บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 20

“หลินฮ่าว แกออกมาให้ฉันฆ่าแกเดี๋ยวนี้!” ในขณะที่กำลังจะเลิกงานในตอนเย็น จู่ ๆก็พลันมีเสียงตะโกนดังลั่นขึ้น

ประตูห้องทำงานประธานบริษัทถูกคนเตะออกจากด้านนอก ก่อนจะส่งเสียงดัง “ปัง”

หงห่าวฟานเผยสีหน้าโหดเหี้ยม หูแดงหน้าแดง ดวงตาเผยสีโลหิต พลางมองหลินฮ่าวอย่างโกรธแค้น

อวี้หยูเฉินและเสี่ยวเยว่ที่อยู่ในห้องทำงานต่างสะดุ้งตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน พลันเงยหน้ามองไปยังหงห่าวฟาน ในใจรู้สึกหวั่นเกรงเล็กน้อยโดยไม่รู้สาเหตุ

หลินฮ่าวขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองไปยังหงห่าวฟาน

น้ำเสียงของหงห่าวฟานเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ซ้ำยังตะโกนเสียงดัง เกือบทุกชั้นในบริษัทที่ใกล้บริเวณนี้ต่างมีเสียงสะท้อนของเขา ส่งผลให้ดึงดูดความสนใจจากพนักงานบางส่วนอย่างเลี่ยงไม่ได้

ไม่นาน ก็มีคนมากมายมารายล้อมตรงหน้าห้องทำงานประธานบริษัท

“หงห่าวฟาน คุณหมายความว่ายังไง?”

อวี้หยูเฉินขมวดคิ้วสวย ก่อนจะตวาดเสียงเอ่ยว่า “ที่นี่คือห้องทำงานประธานบริษัท ไม่ใช่ที่ที่ให้คุณมาหยาบคายแบบนี้ มีเรื่องอะไร ก็อย่ามารบกวนการทำงานของฉัน ไม่งั้น คุณก็ขนของออกไปได้เลย!”

อย่างไรก็ตาม อวี้หยูเฉินก็คือผู้นำที่กุมอำนาจไว้ในมือ ทันทีที่เธอเอ่ยปาก ก็พลันเผยรังสีทีไม่อาจขัดขืนได้

“ประธานอวี้ นี่คือเรื่องส่วนตัวของผม ไม่เกี่ยวกับคุณ!” หงห่าวฟานเค้นเสียงเอ่ย

พูดเสร็จ เขาก็หันไปมองหลินฮ่าว ก่อนจะเดินก้าวเท้ายาวไปหาเขา พลางเอ่ยอย่างโมโหว่า “หลินฮ่าว แกบังอาจมาทำลูกฉัน ฉันจะฆ่าแก!”

“หนวกหู......” หลินฮ่าวตวาดเสียงต่ำ พลันเอ่ยเสียงเย็นว่า “ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

เสียงของหลินฮ่าวไม่ดัง ทว่ากลับกระจายไปทั้งชั้น

ยิ่งพนักงานที่มาล้อมวงดูกันอยู่หน้าห้องยิ่งได้ยินกันอย่างชัดเจน เมื่อเห็นว่านี่ก็คือหลินฮ่าวที่เขาเล่าขานกัน ตอนนี้กลับมาปะทะหน้ากับหงห่าวฟาน รองหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย คนเหล่านี้ก็อดตกตะลึงกันไม่ได้ ทุกคนต่างรับรู้ ว่าวันนี้จะมีเรื่องสนุกให้ดูกันแล้ว

“หงห่าวฟาน ฉันให้คุณไสหัวออกไป คุณได้ยินหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นว่าหงห่าวฟานไม่ฟังตัวเองเลยแม้แต่น้อย อวี้หยูเฉินเองก็เริ่มโมโห พลันผุดลุกขึ้นตวาดเสียงโกรธทันที

เพียงแต่น่าเสียดาย หงห่าวฟานที่กำลังโกรธเกรี้ยว จะฟังเข้าหูได้ยังไงกัน?

หงห่าวฟานพุ่งตัวไปตรงหน้าหลินฮ่าวทีเดียว ก่อนจะลากตัวหลินฮ่าวไปที่หน้าประตูแล้วจะโยนออกไป

ตั้งแต่ต้นจนจบ หลินฮ่าวก็ไม่ได้ลงมือเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้เขาลากตัวออกไปทั้งอย่างงั้น

ผ่านไปทั้งช่วงบ่าย เรื่องที่หลินฮ่าวต่อสู้เก่งก็ถูกเล่าลือไปทั่วทั้งบริษัทแล้ว ผู้คนมากมายต่างคาดเดากัน ว่าหากปะทะกับหงห่าวฟานขึ้นมา นี่ก็จะเป็นศึกมังกรปะทะพยัคฆ์

