บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 106

“พี่หลิน พี่หลิน？”หลี่ญาพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ หลังจากนั้นเธอก็ไม่เรียกแล้ว เธอคิดขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้หลินฮ่าวเคยพูดว่าเขาไม่เคยเรียนมหาวิทยลัย ตอนนี้เห็นสีหน้าท่าทางของพี่หลิน คงจะปรารถนาอยากเรียนมหาวิทยาลัยแน่นอน เธอคิดว่าเธอไม่ควรรบกวนความคิดของพี่หลิน แม้ว่าความคิดนี้อาจจะเป็นความหดหู่ที่เกิดจากความผิดหวัง อาจจะเป็นการถอนหายใจ อาจจะเป็นการอาลัยบางอย่าง！

ถอนหายใจลากยาว หลินฮ่าวกลับมาจากความคิด เขาพบว่าไม่รู้ว่ามีนักเรียนมารายล้อมรอบตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว มองดูมาทางนี้ทั้งหมด ต่างก็ชี้นิ้วมาทางนี้

ทันใดนั้นเขาพบว่าหลี่ญามองเขาอย่างนุ่มนวล ตอนที่เขามองไป หลี่ญารีบก้มหน้าทันที แก้มแดงก่ำขึ้นมาแล้ว

สาวน้อยคนนี้เขินอายอย่างไร้เดียงสาจริงๆ！หลินฮ่าวพูดพร้อมยิ้มในใจ

“พวกเราไปกันเถอะ คนพวกนี้มุงดูฟรีไม่เสียเงิน ไร้ศีลธรรมเกินไปแล้ว！”หลินฮ่าวยิ้มพร้อมพูด ก็ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่อยู่กับหลี่ญาเขารู้สึกผ่อนคลายมาก และอารมณ์ขันไม่น้อย

หลี่ญาหัวเราะออกมา ในใจคิดว่า แม้ว่าเมื่อก่อนพี่หลินดุมาก แต่จริงๆแล้วเป็นคนตลก ใจกว้าง เดิมทีเธอที่ถูกเพื่อนนักเรียนมองค่อนข้างรู้สึกอาย แต่เมื่อหลินฮ่าวพูดแบบนี้ก็รู้สึกว่าถูกคนอื่นมองก็ไม่ได้อึดอัดใจอะไร

เดินเข้าไปในสวนของโรงเรียน เข้าไปในที่ที่เธอคุ้นเคย หลี่ญาผ่อนคลายอย่างมาก และก็ร่าเริงเบิกบานมาก เหมือนเจ้าของบ้านตัวน้อยคอยแนะนำแต่ละอย่างของบ้านให้กับแขกเลย

“ในนี้คือห้องโถงความรู้ พวกเรามักจะมาฟังบรรยายที่นี่อยู่บ่อยๆ คนดังในแวววงสังคมมากมายมักจะมาบรรยายที่โรงเรียนนะ มีอาจารย์ของ New Oriental แล้วก็พวกเถ้าแก่จากวงการธุรกิจ แล้วก็มีเหล่าศาสตราจารย์ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ”

“ที่นี่คือตึกทดลองของโรงเรียนของเรา เทียนหยูกรุ๊ปเป็นสมทบทุน…… ”

“ที่นี่คือโรงยิมของโรงเรียน ข้างในใหญ่มากนะ มีสนามฟุตบอล มีสนามเทนนิส สนามแบดมินตัน แล้วก็สระว่ายน้ำ แล้วก็มีห้องตีปิงปอง……”

หลี่ญาพูดแล้วสายตาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังหลินฮ่าว เห็นว่าหลินฮ่าวไม่พูดอะไร ดูเหมือนว่าไม่ออกความเห็น อดไม่ได้ที่จะแอบด่าตัวเองว่าโง่ จริงๆแล้วในโรงยิมมีอะไรบ้าง ในโรงยิมของแต่ละที่ทั่วประเทศต่างก็มีความคล้ายกันหมดแตกต่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก็มีเพียงตัวเองนั่นแหละที่พูดทีละอย่างด้วยความโง่เขลา

“อืม ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ น่าสนใจมากนะ！”หลินฮ่าวอดไม่ได้ที่จะพูดถาม

หลี่ญาดูมีชีวิตชีวาอีกทันที รู้สึกเหมือนว่าได้กลับไปบ้านเกิดไปสอนหนังสือพวกนักเรียนที่เพิ่งเข้าเรียนเหล่านั้นเลย เด็กเหล่านั้นฟังที่เธอสอนจนเคลิบเคลิ้มเลย และเธอก็มีความรู้สึกมีความรู้ในเรื่องต่างๆและชี้แนะให้ผู้อื่นทำสิ่งต่างๆแบบนั้น