บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 117

มาชั้นสิบสี่อย่างเงียบๆ หลินฮ่าวสังเกตว่าอวี้หยูเฉินนอนคว่ำหน้าร้องไห้อยู่ที่เดิมคนเดียว ข้างๆมีศพใหม่หลายศพ ทันใดนั้นก็โล่งใจทันที

หลินฮ่าวสัมผัสได้ถึงรอบตัว ว่าไม่มีใครอยู่แน่นอน เขาจึงโล่งอก เดินมาที่อวี้หยูเฉิน ขณะเดียวกันเขาก็ดีดนิ้วกลางอากาศ

เสว่จือ เสว่อิงพี่น้องมองหน้ากัน เมื่อหลินฮ่าวเพิ่งเข้ามา เขาเหลือบไปมองยังที่ ๆ พวกเขาทั้งสองซ่อนตัวอยู่ เห็นได้ชัดว่าสังเกตเห็นตำแหน่งของพวกเขา และตอนนี้เรียกพวกเขาออกมา เห็นได้ชัดว่ามั่นใจว่าในนี้ไม่มีคนอื่นอยู่อีก เห็นได้ชัดว่าหลินฮ่าวมีพละกำลังที่แข็งแกร่งกว่าพวกเขามาก

และก่อนหน้านี้เขาถูกหลินฮ่าวใช้ประตูรักษาความปลอดภัยขนย้ายน้ำยาทดลองไป และช่วยตำรวจหญิงจากสถานการณ์อันตรายดังกล่าว

ทหารรับจ้างระดับตำนานสมกับคำว่าเป็น “ตำนาน”!

ทั้งสองยอมอย่างราบคาบ!

ในโลกของทหารรับจ้าง คนจำนวนไม่น้อยรู้ว่าทหารรับจ้างระดับตำนานหลินฮ่าวมีฉายาว่าราชาหมาป่า แต่ที่จริงหลินฮ่าวก็ยังมีอีกฉายาหนึ่งก็คือ “ตำนาน” เพียงแต่ยอดฝีมือเหล่านั้นไม่เต็มใจที่จะยอมรับชื่อฉายา “ตำนาน” ของหลินฮ่าว

“ไม่มีอะไรแล้ว” หลินฮ่าวเดินมา กอดอวี้หยูเฉินที่กำลังพังทลายในอ้อมแขนของเขา

รู้สึกถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยนั้น อวี้หยูเฉินเดิมทีที่สะอื้นเบาๆ ทันใดนั้นก็ร้องไห้เสียงดังออกมา

เมื่อกี้เธอตกใจแทบแย่ และข้างๆมีคนตายมากมาย เธอกลับไม่มีทางหนีออกจากที่นี่ไปได้เลย เธอต้องเผชิญหน้ากับซากศพเหล่านี้ เธอเกือบจะพังทลายไปเลย

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว น้ำยาทดลองฉันส่งไปให้ตำรวจแล้ว คุณไปเอาจากตำรวจก็ได้แล้ว ไม่ต้องกลัว มีคนคอยแอบปกป้องคุณอยู่” หลินฮ่าวกล่าว

อวี้หยูเฉินเพิ่งจะพบว่ารอบตัวมีสองคนเพิ่มมา เป็นชายชาวยุโรปและอเมริกาสองคน

“ขอโทษจริงๆที่เมื่อกี้พวกเรายิงปืนไปข้างๆตัวคุณ ไม่อนุญาตให้คุณออกไปจากในนี้” เสว่จือกล่าว

อวี้หยูเฉินตัวสั่นเทาสั่นที กระสุนที่ยิงมาข้างๆตัวเธอเมื่อสักครู่ทำให้เธอตกใจแทบแย่จริงๆ

หลินฮ่าวนึกฉากนั้นออก ถ้าเป็นเขาเขาก็จะทำเช่นนี้เหมือนกัน “ไม่ต้องกลัวนะ พวกเขาทำตามคำสั่งของฉัน ที่จริงเป็นการทำให้ผู้ร้ายตกใจกลัว ไม่อย่างนั้นคุณก็จะถูกจับไป” หลินฮ่าวกล่าว

ทันใดนั้น สีหน้าเขาเปลี่ยนไป และเขาก็พูดทันทีว่า: “ไม่ต้องบอกตำรวจว่าฉันกับพวกเขามาปรากฏตัวที่นี่ คุณทำเป็นไม่รู้อะไรเลยนะ”

จากนั้นหลินฮ่าวส่งสัญญาณให้เสว่จือ เสว่อิง ทั้งสามคนก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

อวี้หยูเฉินงุนงง ทำไมพวกเขาถึงได้ไปกะทันหันแบบนี้ล่ะ? ทำไมต้องไปด้วย?

ในตอนนี้ มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบแต่ไม่ได้โกลาหลอลหม่านดังขึ้น ไม่นานตำรวจ 2-3 คนปรากฏตัวขึ้น คนที่มาถึงเป็นคนแรกก็คือหลิงหยิงเสวี่ย

หลิงอิงเสว่เมื่อกี้นี้นอนคว่ำอยู่บนพื้น ก็ค่อยๆหายใจ เธอลุกขึ้นยืนทันที จะไปคุ้มกันอวี้หยูเฉิน

กลับพบว่ามีคนไม่น้อยเลยที่กำลังวิ่งขึ้นไปชั้นบน และเธอก็กัดฟันตามไป

แต่แล้วก็พบว่าคนพวกนั้นแต่ละคนแทบจะเป็นกลายเป็นครึ่งคนครึ่งนก ใช้โดยสารเครื่องมือการบินต่างๆบินออกไป

