บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 114

ในห้องโถง อวี้หยูเฉินและกลุ่มนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์ตกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของหลิงหยิงเสวี่ยและคนอื่นๆ พวกเธอรู้สึกมีความหวังว่ามีคนมาช่วยแล้ว

คนอีกสามกลุ่มเยาะเย้ยที่มุมปากของพวกเขา ตำรวจเหล่านั้นมีประโยชน์เหรอ? โจรทั่วไปก็จะเกรงกลัว แต่พวกเขาไม่ได้สนใจตำรวจเลยด้วยซ้ำ

จู่ ๆ คนประเทศr สามสี่คนเรียกขึ้นมา ทันใดนั้น ควันสีขาวก็ลอยขึ้น และหลายคนหายวับไปจากสายตาของทุกคน

“ปังปังปัง!” ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้น มันคือทีมทหารรับจ้างแมมมอธที่ยิงใกล้กับกลุ่มของ อวี้หยูเฉิน แต่พวกเขาโฟกัสอยู่ด้านเดียว อีกด้านหนึ่งปล่อยว่างไว้

กระสุนกระทบผนัง เกิดเสียงที่คมชัด และไม่มีนินจาปรากฏบนวิถีกระสุนที่พวกเขายิงเลย

“ระวัง!” หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างแมมมอธอุทานขึ้นทันที

ในขณะนี้ มีนินจาหลายคนปรากฏตัวขึ้นข้างๆ พวกเขา และนินจาได้เหวี่ยงดาบทาชิไปทางพวกเขา

นินจาเจ็ดคนฉายมีดพร้อมกัน และทหารรับจ้างเจ็ดนายถูกล้อมไปด้วยใบมีด

สองคนในนั้นตอบสนองเร็วมาก หลบเข้าไป อีกห้าคนถูกดาบทาชิของนินจาฟัน พวกเขาสี่คนถูกฆ่าตายทันที ในช่วงเวลาวิกฤตใช้แขนต้านทานไว้ และแขนก็ถูกตัดไปเลย

“ปัง!” ควันขาวลอยขึ้นอีกครั้ง และเหล่านินจาก็หายวับไปอีกครั้ง

อวี้หยูเฉินและคนอื่นๆเห็นเข้าและตกใจอย่างมาก เมื่อกี้คิดว่าคนของทหารรับจ้างแมมมอธยิงปืนใส่พวกเขา คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ คนของทหารรับจ้างแมมมอธกลับได้รับบาดเจ็บหนัก แต่แล้วพวกเขาก็พบว่าคนสามกลุ่มนี้พุ่งเข้ามาแล้ว

พวกเขาไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่นี้คือการประลองไหวพริบระหว่างทหารรับจ้างแมมมอธกับพวกนินจา

การหายตัวไปอย่างกะทันหันของนินจา ทำให้คนของทหารรับจ้างแมมมอธคิดว่าพวกนินจาต้องการใช้กำลังในการยึด พวกเขายิงปืนใกล้ๆกับอวี้หยูเฉินและคนอื่นๆ ก็เพื่อที่จะสังหารนินจา

แต่พวกเขาโจมตีเพียงฝ่ายเดียว จุดประสงค์เพียงเพื่อสร้างความเสียหายให้กับนินจาบางส่วนเท่านั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาอ่อนแอลง นินจาที่เหลือก็ไปแย่งชิงน้ำยาทดลอง สร้างความโกลาหล เพื่อให้สะดวกต่อการสกัดกั้นน้ำยาทดลองในช่วงที่โกลาหล

และพวกนักสู้ที่ชอบลุยเดี่ยวเหล่านั้นจะไม่ยอมให้นินจาได้รับน้ำยาทดลองเช่นกัน เมื่อเป็นเช่นนี้ ความโกลาหลย่อมบังเกิด

แต่พวกเขาจะไปคาดคิดได้ที่ไหน ว่าพวกนินจาจะเหนือกว่า จงใจสร้างภาพลวงตาของการปล้นน้ำยาทดลอง จากนั้นก็ใช้กลยุทธ์สร้างความสับสนให้ศัตรูที่อยู่ตรงหน้า และโจมตีพวกทหารรับจ้าง

เห็นได้ชัดว่า ในสายตาของนินจา พวกทหารรับจ้างเป็นภัยต่อพวกเขามากกว่า ลดความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดก่อน ในขณะเดียวกัน พวกเขายังคำนวณด้วยว่ากลุ่มคนที่สามจะฉวยโอกาส โดยผู้คนกลุ่มที่สามจะมาสมทบและทำให้สงครามวุ่นวาย

เหล่านินจาโจมตีทีเดียวก็ทำสำเร็จ ทำให้กลุ่มทหารรับจ้างอ่อนกำลังลง ในเวลาเดียวกัน ทีมชั่วคราวที่ก่อตั้งโดยนักสู้ที่ชอบลุยเดี่ยวเหล่านั้น ได้โจมตีอวี้หยูเฉินและคนอื่นๆ

แสงมีดแวววับ เพียงแค่ในพริบตา เจ้าหน้าที่วิจัยทางวิทยาศาสตร์ชั้นนอกสุดหลายคนถูกพวกนักสู้ที่ชอบลุยเดี่ยวฆ่าตาย ในชั่วพริบตา พวกเขาถูกฆ่าตายต่อหน้าอวี้หยูเฉิน

ชายอ้วนเตี้ยคนหนึ่งที่อยู่ใกล้อวี้หยูเฉินที่สุด เขากลิ้งอยู่บนพื้น กลิ้งมาตรงหน้าอวี้หยูเฉิน เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าบนตัวของเขาเป็นการสั่งทำพิเศษ

