บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 16

โจวฉวนก้าวเท้าออก พลันพุ่งตัวไปตรงหน้าเจ้าหน้าที่คนนั้นโดยไม่มากความอะไร

แม้อีกฝ่ายจะบอกให้สู้ แต่ก็คิดไม่ถึงว่าโจวฉวนจะเด็ดขาดขนาดนี้ ไม่แม้แต่จะพูดเกริ่นอะไร บอกจะสู้ก็สู้ทีเดียวเลย

เพียงก้าวเดียว โจวฉวนที่พุ่งมาถึงตรงหน้าเขาแล้ว

หมัดใหญ่นั่นหนักหน่วงดุจเหล็กกล้า พุ่งตรงมาอย่างรวดเร็วปานความไวแสง

“ปัง......” แทบจะในพริบตาเดียวที่เจ้าหน้าที่คนนี้ยังไม่ทันตอบสนอง หมัดของโจวฉวนที่ต่อยไปยังไหล่ของเขาแล้ว

“แกรก......”

กระดูกไหล่ของเจ้าหน้าที่คนนั้นแตกหักจนผิดรูปทันที

จากนั้น โจวฉวนก็จับไหล่ทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ ก่อนจะดันลงแล้วยกเข่าขึ้นกระแทก

“ปัง......”

เจ้าหน้าที่คนนั้นรู้สึกได้ถึงเพียงหัวหมุนตาลาย เลือดกำเดาไหลทะลักออกมาจากจมูก ขณะเดียวกันก็มีฟันไม่กี่ซี่กระเด็นหลุดออกมา

จากนั้น โจวฉวนก็ใช้แรงมือทั้งสองข้าง โยนตัวเจ้าหมอนี่ออกไปไกลเป็นสิบเมตร

วิธีการประลองด้วยพละกำลังล้วน ๆตามแบบฉบับในค่ายทหาร รวดเร็ว ตรงจุด หนักหน่วงได้เป๊ะทุกจุด

“ซี๊ด......”

เจ้าหน้าที่คนอื่นๆที่เห็นฉากนี้ ต่างสูดปากกันอย่างหวาดเสียงแทบจะในเวลาเดียวกัน

“เหอะ มาสู้กับฉัน รนหาที่ตายชัดๆ!” โจวฉวนแค่นเสียงเย็น ตบมือแล้วพูดว่า “คิดว่าประสบการณ์การเป็นครูฝึกมาหกปีของฉัน จะท้าทายได้ง่ายๆจริงๆหรือไง?”

เดิมที ก่อนที่โจวฉวนจะมาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เขาเคยเป็นครูฝึกในค่ายทหารมาก่อน แม้จะไม่ใช่ครูฝึกที่สุดยอดอะไรขนาดนั้น แต่ยังไงก็คือครูฝึกอยู่ดี ความเชี่ยวชาญในด้านนี้ ก็ย่อมต้องมีติดตัวอยู่แล้ว

เพียงแต่น่าเสียดาย ที่ตอนนี้คือออกมาหางานทำ เจ้าหน้าที่เหล่านี้ ส่วนใหญ่ก็เทียบทหารในค่ายฝึกไม่ได้ ไม่สามารถจะใช้วิธีเดียวกันมาออกคำสั่งได้

แต่ก่อน โจวฉวนเองก็เคยคิดจะเอาวิธีที่ปฏิบัติกับพวกทหารมาใช้กับเจ้าหน้าที่พวกนี้ ทว่าน่าเสียดาย ที่ในแผนกรักษาความปลอดภัย ด้วยความที่เขาไม่ใช่ลูกพี่ จึงไม่มีอำนาจนั้นด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ เขาติดตามหลินฮ่าว ภายใต้การสนับสนุนของหลินฮ่าว เขากลับรู้สึกว่าตัวเองน่าจะลองดูได้สักตั้ง และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เขาได้แสดงความโหดเหี้ยมที่แท้จริงของตัวเองออกมาแล้ว

“ยืนกันซะดีๆ ไม่งั้น ก็ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!” โจวฉวนมองไปยังเจ้าหน้าที่ที่เหลือพลางตวาดเสียงสั่งอย่างไม่เกรงใจ

เจ้าหน้าที่เหล่านั้นต่างสะดุ้งตกใจ พลันเพิ่งจะนึกได้ว่าโจวฉวนเคยทำงานอะไรมาก่อน นี่ถ้าไปสะกิดโทสะหมอนี่เข้า แล้วเจอต่อยแบบไม่คิดชีวิตเหมือนเมื่อกี้นี้ นั่นมันก็ไม่ต่างอะไรจากการหาเรื่องใส่ตัวเลยไม่ใช่หรือไง?

แม้พวกเขาจะไม่ใช่คนของโจวฉวน แต่ในเวลาแบบนี้ ก็ทำได้เพียงฟังคำสั่งเขา

ทว่า ในขณะที่พวกเขากำลังจะยอมทำตามคำสั่งโจวฉวน จู่ ๆก็มีเสียงยิ้มเย็นดังขึ้น “โจวฉวน ดูเท่ไม่เบาเลยนี่ ทั้งที่ก็เป็นแค่รองหัวหน้าหน่วยกระจอกๆแท้ๆ ฉันอยากจะถามแกดู ว่าใครกันที่ให้อำนาจแกขนาดนี้ อนุญาตให้แกต่อยตีใครก็ได้ในบริษัทโดยพลการ แล้วใครอีกกันแน่ที่ให้สิทธิ์แกมาไล่คนออกตามอำเภอใจ?”

สิ้นเสียง ณ มุมมืดที่อยู่ไม่ไกลในลานจอดรถใต้ดิน หงเฟยกอดหมวกไว้ในมือ พลางค่อยๆเดินออกมา ด้วยใบหน้าที่เผยรอยยิ้มดูแคลน

“แกชอบต่อยคนมากสินะ? ชอบไล่คนออกมากเลยใช่หรือเปล่า? มาสิ มาที่ฉันนี่ วันนี้ฉันไม่ได้ทำตามคำสั่งแก ฉันจะลองดู ว่าแกจะไล่ฉันออกยังไง? ฉันเองก็ไม่พอใจแกมาตลอดเหมือนกัน ฉันอยากจะรู้ซะจริงๆ ว่าแกมีปัญญาอะไรมาสยบฉัน!”

หงเฟยเดินไปพลาง พูดไปพลาง