เธอยิงปืนหลายนัดติดต่อกัน แต่อยู่ในความมืด กระสุนไม่เข้าเป้าเลย หลังจากบรรจุกระสุนเป็นสิบนัดใส่ปืนพกเสร็จแล้ว และก็เหลือเพียงคนเดียวเท่านั้น

สำหรับเรื่องนี้เธอหมดหนทางแล้ว ถอนหายใจสักพัก ก็นึกถึงอวี้หยูเฉิน รีบลงไปอย่างรวดเร็ว และพบเพื่อนระหว่างทาง ทุกคนก็ลงมาพร้อมกัน

และบนดาดฟ้า ก็ยังไม่มีใครออกจากที่ดาดฟ้า

ทุกคนฉลาดจนน่ากลัว รู้ว่าตำรวจจะต้องถูกส่งขึ้นไปบนดาดฟ้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่มีใครเลือกที่จะไปจากที่นั่น

“ประธานอวี้ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลิงหยิงเสวี่ยรีบมาหาและถาม

“ไม่เป็นไร” อวี้หยูเฉินตอบสนองเล็กน้อย หลินฮ่าวไม่อยากเผชิญหน้ากับตำรวจ แต่เพราะอะไรล่ะ? เพราะเขาเป็นบอดี้การ์ดของตัวเองไง ถึงแม้ว่าวันนี้จะฆ่าคน แต่นั่นก็เป็นการป้องกันตัว ทำไมไม่อยากเผชิญหน้ากับตำรวจล่ะ? ดูเหมือนว่าเขาจะยิ่งลึกลับขึ้นเรื่อยๆแล้ว!

“ประธานอวี้ คุณรู้จักชายเปื้อนเลือดคนนั้นไหม?” หลิงหยิงเสวี่ยขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นตรวจสอบว่ารอบๆมีใครมีชีวิตอยู่บ้าง และเธอก็ถาม

ตอนนี้เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าชายเปื้อนเลือดคนนั้นก็คือหลินฮ่าว หลินฮ่าวเป็นบอดี้การ์ดของอวี้หยูเฉิน แต่หลินฮ่าวไม่เคยปรากฏตัว นี่มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย!

ดวงตาของอวี้หยูเฉินมองสั่นเล็กน้อยและรีบพูดว่า: “ไม่รู้จัก”

“งั้นบอดี้การ์ดของคุณหลินฮ่าวล่ะ? คุณสามารถโทรเรียกให้เขามาที่นี่ได้ไหม?” หลิงหยิงเสวี่ยถาม ชายเปื้อนเลือดคนนั้นถูกเธอยิงที่ไหล่ข้างขวา ขอเพียงแค่หลินฮ่าวปรากฏตัว พบว่าบนไหล่ข้างขวาของเขามีแผลจากกระสุนปืน นั่นก็แสดงว่าชายเปื้อนเลือดคนนั้นก็ขอเขานั่นแหละ!

“ไม่ ไม่ ไม่รู้” อวี้หยูเฉินกล่าวและตัวสั่น

เธอเดาว่าหลิงหยิงเสวี่ยอาจพบเบาะแสบางอย่าง ตอนนี้เธอควรจะแสดงออกอย่างธรรมชาติ แต่สิ่งที่เพิ่งเจอเมื่อสักครู่นี้ ในใจเธอยังกลัวไม่หายเลย และเธอก็รู้ว่าควรทำอย่างไร แต่หัวสมองกลับตื้อเล็กน้อย ไม่สามารถปกปิดได้อย่างสมบูรณ์

เมื่อเห็นอวี้หยูเฉินกระวนกระวายใจ และรู้สึกผิด หลิงหยิงเสวี่ยก็สงสัยยิ่งขึ้น

“หัวหน้าหลิง ข้อมูลมาจากข้างล่าง ว่าชายคนหนึ่งโยนน้ำยาทดลองจากชั้นสองมาให้พวกเรา” ตำรวจคนหนึ่งกล่าวข้างหูของหลิงหยิงเสวี่ย

“เอ๋?” หลิงหยิงเสวี่ยร้องอย่างสงสัย

จากนั้นเธอก็มองอวี้หยูเฉิน: “ประธานอวี้ พวกเขาลงไปก่อนเถอะ รถพยาบาลรออยู่ข้างล่างแล้ว”

“ได้” อวี้หยูเสวี่ยกล่าว ตามหลิงหยิงเสวี่ยออกไป เมื่อเธอเห็นคนตายอยู่บนพื้น ส่วนใหญ่เป็นนักวิจัยดั้งเดิมที่นี่ และน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้

“ขอแสดงความเสียใจด้วย” หลิงหยิงเสวี่ยทำเสียงถอนหายใจ

มีคนสองสามคนเดินออกไป และตำรวจสองสามนายก็ออกไปตรวจสอบที่เกิดเหตุ

เมื่อหลิงหยิงเสวี่ยและคนอื่นๆ เดินไปที่ประตูรักษาความปลอดภัย หลิงหยิงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะไปยกประตูรักษาความปลอดภัย แต่เธอไม่สามารถแม้แต่จะยกมุมของมันขึ้นมาได้เลย

“หัวหน้าหลิง คุณยกมันทำไมเหรอ? ประตูนี้มันหนักอย่างน้อย 150 กิโลกรัมเชียวนะ!” ตำรวจคนหนึ่งกล่าว

“เอ๊ะ บนนี้มีรอยกระสุนมากมาย หรือว่ามีคนเอามันมาเป็นโล่กำบัง?” ตำรวจอีกคนอุทาน “มีแรงอะไรขนาดนี้!”

ประกายแสงแวบวาบในดวงตาของอวี้หยูเฉิน ขณะนั้นเขากำลังแบกประตูบานนี้และรีบเข้ามา ป้องกันตัวเอง ในที่สุดก็จากไปอย่างสงบ！