หลายคนเห็นชายอ้วนเข้ามาใกล้อวี้หยูเฉิน ใช้มีดฟันอย่างง่ายดาย และพันธมิตรเมื่อสักครู่ก็พังทลายลงในทันที แต่เสียงคมของมีดที่ฟันคนอ้วนก็ไม่อาจทำร้ายคนอ้วนได้เลย

ชายอ้วนถือมีด 2 เล่ม เฉือนเท้าของผู้คน

นักวิทยาศาสตร์ที่อยู่ด้านหน้าของอวี้หยูเฉินหมอบลงทันที และอวี้หยูเฉิน ก็ปรากฏตัวต่อหน้าชายอ้วนเตี้ยโดยไม่มีสิ่งกีดขวาง

ชายอ้วนตัวเตี้ยยื่นมือออกมาและคว้ากล่องที่อยู่ในมือของอวี้หยูเฉิน

อย่ามองรูปร่างที่เตี้ยของเขา แต่กางแขนออกมาได้ยาวมาก แทบจะมีความยาวถึง 1 เมตร เขาคว้ากล่องนั้นทันที และต้องการคว้ามันจากมือของอวี้หยูเฉิน

แสงเย็นเฉียบฟาดเข้าที่มือยาวของชายอ้วนเตี้ย ลมหวีดหวิว ดุเดือดมาก

ชายอ้วนตัวเตี้ยรีบชักมือออก ดาบยาวฟาดลงพื้นอย่างแรง กระเบื้องปูพื้นกระเด็นไปด้านข้าง

นั่นมันดาบใหญ่ คนประเทศrคนหนึ่งถูกฆ่าตาย

“ปัง!”ควันขึ้น อวี้หยูเฉินก็พบว่าเธอถูกล้อมรอบด้วยควันสีขาว เธอมองอะไรไม่เห็นเลย

ทันใดนั้น คนประเทศrก็ปรากฏตัวขึ้นในหมอกสีขาว ถือมีดและฟันไปทางแขนของเธอ

“ยกกล่องขึ้นมา” ทันใดนั้นเสียงคำรามก็ดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ เธอยกกล่องขึ้นโดยไม่รู้ตัว

มีดยาวดึงกลับอย่างรวดเร็ว

อวี้หยูเฉินตอบสนองหลังจากยกกล่องขึ้น เสียงนั้นเป็นเสียงของหลินฮ่าว

เขามาแล้วเหรอ? เขามาแล้วเหรอ? อวี้หยูเฉินตื่นเต้นจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

ไม่รู้ทำไม ในตอนนี้ถึงแม้จะมีศัตรูที่ทรงพลังมากมายอยู่รอบตัว เมื่อได้ยินเสียงของหลินฮ่าว เธอก็รู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

ในขณะนี้ ควันหายไป คนประเทศrก็ปรากฏตัวขึ้นรอบตัวเธอ และนักวิทยาศาสตร์หลายคนที่อยู่ข้างๆ เธอได้ล้มลงอย่างสมบูรณ์

และบนตัวของคนประเทศrมีรอยมีดสองรอย ทั้งสองคนเข้าไปพัวพันกับเธอแล้ว

หนึ่งในนั้นคือชายอ้วนเตี้ยคนก่อนนั้น อีกคนเป็นผู้หญิง ในมือไม่รู้ว่าถืออาวุธอะไร เธอเห็นไม่ชัดเลย แต่นินจาและชายอ้วนเตี้ยคนนั้นน่ากลัวมาก

“ชิ้ง!” เสียงดาบกระทบจากด้านหลังของอวี้หยูเฉิน

เธอหันกลับมามองอย่างไม่รู้ตัว และพบว่าดาบทาชิถูกเหวี่ยงออกไป และในขณะเดียวกันก็มีนาฬิกาเรือนหนึ่งตกลงบนพื้น และถูกผ่าครึ่ง

นาฬิกาเรือนนั้นอวี้หยูเฉินจำได้ ว่าเป็นของหลินฮ่าว

หลินฮ่าว หลินฮ่าวเขาอยู่ที่ไหน? อวี้หยูเฉินอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ เธออยากหาหลินฮ่าวให้เจอ และเธออยากกระโจนเข้าใส่อ้อมแขนของหลินฮ่าว

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น จากนั้นเสียงอุทานของผู้คนมากมายก็ดังขึ้น และทุกคนก็หลีกเลี่ยง ราวกับว่าพวกเขาประสบภัยพิบัติใหญ่หลวง

เห็นเพียงแค่ประตูบานหนึ่งราวกับกำแพงเมืองที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาชน

คนที่สัมผัสกับประตูกรีดร้องด้วยเสียงที่น่าอนาถ ราวกับถูกรถไฟชน เวลาสัมผัสก็จะกระเด็นออกไปทันที ราวกับว่าถูกฟ้าผ่า

บางคนที่หลบหนีหันมองไปหลังประตู และพบว่าชายเปื้อนเลือดที่ปรากฏตัวและหายตัวไปก่อนหน้านั้นกำลังผลักประตู และประตูถูกเขาผลักไปข้างหน้า

ทุกคนประหลาดใจ

ประตูนั้นไม่ใช่ประตูไม้ธรรมดา แต่เป็นประตูรักษาความปลอดภัย และตัวท็อปแทบจะเทียบได้กับประตูนิรภัยของธนาคาร น้ำหนักหนักมาก

สามารถยกขึ้นได้ก็ไม่ธรรมดาแล้ว พลังที่เขาผลักก็เหมือนความรู้สึกของรถไฟที่ชน ชายผู้นั้นที่เปื้อนเลือดแข็งแกร่งแค่ไหนกันแน่? เป็นพลังตั้งแต่กำเนิดเลยหรือเปล่า?