บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 54

“หลินฮ่าว นายมาที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร นายช่วยเธอไม่ได้หรอก!” มีดเล็กๆปรากฏขึ้นในมือของหงห่าวฟาน และเขาก็วางมีดลงบนคอของอวี้หยูเฉินทันที แล้วพูดอย่างชั่วร้าย

เมื่อดูสีหน้าของอวี้หยูเฉินแล้ว หลินฮ่าวก็รู้ว่าอวี้หยูเฉินอาจถูกป้อนอะไรบางอย่าง และดวงตาของเขาก็เย็นชาลง

“ปล่อยเธอซะ!” หลินฮ่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ฮ่าๆๆ……หลินฮ่าว นายเก่งมากไม่ใช่หรือ มาตีฉันเดี๋ยวนี้สิ ตีฉันสิ!” หงห่าวฟานมองที่หลินฮ่าว และพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา

ตราบใดที่อวี้หยูเฉินอยู่ในมือ เขาก็รู้ว่าหลินฮ่าวจะกังวลที่เธอจะโดนลูกหลงอย่างแน่นอน และไม่กล้าที่จะทำอะไรเลย

“ตอนนี้คุกเข่าลงแล้วโค้งคำนับ จนกว่าฉันจะพอใจ ฉันอาจพิจารณาปล่อยผู้หญิงตัวแสบนี้ไป!” หงห่าวฟานมองไปที่หลินฮ่าวและพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ

“ฝันไปเถอะ!” หลินฮ่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“โอ้ ใจแข็งมาก เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะฆ่าเธอซะ!” หงห่าวฟานเหลือบมองอวี้หยูเฉินที่ถูกเขาควบคุมอยู่ และจ้องไปที่ดวงตาของหลินฮ่าว

“ตกลง ฉันจะฟังนาย!” หลินฮ่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

เมื่อเห็นหลินฮ่าวดูเหมือนกำลังจะคุกเข่า ดวงตาของหงห่าวฟานก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ และหัวเราะพูดว่า “ต้องแบบนี้สิ!”

“ฟิ้ว!”

ทันใดนั้นก็มีแสงสีเงินสองดวงพุ่งออกจากมือของหลินฮ่าว ซึ่งแสงสีเงินนั้นพุ่งทะลุผ่านอากาศและแทงตรงไปที่หน้าผากของหงห่าวฟาน รอยยิ้มบนใบหน้าของหงห่าวฟานหยุดนิ่งทันที และหงห่าวฟานมองไปที่หลินฮ่าวอย่างน่าเหลือเชื่อ

“เป็นไป……ได้……” ก่อนที่จะพูดจบเขาก็ล้มตัวลงข้างๆทันที

หลินฮ่าวมองดูหงห่าวฟานที่ล้มลง แล้วรีบวิ่งไปช่วยอวี้หยูเฉินทันที ส่วนหงเฟยมันเป็นแค่คนพิการ เขาไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

“พ่อ!”

หงเฟยตะโกนเสียงดัง แล้วมองไปที่หงห่าวฟานที่กำลังนอนจมกองเลือดด้วยความเหลือเชื่อ พ่อที่ห่วงใยและเอาใจใส่เขาได้ล้มลงไปแล้ว

ดวงตาของหงเฟยเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“แกฆ่าพ่อฉัน!” หงเฟยจ้องไปที่หลินฮ่าว

หลินฮ่าววางอวี้หยูเฉินราบกับพื้น แล้วเหลือบมองอวี้หยูเฉิน และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ขอโทษที!”

จากนั้นหลินฮ่าวก็ปลดเสื้อผ้าของอวี้หยูเฉินซึ่งไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นใน และหลินฮ่าวได้เห็นภูเขาสองลูกที่กำยำ

จิตใจของเขาก็เกือบจะควบคุมไม่อยู่เลยทันที แต่การผ่านอุปสรรคและความตายมาหลายครั้งนั้น หลินฮ่าวจึงทำให้จิตใจของเขามั่นคงได้ในคราวเดียว

หลินฮ่าววางมือไว้บนที่ราบสูงสีขาวที่ราวกับหิมะ และพลังงานภายในร่างกายของเขาถูกถ่ายเทลงไปยังฝ่ามือของเขา และส่งผ่านเข้าไปยังผิวหนังของอวี้หยูเฉินเข้าสู่ร่างกายของเธอ

หลินฮ่าวกำลังช่วยอวี้หยูเฉินให้ขับฤทธิ์ยาออก เพียงแค่ขับฤทธิ์ยาออกได้ อวี้หยูเฉินก็จะสามารถฟื้นตัวได้ในไม่ช้า

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที มีเม็ดเหงื่อปรากฏขึ้นบนหน้าผากของหลินฮ่าว และหลินฮ่าวถอนหายใจออกเพราะในที่สุดก็ขับมันออกจนหมดสักที

“ไม่เป็นไรแล้ว!” หลินฮ่าวสวมเสื้อผ้าให้อวี้หยูเฉิน แล้วแอบถอนหายใจในใจ

ถ้าผู้หญิงคนนี้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอถึงตอนนั้นจบเห่กันแน่ อย่ามองว่าเธอชอบหยอกล้อหลินฮ่าว แต่หลินฮ่าวรู้ถึงนิสัยของอวี้หยูเฉินดี