ่าวจงใจหยอกล้อเธอ สีหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที ก้มหน้าลง

“พอแล้ว ไม่ล้อคุณเล่นแล้ว พวกเราไปโรงเรียนของคุณแล้วกัน ไปเดินเล่นที่โรงเรียนของคุณ ถือโอกาสไปส่งคุณด้วย”หลินฮ่าวยิ้มพร้อมพูดกล่าว ในใจของเขามีความปรารถนาที่จะเข้ามหาวิทยาลัยเสมอมา

นักศึกษาจำนวนมากอาจจะรู้สึกว่ามหาวิทยาลัยไม่มีอะไร ถึงขั้นมีคนจำนวนไม่น้อยที่คิดว่าเรียนมหาวิทยาลัยเป็นการเสียเวลาโดยสิ้นเชิง แต่สำหรับคนที่ไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเป็นการมีอยู่ที่ไกลเกินเอื้อมถึงเสมอมา ตอนที่พลาดช่วงเวลานั้นไป ความฝันของการเรียนมหาวิทยาลัยก็จากไปตลอดกาล

แม้ว่าต่อไปจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เรียนมหาวิทยาลัยใหม่อีกครั้ง ชีวิตที่สบายๆ ชีวิตที่ไปเที่ยวเล่นกับสาวๆ ชีวิตที่โดดเรียนในมหาวิทยาลัยตามจินตนาการนั้นยากที่จะหาเจอได้แล้ว

หลี่ญาเกิดแรงบันดาลใจขึ้นมาทันที ว่ายน้ำในโรงเรียน ในสมองของเธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพฉากที่คู่รักว่าบน้ำเคียงกันภายใต้พระอาทิตย์ตกดิน คิดมาถึงตรงนี้ เธอรีบส่ายหน้าทันที สลัดภาพฉากที่น่าอับอายในสมองออกไป

มาถึงหน้าประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัยปินเจียง ดูประตูโรงเรียนที่กว้างใหญ่ไพศาล คำขวัญโรงเรียนที่มีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉงมีพลังนั่น หลินฮ่าวมีความรู้สึกที่ย้อนกลับไปในช่วงที่เป็นนักเรียน เขาในเวลานั้นก็คิดอยากจะเข้ามหาวิทยาลัยดีๆสักแห่ง หลังจากนั้นหลบหนีไปจากบ้านของลุง พึ่งพาด้วยตัวเองทั้งหมด ยืนด้วยลำแข้งของตน！