บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 19

เจ้าหน้าที่เหล่านั้นต่างก้มหน้าก้มตากัน ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

เพราะในขณะที่หลินฮ่าวกำลังเอ่ยคำพูดเหล่านี้ กลิ่นอายของความเป็นผู้นำบนตัวเขาก็พลันพรั่งพรูออกมา กดดันจนพวกเขาแทบหายใจไม่ออก

จนถึงตอนนี้ คนพวกนี้ก็จึงจะเชื่อคำพูดของเจ้าหน้าที่สองคนนั้นที่ไปแจ้งข่าวเมื่อกี้นี้

จู่ ๆพวกเขาก็รู้สึกเสียใจภายหลัง เสียใจภายหลังสุดๆที่ทำไมตัวเองถึงดูเบาคนอื่น ถึงบังอาจมาขัดใจคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้

“เอาล่ะ โจวฉวน ที่เหลือก็ฝากนายจัดการละกัน จากนี้ไป คนพวกนี้ ใครก็ตามที่อยู่ต่อ ก็อยู่ในการดูแลของนาย!”

หลินฮ่าวหันไปเอ่ยกับโจวฉวนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“อืม!”

ไม่เหมือนเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ณ เวลานี้ แววตาของโจวฉวนมีแสงเปล่งประกาย

เขารู้ ว่าเขาพนันชนะแล้ว การเลือกหลินฮ่าว คือการตัดสินใจที่หลักแหลมที่สุดในชีวิตเขา

เขารู้ดี ว่าหลินฮ่าวต้องการตัวแทนที่มาเป็นปากเสียงให้ตัวเอง และตัวเขาก็คือผู้ที่ถูกเลือกให้มาเป็นตัวแทนนี้ ตราบใดที่เขาเชื่อฟัง ตราบใดที่เขายังไม่ล้ม งั้นอนาคตของเขาก็จะมีแต่แสงสว่าง

“คำพูดของหัวหน้าหลินเมื่อกี้นี้ พวกนายได้ยินกันแล้วใช่ไหม? เอาความกล้าของทหารในตัวพวกนายออกมา แล้วตอบฉัน!” โจวฉวนถามเสียงก้อง

“ได้ยินแล้วครับ!”

คนพวกนี้ต่างเคยเป็นทหารกันมาก่อน ภายใต้บรรยากาศที่ถูกนำพาโดยหลินฮ่าวและโจวฉวน พวกเขาเองก็เริ่มแสดงความเป็นทหารออกมา แต่ละคนต่างส่งเสียงตอบกันอย่างกึกก้อง

“เหมือนอย่างที่หัวหน้าหลินพูด พวกเราทุกคนคือทหาร ดังนั้นก็ย่อมต้องทำตัวให้สมกับเป็นทหาร ต้องหนักแน่นและอาจหาญ ถ้าแม้แต่จุดนี้ก็ยังทำไม่ได้ งั้นพวกนายก็ควรไสหัวออกไปซะ!”

โจวฉวนเอ่ยเสียงก้องกังวานว่า “ตอนนี้ให้โอกาสพวกนายเลือก ถ้าคิดว่าตัวเองเป็นพวกขี้ขลาด รับไม่ได้กับการฝึกฝน เพราะมันอันตราย ก็ก้าวขาออกมาซะ แล้วก็ไปขนของไสหัวออกไปได้เลย”

“ก่อนหน้านี้หัวหน้าหลินได้พูดไปแล้ว ว่าสำหรับคนที่อยู่ต่อ ล้วนจะได้รับเงินเดือนที่สูงขึ้น ทุกคนมาที่นี่ ล้วนแต่มาหารายได้เพื่อครอบครัว ตอนนี้ รายได้ของพวกเราต่างอยู่ระหว่างห้าพันถึงหกพันหยวน ซึ่งในอนาคตก็อาจจะเพิ่มสูงขึ้นกว่านี้ พวกนายจะเลือกอยู่ต่อ ใช้ความกล้าของทหาร เอาชีวิตไปแลกกับเงินเดือนสูงๆ หรือจะหนีหางจุกตูดไป ก็เลือกกันมาซะ!”

เจ้าหน้าที่เหล่านี้ อย่างน้อยๆก็เคยเป็นทหารกันมาก่อน มีหรือที่จะทนกับคำพูดยุยงแบบนี้ได้?

เป็นทหารเหมือนกัน ใครบ้างที่จะยอมรับว่าตัวเองเป็นคนขี้ขลาด?

“ไม่ไปครับ!”

ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่เหล่านั้นก็ตะโกนตอบเป็นเสียงเดียวกัน

เสียงเจ้าหน้าที่สามสิบกว่าคนดังลั่นขึ้นพร้อมกันอย่างหนักแน่น

หลินฮ่าวที่ยืนมองอยู่ข้างๆเห็นดังนั้นก็พยักหน้าเบาๆ ไม่พูดอะไรอีก

เขารู้ว่าเรื่องมาถึงตรงนี้ ก็ถือแก้ปัญหาได้สำเร็จแล้ว จากนี้ไป ก็ฝากให้โจวฉวนจัดการได้อย่างสิ้นเชิง คิดได้ดังนั้น เขาก็ออกไปจากที่นี่อย่างไร้ซุ่มเสียง

ไปมาอย่างไร้ร่องรอย นี่ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างไม่ทันสังเกตว่าเขาจากไปยังไง รอจนกระทั่งเจ้าหน้าที่เหล่านี้เพิ่งตอบสนอง ก็พลันอดที่จะตกตะลึงกันไม่ได้

“ยอดฝีมือจริงๆด้วย ไปมาอย่างไร้ร่องรอย ลึกลับประหนึ่งเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง!”

......

“เกิดเรื่องมากมายขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ?”