บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 81

หลินฮ่าวผุดยิ้มมุมปากกลั้วขำ คนบางคนไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา ไม่สั่งสอนดีๆสักครั้งก็จะไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว

“ไสหัวไปซะ!” หลินฮ่าวเหวี่ยงโอหยางหงออกไป ก่อนที่โอหยางหงจะจากไปอย่างหมดสภาพ

เมื่อเห็นโอหยางหงไปแล้ว คนของฝ่ายรักษาความปลอดภัยก็เผยยิ้มบนใบหน้า หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบว่า “ทุกคนตั้งใจทำงานกัน ไม่เป็นไรแล้ว!”

โอหยางหงกลับมาที่ห้องทำงานตัวเองอย่างจนตรอก โกรธจนทำถ้วยชาแตกหลายใบ

“โธ่เว้ย! ไอ้หลินฮ่าว! ไอ้คนต่ำทราม บังอาจมาหยามหน้าฉันขนาดนี้! แกตายแน่!” โอหยางหงตวาดเสียงโกรธเกรี้ยว

คนรอบข้างที่ได้ยินเสียงจากห้องทำงานของโอหยางหงต่างมองหน้าสบตากันอย่างจนใจ

หลินฮ่าวเดินเข้ามาในห้องทำงานของอวี้หยูเฉิน ส่วนอวี้หยูเฉินก็จดจ้องหลินฮ่าวไม่วางตา

“หน้าผมมีดอกไม้ติดอยู่งั้นเหรอ?” หลินฮ่าวลูบหน้าตัวเอง พลางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

อวี้หยูเฉินส่ายหัว “หลินฮ่าว นายไม่กลัวเหรอว่าถ้าฉันไม่ได้เป็นประธานบริษัทแล้ว โอหยางหงจะทำให้นายตกที่นั่งลำบาก?”

หลินฮ่าวได้ยินคำพูดของอวี้หยูเฉินแล้วก็เผยยิ้มบนใบหน้า “พูดเล่นอะไรอยู่ ผมใส่ใจสักที่ไหน? ถ้าคุณไม่อยู่ ผมเองก็ไม่มีทางจะอยู่ในบริษัทนี้แล้ว!”

“อย่าลืมล่ะว่าผมเป็นคนขับแท็กซี!” หลินฮ่าวพูดกลั้วหัวเราะ

อวี้หยูเฉินเผยยิ้ม เธอยังจำครั้งแรกที่เพิ่งรู้จักกับหลินฮ่าวได้ดี ตอนนั้นหลินฮ่าวก็ขับรถแท็กซี แล้วช่วยเธอ

“แต่ว่านายยังติดหนี้ฉันอยู่ ถ้านายไปเป็นคนขับแท็กซี เกรงว่าคงจะอีกนานถึงจะคืนหนี้ฉันจนหมดได้” อวี้หยูเฉินเอ่ยระคนยิ้มขำ

“เอาเปรียบกันชัดๆ!” หลินฮ่าวส่ายหัว

......

ตอนเย็นก่อนเลิกงาน หลินฮ่าวได้รับสายจากเหยาซือหย่า เหยาซือหย่าให้หลินฮ่าวกลับไป บอกว่าเหยาซื่อจงต้องการพบหลินฮ่าว หลินฮ่าวครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วจึงตอบตกลง

ช่วงนี้น้าเหยาปฏิบัติตัวกับหลินฮ่าวเปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจน เมื่อรู้ว่าหลินฮ่าวคือบอดี้การ์ดของอวี้หยูเฉิน และงานของเหยาซือหย่าก็หลินฮ่าวเป็นคนช่วยหาให้ น่าเหยาที่เป็นคนหัวสูงก็ทำตัวดีกับอวี้หยูเฉินขึ้นมาเล็กน้อย

“ประธานอวี้ ตอนค่ำผมต้องกลับไป” หลินฮ่าวเอ่ยกับอวี้ยหยูเฉิน

อวี้หยูเฉินรู้ว่ากลับไปที่หลินฮ่าวพูดก็คือกลับบ้านเหยาซือหย่า เธอรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา ทว่าไม่รู้ว่าทำไมในใจก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

“กลับไปก็กลับไปสิ จะมาถามฉันอีกทำไม!” อวี้หยูเฉินเอ่ยเสียงเย็น

หลังเลิกงาน อวี้หยูเฉินก็ขับรถจากไป หลินฮ่าวยิ้มขมขื่นทีหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไปอีก ไม่มีใครไปขัดใจเธอเลยนี่!

หลินฮ่าวกับเหยาซือหย่าเรียกรถกลับมาถึงบ้าน อาเหยาเห็นหลินฮ่าวแล้วก็เผยยิ้มบนใบหน้า น้าเหยาก็มองหลินฮ่าวแวบหนึ่ง สีหน้าแววตาไม่มีความรังเกียจแบบนั้นอีกแล้ว

“คุณน้า ผมอยากบอกว่า ประธานบริษัทของเราในตอนนี้ หรือก็คืออวี้หยูเฉิน อีกไม่นานหล่อนก็จะไม่ได้เป็นประธานบริษัทแล้ว ดังนั้นหลินฮ่าวเองก็ไม่มีทางจะอยู่ในเทียนหยูกรุ๊ปได้อีกต่อไป”

“ที่สำคัญที่สุดคือ วันนี้หลินฮ่าวไปทำให้ผู้จัดการโอหยางหงของเราไม่พอใจ เกรงว่างานของซือหย่าเองก็คงจะได้รับผลกระทบไปด้วย ถ้าซือหย่ามาอยู่กับผม งั้นเรื่องนี้ก็จะจัดการได้อย่างง่ายดาย” ซ่งเย่เอ่ยตามจริง

“ประธานอวี้จะไม่ได้เป็นประธานบริษัทได้ยังไง!” น้าเหยาไม่เชื่อ

“บอร์ดบริหารไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของประธานอวี้ ดังนั้นก็เลยจะปลดประธานอวี้ออกจากตำแหน่ง พรุ่งนี้เช้าพวกผู้บริหารก็จะประชุมกันแล้ว นับแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป อวี้หยูเฉินก็จะไม่ใช่ประธานบริษัทอีกต่อไปแล้ว” ซ่งเย่เอ่ยเสียงขรึม

หลินฮ่าวกับเหยาซือหย่าล้างมือออกมา ก็เห็นซ่งเย่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว

“คุณมาทำอะไร ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!” เหยาซือหย่าเอ่ยเสียงเย็น

“พูดอะไรน่ะ ที่เสี่ยวซ่งเขามาก็เพื่อจะมาบอกเรื่องหนึ่งกับฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวซ่งมาบอกฉัน เกรงว่าฉันก็คงจะถูกครอบหัวไว้ในกะลาอีกแล้ว” น้าเหยาเอ่ยเสียงถมึงทึง

“คุณบอกอะไรกับแม่ฉัน!” เหยาซือหย่ามองซ่งเย่อย่างเยือกเย็น

“ซือหย่า อีกไม่นานประธานบริษัทพวกแกก็จะถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว หมอนี่เองก็จะไม่ใช่คนของเทียนหยูกรุ๊ปแล้ว กระทั่งอาจจะถึงขั้นกระทบไปถึงงานแก เรื่องแบบนี้แกไม่บอกฉันได้ยังไงกัน” น้าเหยาพูดกับเหยาซือหย่า พลันปรายตามองหลินฮ่าวอย่างเยือกเย็นแวบหนึ่ง

“แม่ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องจริง” เหยาซือหย่าส่ายหัวปฏิเสธ