บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 53

“ใช่ ฉันมันบ้า ฉันมันบ้าไปแล้วจริงๆ แต่ทั้งหมดนี้มันก็เป็นเพราะเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแล้วฉันจะจบลงแบบนี้ได้ยังไง!” หงห่าวฟานคำรามด้วยเสียงที่แหบแห้ง

ในความคิดของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะอวี้หยูเฉินเลือกหลินฮ่าวเข้ามาดำรงตำแหน่งที่เดิมทีควรจะเป็นของลูกชาย ลูกชายของเขาก็จะไม่ถูกทำลาย จากนั้นเขาจะไม่พบกับหลินฮ่าวและทุกอย่างหลังจากนั้นจะไม่เกิดขึ้น

แต่เขาลืมไปว่าบริษัทนี้เป็นของอวี้หยูเฉิน ในฐานะประธานบริษัทอวี้หยูเฉินให้งานพวกเขา จึงมีสิทธิ์เลือกคนที่มีความสามารถขึ้นทำหน้าที่เป็นหัวหน้าแผนก

อวี้หยูเฉินเลือกที่จะเพิกเฉยต่อหงห่าวฟานเพราะหงห่าวฟานได้บ้าไปแล้ว

“พูดมาสิ!” หงห่าวฟานเห็นว่าอวี้หยูเฉินไม่พูดอะไร จึงตะโกนใส่อวี้หยูเฉิน

“อวี้หยูเฉิน ฉันจะบอกเธอไว้ว่าเธอจบเห่แล้วล่ะ!” หงห่าวฟานพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา

เมื่อหงห่าวฟานได้รับข่าวว่าลูกชายของเขาหงเฟยจะมาถึงในเร็วๆนี้ พอถึงตอนนั้นหากเกิดอะไรขึ้นแล้วล่ะก็ ทุกอย่างในตระกูลหงก็สามารถช่วยกลับมาได้

หลินฮ่าวขับรถเร็วมาก เมื่อรถรอบๆเห็นรถมาเซราติขับผ่านไป ต่างก็เบรกรถแล้วดุว่า: “มีเงินแล้วเจ๋งมากเหรอ ไปตายเร็วๆซะไป!”

“พ่อ!” ในที่สุดหงเฟยก็มาถึง เมื่อเห็นอวี้หยูเฉินใบหน้าของหงเฟยก็ยิ้มขึ้นทันที และดวงตาลามกอนาจารก็ไม่ได้ซ่อนเร้นเลยแม้แต่น้อย

อวี้หยูเฉินเหลือบมองหงเฟยด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็หลับตาลงไม่มองดูพ่อลูกที่น่ารังเกียจคู่นี้อีกเลย

“พ่อ! ผมอยาก……” หงเฟยหายใจถี่เล็กน้อย ในอดีตอวี้หยูเฉินมักจะดูสูงส่งราวกับเทพธิดาที่ทำได้เพียงแค่มอง แต่ตอนนี้ไม่คิดเลยว่าเทพธิดานี้จะตกลงสู่พื้นแผ่นดินได้

เมื่อทราบความคิดของลูกชาย หงห่าวฟานก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “อย่ารีบร้อนไป รอให้พ่อทำการอะไรบางอย่างก่อน!”

ทันใดนั้นก็เห็นยาเมล็ดสีขาวปรากฏขึ้นบนมือของหงห่าวฟาน แล้วปรากฏรอยยิ้มที่ลามกอนาจารบนใบหน้าของเขา “หากมีสิ่งนี้แล้ว ไม่ว่าเธอจะ****ก็ตาม เธอก็จะอดใจไม่ไหวหรอก”

ดวงตาของหงเฟยเป็นประกาย สถานะปัจจุบันของเขานั้นค่อนข้างไม่สะดวกจริงๆ แต่ถ้ามีสิ่งนี้แล้ว มันก็จะดีขี้นมา

“ขอบคุณพ่อ!” หงเฟยพูดด้วยรอยยิ้ม

ร่องรอยของความกลัวแวบเข้ามาในดวงตาของอวี้หยูเฉิน เธอเดาได้แล้วว่ามันคืออะไร เมื่อเห็นหงห่าวฟานยื่นมือมาตรงหน้าของเธอ หงห่าวฟานก็พยายามที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงมัน

“หยุดดิ้นสิ คิดว่าตอนนี้ยังต่อต้านได้อยู่อีกเหรอ?” หงห่าวฟานพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วดันยาเข้าไปในปากของอวี้หยูเฉิน

“อึม!”

เขาต่อยที่ท้องของอวี้หยูเฉินไปหมัดหนึ่ง จนเธอเปิดปากโดยไม่ตั้งใจด้วยความเจ็บปวด และกลืนยาเม็ดเข้าไป

ดวงตาของอวี้หยูเฉินเปียกเล็กน้อย ทว่าอวี้หยูเฉินก็รีบอดกลั้นมันไว้ เธอไม่จำเป็นต้องแสดงความอ่อนแอของเธอต่อหน้าศัตรู

“อึม!”