บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 83

“นายจริงจังหน่อย นายเห็นที่นี่คืออะไร!” ดวงตาดุจน้ำแข็งของหลิงหยิงเสวี่ยจดจ้องหลินฮ่าว

หลินฮ่าวไม่โต้ตอบอะไร ทว่าดูจากสีหน้าของเขาก็รู้ว่าเขาเห็นที่นี่เป็นที่พักที่อยู่ฟรีกินฟรีจริงๆ

“จ่ายค่าปรับมาห้าพัน!” หลิงหยิงเสวี่ยเอ่ยเสียงขรึมกับหลินฮ่าว

“ผมไม่ได้เอาเงินมา โทรหาให้พวกเขาส่งมาได้ใช่ไหม?” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ

หลิงหยิงเสวี่ยพยักหน้า หลินฮ่าวเอามือถือขึ้นมาติดต่อหาอวี้หยูเฉิน เขาจึงจะรู้ว่าอวี้หยูเฉินกำลังเดินทางมาแล้ว

หลังจากที่หลินฮ่าวถูกตำรวจจับตัวไป เหยาซือหย่าก็โทรหาอวี้หยูเฉิน หากหลินฮ่าวต้องการออกมา เกรงว่าก็คงมีแต่เหยาซือหย่าที่ช่วยได้

อวี้ยหยู่เฉินได้ยินว่าหลินฮ่าวถูกจับตัวไปที่โรงพักก็รีบตามมาทันที

ห้านาทีผ่านไป อวี้หยูเฉินปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าหลินฮ่าว ก่อนจะมองไปที่หลิงหยิงเสวี่ย เอ่ยว่า “ฉันต้องทำยังไงถึงจะประกันตัวเขาออกมาได้”

“เดนมนุษย์แบบนี้คุณจะประกันตัวมันอีกทำไม!” หลิงหยิงเสวี่ยมองหลินฮ่าวแวบหนึ่ง แล้วหันไปพูดกับอวี้หยูเฉิน

“นี่ คุณตำรวจ พูดแบบนี้คือหมิ่นประมาทผมอยู่นะ ผมสามารถฟ้องคุณโทษฐานทำให้ผมเสื่อมเสียชื่อเสียงได้นะครับ” หลินฮ่าวเอ่ยกับหลิงหยิงเสวี่ย

หลิงหยิงเสวี่ยเผยสีหน้าเยือกเย็น อวี้หยูเฉินมองหลินฮ่าวแวบหนึ่ง จากนั้นก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรกับหลิงหยิงเสวี่ย จนสุดท้ายหลิงหยิงเสวี่ยก็พยักหน้า

“ดี ในเมื่อประธานอวี้ขอร้องเพื่อนาย งั้นนายก็ถูกประกันตัวออกไปได้ เพียงแต่ต้องจ่ายค่าปรับห้าหมื่นหยวน สามวันหลังจากนี้ค่อยรับโทษ” หลิงหยิงเสวี่ยเอ่ยกับหลินฮ่าว

หลินฮ่าวมองไปที่อวี้หยูเฉิน ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับหลิงหยิงเสวี่ยกันแน่ ถึงทำให้หลิงหยิงเสวี่ยยอมปล่อยตัวเขาไปอย่างง่ายดายขนาดนี้

อวี้หยูเฉินจ่ายค่าปรับให้หลินฮ่าว จากนั้นก็พาหลินฮ่าวออกจากโรงพัก

“เธอพูดอะไรกับหล่อน หล่อนถึงยอมตอบตกลงโดยเร็วขนาดนี้?” หลินฮ่าวมองไปที่อวี้หยูเฉินแล้วถาม

อวี้หยูเฉินส่ายหัว ไม่ต้องการบอกหลินฮ่าว หลินฮ่าวเบะปากไม่พูดอะไรอีก

......

“แม่ หนูไปก่อนนะ!”ในใจเหยาซือหย่าเป็นห่วงหลินฮ่าวอยู่ตลอด แต่ถูกแม่เธอลากมาที่โรงพยาบาล ตอนนี้เมื่อเห็นซ่งเย่ไม่เป็นอะไรแล้ว ก็อยากจากไปทัน

“แกจะไปไหน จะไปดูหลินฮ่าวสินะ ฉันขอบอกแกเลยว่าอย่าหวัง!” น้าเหยาพูดพลางจ้องลูกสาวตัวเอง

“แม่ แม่ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน!” เหยาซือหย่าเอ่ยอย่างไม่พอใจ

น้าเหยาได้ยินเหยาซือหย่าพูดดังนั้น ก็ตอกกลับอย่างโมโหว่า “ลูกสาวฉันอยู่กับมันไปนานแค่เท่าไหร่ ก็หัดโกหกแม่ตัวเองเป็นแล้ว คนแบบนี้อยู่ห่างๆจากลูกสาวฉันดีที่สุด”

เช้าวันที่สอง หลินฮ่าวก็มาที่บริษัทกับอวี้หยูเฉิน

“ประชุมบอร์ดบริหารวันนี้ให้ผมเข้าร่วมด้วยเถอะ!” หลินฮ่าวเอ่ยกับอวี้หยูเฉิน

“แต่ว่า......” อวี้หยูเฉินมองหลินฮ่าวแวบหนึ่ง พลันนึกถึงว่ายังไงตัวเองก็จะถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว จึงยอมตอบตกลง

เก้าโมงเช้า หลินฮ่าวกับอวี้หยูเฉินนั่งอยู่ในห้องประชุม คนที่เข้ามาคนแรกคือกงจื้อกัง กงจื้อกังเห็นหลินฮ่าวและอวี้หยูเฉินนั่งอยู่ในประชุม ก็พยักหน้ากับหลินฮ่าวเล็กน้อย

“ประธานอวี้ อรุณสวัสดิ์ครับ!” กงจื้อกังทักทายอวี้หยูเฉินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อวี้หยูเฉินประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม

หลินฮ่าวส่งสายตาให้กงจื้อกัง กงจื้อกังเผยท่าทีว่าเข้าใจ แล้วนั่งลงตรงที่นั่งตัวเอง

จากนั้นโจวเจี้ยนหัวเองก็มาถึงที่ห้องประชุม เมื่อเห็นหลินฮ่าว ดวงตาเขาก็พลันเผยแววหวั่นเกรงแวบหนึ่ง หลินฮ่าวมีหลักฐานของเขา

ทว่าสองวันนี้ไม่มีใครมาหาเขา นั่นทำให้เขาสบายใจขึ้นเล็กน้อย เขารู้ว่าหลินฮ่าวเป็นคนรักษาคำพูดตัวเอง

“ประธานอวี้ อรุณสวัสดิ์ครับ!” โจวเจี้ยนหัวทักทายอวี้หยูเฉิน อวี้หยูเฉินพยักหน้าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

อวี้หยูเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คนพวกนี้เหมือนจะไม่ค่อยปกติ พวกเขาเคยเกรงอกเกรงใจกันแบบนี้สักเมื่อไหร่ แต่วันนี้กลับผิดแปลกไปจากปกติ