บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 106

“พี่หลิน พี่หลิน？”หลี่ญาพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ หลังจากนั้นเธอก็ไม่เรียกแล้ว เธอคิดขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้หลินฮ่าวเคยพูดว่าเขาไม่เคยเรียนมหาวิทยลัย ตอนนี้เห็นสีหน้าท่าทางของพี่หลิน คงจะปรารถนาอยากเรียนมหาวิทยาลัยแน่นอน เธอคิดว่าเธอไม่ควรรบกวนความคิดของพี่หลิน แม้ว่าความคิดนี้อาจจะเป็นความหดหู่ที่เกิดจากความผิดหวัง อาจจะเป็นการถอนหายใจ อาจจะเป็นการอาลัยบางอย่าง！

ถอนหายใจลากยาว หลินฮ่าวกลับมาจากความคิด เขาพบว่าไม่รู้ว่ามีนักเรียนมารายล้อมรอบตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว มองดูมาทางนี้ทั้งหมด ต่างก็ชี้นิ้วมาทางนี้

ทันใดนั้นเขาพบว่าหลี่ญามองเขาอย่างนุ่มนวล ตอนที่เขามองไป หลี่ญารีบก้มหน้าทันที แก้มแดงก่ำขึ้นมาแล้ว

สาวน้อยคนนี้เขินอายอย่างไร้เดียงสาจริงๆ！หลินฮ่าวพูดพร้อมยิ้มในใจ

“พวกเราไปกันเถอะ คนพวกนี้มุงดูฟรีไม่เสียเงิน ไร้ศีลธรรมเกินไปแล้ว！”หลินฮ่าวยิ้มพร้อมพูด ก็ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่อยู่กับหลี่ญาเขารู้สึกผ่อนคลายมาก และอารมณ์ขันไม่น้อย

หลี่ญาหัวเราะออกมา ในใจคิดว่า แม้ว่าเมื่อก่อนพี่หลินดุมาก แต่จริงๆแล้วเป็นคนตลก ใจกว้าง เดิมทีเธอที่ถูกเพื่อนนักเรียนมองค่อนข้างรู้สึกอาย แต่เมื่อหลินฮ่าวพูดแบบนี้ก็รู้สึกว่าถูกคนอื่นมองก็ไม่ได้อึดอัดใจอะไร

เดินเข้าไปในสวนของโรงเรียน เข้าไปในที่ที่เธอคุ้นเคย หลี่ญาผ่อนคลายอย่างมาก และก็ร่าเริงเบิกบานมาก เหมือนเจ้าของบ้านตัวน้อยคอยแนะนำแต่ละอย่างของบ้านให้กับแขกเลย

“ในนี้คือห้องโถงความรู้ พวกเรามักจะมาฟังบรรยายที่นี่อยู่บ่อยๆ คนดังในแวววงสังคมมากมายมักจะมาบรรยายที่โรงเรียนนะ มีอาจารย์ของ New Oriental แล้วก็พวกเถ้าแก่จากวงการธุรกิจ แล้วก็มีเหล่าศาสตราจารย์ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ”

“ที่นี่คือตึกทดลองของโรงเรียนของเรา เทียนหยูกรุ๊ปเป็นสมทบทุน…… ”

“ที่นี่คือโรงยิมของโรงเรียน ข้างในใหญ่มากนะ มีสนามฟุตบอล มีสนามเทนนิส สนามแบดมินตัน แล้วก็สระว่ายน้ำ แล้วก็มีห้องตีปิงปอง……”

หลี่ญาพูดแล้วสายตาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังหลินฮ่าว เห็นว่าหลินฮ่าวไม่พูดอะไร ดูเหมือนว่าไม่ออกความเห็น อดไม่ได้ที่จะแอบด่าตัวเองว่าโง่ จริงๆแล้วในโรงยิมมีอะไรบ้าง ในโรงยิมของแต่ละที่ทั่วประเทศต่างก็มีความคล้ายกันหมดแตกต่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก็มีเพียงตัวเองนั่นแหละที่พูดทีละอย่างด้วยความโง่เขลา

“อืม ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ น่าสนใจมากนะ！”หลินฮ่าวอดไม่ได้ที่จะพูดถาม

หลี่ญาดูมีชีวิตชีวาอีกทันที รู้สึกเหมือนว่าได้กลับไปบ้านเกิดไปสอนหนังสือพวกนักเรียนที่เพิ่งเข้าเรียนเหล่านั้นเลย เด็กเหล่านั้นฟังที่เธอสอนจนเคลิบเคลิ้มเลย และเธอก็มีความรู้สึกมีความรู้ในเรื่องต่างๆและชี้แนะให้ผู้อื่นทำสิ่งต่างๆแบบนั้น

แต่ว่าก็มีผู้ที่รู้เรื่องดี รู้ว่าผางซงหนึ่งในผู้ที่ไล่ตามจีบหลี่ญาถูกคนจัดการไปยกหนึ่งแล้ว คาดเดาว่าคนๆนั้นอาจจะเป็นหลินฮ่าว แต่ว่ามีคนจำนวนมากมายที่อดอิจฉาริษยาไม่ได้กระโดดออกมาแล้ว

“คุณหยุดนะ”ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดตะโกน ขวางกั้นทางของหลี่ฮ่าวและหลี่ญาไว้

“รุ่นน้องหวังเหมี่ยว นายจะทำอะไร？”หลี่ญาพูดอย่างตกใจ

ความสัมพันธ์ของเธอกับหวังเหมี่ยวไม่เลวเลย ทุกคนเป็นคนบ้านเกิดเดียวกัน อีกอย่างตอนที่เธออยู่มหาวิทยาลัยปี2ต้อนรับเด็กใหม่ เด็กใหม่ที่ต้อนรับก็คือหวังเหมี่ยว หลังจากนั้นหวังเหมี่ยวก็ยังเคยยืมหนังสือเรียนจากเธอ ทุกครั้งที่กลับบ้านมาฉลองตรุษจีนทุกคนก็จองตั๋วกลับบ้านด้วยกัน

“รุ่นพี่หลี่ญา ผมชอบพี่ เขาอาจจะมีเงินเยอะ แต่ความสุขจะต้องอิงจากการร่วมต่อสู้กันของคนสองคน ความสุขแบบนั้นสวยงามมากยิ่งกว่าไม่ใช่เหรอ？” หวังเหมี่ยวพูดเสียงดัง ท่าทางของผู้ชายที่มีใจบริสุทธิ์

หวังเหมี่ยวคนนี้สูง170กว่าเซนติเมตร มองดูแล้วรู้สึกเหมือนหนอนหนังสือ กรอบแว่นสีดำอันนั้นยิ่งแสดงให้เห็นถึงความโง่เขลา แต่ว่าหลินฮ่าวกลับสังเกตเห็นความโลภสาดส่องออกมาใต้กรอบแว่นสีดำนั่น นั่นเป็นแววตาแห่งราคะที่หยอกล้อในรูปร่างของหลี่ญา ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นักเรียนในตอนนี้เป็นอะไรกันหมด？เดิมทีคิดว่าเป็นหนอนหนังสือคนหนึ่ง ผู้ชายที่รักหลี่ญาด้วยใจที่บริสุทธิ์ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้ชายจอมวางแผนอีก！