บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 52

หงห่าวฟานพยักหน้า จิตอาฆาตก็ฉายแววในดวงตาของเขา แล้วพูดว่า: “อย่ากังวล ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ทว่าต้องมีคนที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขาสักคนแน่ เพียงแค่……”

“อืม ก็ตามนั้น และยัยตัวแสบอวี้หยูเฉินนั้น ฉันจะทำให้เธอเสียใจในภายหลัง ฉันจะให้เธอขอความเมตตาใต้เป้าของฉัน” สายตาที่ลามกอนาจารก็ฉายในแววตาของหงเฟย เขากำลังจินตนาการถึงอวี้หยูเฉินร้องขอความเมตตาใต้เป้าของเขา

“อย่ากังวลไปเลยลูก ฉันจะทำให้พวกเขาทนทุกข์ทรมาน” หงห่าวฟานลูบหัวลูกชายแล้วพูดอย่างอ่อนโยน

หงห่าวฟานโทรโทรศัพท์ไปหาสายหนึ่ง และพูดอะไรบางอย่างทางโทรศัพท์ หงห่าวฟานยิ้มอย่างเอาใจใส่ ซึ่งถ้าคนจริงอยู่ข้างหน้าแล้ว เขาคงจะเลียเท้าของเขาแน่

“โอเค ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันมีอีกอย่างที่ต้องทำก่อนหน้านั้น” หงห่าวฟานพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แววตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

“พ่อ ฉัน……” หงเฟยอยากจะลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นก็โดนบาดแผล จึงเจ็บจนล้มลงบนเตียงในทันที

“เสี่ยวเฟย ไม่ต้องกังวล พ่อจะนำสิ่งที่ลูกต้องการกลับมาให้” หงห่าวฟานออกจากห้อวผู้ป่วยไป และหงเฟยมองที่หลังพ่อของเขาด้วยแววตาที่กังวล

……

“ตอนนี้สองพ่อลูกหงห่าวฟานถูกไล่ออกจากบริษัทแล้ว และฉันคิดว่าพวกเขาจะไม่ยอมวางมืออย่างแน่นอน เธอต้องระวังตัวด้วย!” หลินฮ่าวมองไปที่อวี้หยูเฉินแล้วกล่าวขึ้น

“นายเป็นห่วงฉันเหรอ” อวี้หยูเฉินมองไปที่หลินฮ่าวแล้วถาม

“ฉันแค่เตือนนายจ้างให้ปลอดภัย อย่าคิดมาก” หลินฮ่าวพูดอย่างเย็นชา แล้วหันหลังนั่งลงบนเก้าอี้

อวี้หยูเฉินมองไปที่หลินฮ่าวที่ทำท่าทีเหมือนการปฎิบัติหน้าที่ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าคนๆนี้เป็นตอไม้ที่ทำด้วยหินงั้นเหรอ ถึงได้ไม่มีความโรแมนติกซะเลย

อวี้หยูเฉินคิดแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “จากนี้ไป นายต้องปกป้องใกล้ชิดตัวฉัน”

หลินฮ่าวพยักหน้าแล้วพูดว่า: “ฉันจะงีบสักครู่ แล้วเรียกฉันเมื่อเธอจะออกไป”

……

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินฮ่าวตื่นขึ้นแล้วเหลือบมองที่ห้องทำงานของ ซึ่งอวี้หยูเฉินไม่อยู่ในนั้น และลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็แวบเข้ามาในใจของหลินฮ่าว

“เห็นประธานอวี้หรือไม่?” หลินฮ่าวเดินออกจากห้องทำงาน แล้วพบกับเลขาของอวี้หยูเฉิน จึงถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ประธานอวี้ไปเข้าห้องน้ำค่ะ” เลขากล่าวว่า

หลินฮ่าวถามอีกครั้ง “ไปนานแค่ไหนแล้ว”

เลขาเหลือบมองหลินฮ่าวด้วยความประหลาดใจ แล้วมองดูเวลาพูดว่า: “ประมาณยี่สิบนาที!”

“เราต่อสู้เพื่อบริษัทมาหลายปี และบริษัทก็ไม่มีปัญหาใดๆเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันไม่ควรได้อะไรหน่อยเลยเหรอ?” หงห่าวฟานถามอวี้หยูเฉินเสียงดัง

อวี้หยูเฉินเหลือบมองหงห่าวฟาน “ฉันไม่ดีต่อพวกนายเหรอ?”

“ดีอะไร? ลูกชายของฉันทำงานหนักมาเป็นเวลานาน แต่เธอกลับมอบตำแหน่งหัวหน้าหน่วยให้กับหลินฮ่าว โดยไม่สนใจความรู้สึกของลูกชายฉัน”

“ลูกชายของฉันถูกทำลาย เธอเคยถามอะไรบ้างไหม” หงห่าวฟานคำรามอย่างน่ากลัว

อวี้หยูเฉินเหลือบมองหงห่าวฟานด้วยความสงสาร “นายบ้าไปแล้ว และตอนนี้ปล่อยฉันไปซะ ฉันจะไม่เอาเรื่องแต่อย่างใด มิฉะนั้น……”

“อวี้หยูเฉิน ฉันจะบอกเธอไว้ ว่าเธอไม่มีสิทธิมาสงสารฉัน ตอนนี้ฉันเป็นแค่นักโทษคนหนึ่ง เดี๋ยวลูกชายของฉันก็จะมาถึงแล้ว จากนั้นให้ลูกชายของฉันได้ลิ้มรสความงามของหนึ่งในสี่สาวงาม และบริษัทต้องตกเป็นของเราด้วย” หงห่าวฟานหัวเราะแล้วพูดขึ้น

“จุดประสงค์ของนายคือบริษัท?” อวี้หยูเฉินมองไปที่หงห่าวฟาน

“ถูกต้องแล้ว อีกไม่นาน ทุกอย่างในบริษัทก็จะตกเป็นของฉัน ส่วนหลินฮ่าวนั้น ฉันจะให้มันตายทั้งเป็น และพอลูกชายของฉันเบื่อเธอแล้ว เธอก็จะเป็นฝ่ายที่ถูกทอดทิ้ง และฉันจะอัปโหลดรูปภาพของเธอลงไปยังอินเทอร์เน็ต” หงห่าวฟานหัวเราะแล้วกล่าวขึ้น

“นายบ้าไปแล้ว!” อวี้หยูเฉินส่ายหัวและพูด