เพราะที่หงห่าวฟานนั่งตำแหน่งรองหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยได้ ก็ย่อมต้องมีกึ๋นแน่ ๆ

ตอนนี้ คนสองคนที่ต่อสู้เก่งเหมือนกัน คนหนึ่งเป็นถึงคนดังข้างกายท่านประธานบริษัท ส่วนอีกคนก็เป็นถึงรองหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย นี่จะต้องเป็นศึกมังกรปะทะพยัคฆ์แน่ ๆ

ทว่าสิ่งที่ทุกคนต่างคิดไม่ถึง คือหลินฮ่าวจะถูกคนลากตัวออกมาทีเดียวแบบนี้ นี่ทำให้คนพวกนั้นที่หวังมาดูเรื่องสนุก รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ชิ นี่ก็คือต่อสู้เก่งอย่างที่ว่ากันหรือไง?”

“ฉันนึกว่าจะมีศึกมังกรปะทะพยัคฆ์ซะอีก ที่แท้ผลลัพธ์ก็เป็นแบบนี้เองเหรอ?”

“ไม่สนุกเลย! กลับไปทำงานยังดีกว่าอีก!”

คนพวกนั้นต่างเบะปากพูดบ่นกันอย่างผิดหวังเล็กน้อย

ทว่า ในขณะที่หลินฮ่าวกำลังจะถูกโยนตัวออกไป เหตุการณ์ต่อมาที่เกิดขึ้น กลับทำให้ทุกคนต่างเบิกตาโพลง สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“หลินฮ่าว ฉันไม่มีวันปล่อยแกไปแน่!”

หงห่าวฟานสยบอยู่กับพื้น ไม่แม้แต่จะลุกขึ้นคลานได้ กลับยังคงมองหลินฮ่าวด้วยดวงตาแดงก่ำ

“เหอะๆ ลูกชายคุณผมยังทำให้เป็นพิการได้ คุณคิดว่าไอ้แก่แบบคุณจะทำอะไรได้? อย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า ทุกคนไม่มีใครมีเหตุผลกันทั้งนั้น ผมไม่อยากลงไม้ลงมือ คุณไสหัวออกไปเถอะ!” หลินฮ่าวแค่นยิ้มเย็นแล้วเอ่ย

กับไอ้แก่ที่ไร้เหตุผลแบบนี้ ซ้ำยังเป็นคนลับลมคมใน ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะต้องเกรงใจและไว้หน้า

ทว่า ท่าทีเย็นชาของหลินฮ่าวที่ถูกเผยออกมา กลับทำให้พนักงานเหล่านั้นมองกันจนหลงใหล

กระทั่งพวกผู้ชายเอง ก็เผยแววตาที่เต็มไปด้วยความเคารพศรัทธา

อะไรคือลูกผู้ชาย นี่ต่างหากที่เป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง แข็งกร้าว ดุดัน ไร้เหตุผล นี่สิถึงจะเป็นเนื้อแท้ของลูกผู้ชายที่แท้จริง

“หลินฮ่าว......”

หงห่าวฟานยังอยากจะพูดอะไรต่อ ทว่าไม่รอให้เขาได้พูดจบ อวี้หยูเฉินกลับเดินออกมาจากห้องทำงาน ดวงตาฉายแววสูงศักดิ์และเยือกเย็น มองเขาอย่างราบเรียบ เอ่ยว่า “หงห่าวฟาน คุณไปเถอะ ทำลายทรัพย์สินของบริษัทโดยพลการ บุกเข้ามาในห้องทำงานประธานบริษัทโดยไม่ได้รับอนุญาต นับแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณถูกไล่ออกอย่างเป็นทางการแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปก็ไม่ต้องมาทำงานอีก!”

คำพูดของอวี้หยูเฉินแทงใจคนอย่างไร้ซึ่งความปราณี ทำให้คนฟังรู้สึกเย็นเชียบไปทั้งใจ

“หึ ไปก็ไป พวกแกอย่าเสียใจภายหลังก็แล้วกัน!” ดวงตาของหงห่าวฟานผุดแววคลุ้มคลั่งแวบหนึ่ง

พูดเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินกะเผลกจากไป

ส่วนตอนนี้ สายตาของพนักงานทุกคนต่างมองมาที่อวี้หยูเฉิน แววตานั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม

“พวกคุณไม่ต้องทำงานกันหรือไง? ว่างกันมากใช่หรือเปล่า? งั้นคืนนี้ก็ทำโอทีจนถึงสี่ทุ่มละกัน ใครก็ตามที่อยู่ที่นี่ ต้องถูกปรับเงินเดือนห้าร้อยหยวน!” อวี้หยูเฉินกวาดตามองพนักงานเหล่านี้อย่างเย็นชา พลางเอ่ยเสียงเรียบ