บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 87

“อะไรนะ!” น้าเหยาช็อก ซ่งเย่คือฆาตกร ตำรวจมาจับถึงที่แบบนี้ ต้องไม่ผิดแน่ ๆ คิดได้ดังนั้นก็ยิ่งตะลึงงันเข้าไปอีก

สองวันผ่านไป มีข่าวจากโรงพักมาว่า เพราะมีหลักฐานทางวิดิโอและอื่นๆ ซ่งเย่จึงสารภาพผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ แล้วถูกขังอยู่ในคุก

ส่วนอีกคน—หวงซื่อเหริน หลังจากที่หลินฮ่าวให้เพื่อนตัวเองช่วยสืบเสาะ ก็ได้หลักฐานมามากมาย หลินฮ่าวส่งหลักฐานพวกนี้ให้อวี้หยูเฉิน อวี้หยูเฉินดำเนินการด้วยตัวเอง วันที่สอง หวงซื่อเหรินก็ถูกจับในข้อหาก่ออาชญากรรมทางเศรษฐกิจ

แม้ว่าเบื้องหลังหวงซื่อเหรินจะยังมีคน ทว่าคนพวกนั้นก็ไม่สามารถจะช่วยหวงซื่อเหรินได้

ณ เวลาหนึ่ง ราวกับว่าโลกทั้งใบพลันเงียบสงบลง หลินฮ่าวว่างทั้งวันไม่มีอะไรทำ จึงมักจะไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะเล็ก

ทว่าหลายวันนี้กลับแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก เพราะไม่เห็นปู่ถังที่สวนสาธารณะเล็กอีกแล้ว วันแรกหลินฮ่าวยังนึกว่าปู่ถังติดธุระก็เลยไม่มา แต่ผ่านไปครึ่งเดือนแล้วก็ยังไม่เห็นปู่ถัง

หลินฮ่าวลอบเอ่ยในใจว่าเสียดาย

“หลินฮ่าว ฉันมีข่าวดีมาบอกนาย!” วันนี้หลินฮ่าวเดินกลับจากสวนสาธารณะ อวี้หยูเฉินก็เอ่ยกับหลินฮ่าวอย่างตื่นเต้น

“ข่าวดีอะไร ผมขอเดา ว่าน่าจะเป็นวิจัยโครงการเสร็จแล้วสินะ!” หลินฮ่าวเอ่ยยิ้มๆ

“ไม่สนุกเลยสักนิด ลึกลับสักหน่อยไม่ได้เลยหรือไง เดาออกมาแบบนี้จะยังสนุกอะไรล่ะ?” อวี้หยูเฉินจู๋ปากเอ่ย

“ใครบอกให้ผมฉลาดกันล่ะ!” หลินฮ่าวเอ่ยอย่างได้ใจ

“หึ! วิจัยโครงการเสร็จแล้ว ยังเหลือพวกรายละเอียดอยู่นิดหน่อย ถ้าเสร็จสมบูรณ์ก็ออกสู่ตลาดได้อย่างเป็นทางการแล้ว ฉันเชื่อว่าถ้าถึงเวลามันจะต้องสร้างคุณค่าที่ยิ่งใหญ่ให้กับโลกแน่นอน” อวี้หยูเฉินเอ่ยยิ้มๆ เธอสามารถจินตนาการออกว่าโครงการนี้ของเธอจะสร้างประโยชน์ให้โลกมากมายขนาดไหน

“อืม ยินดีด้วยครับ!” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ย

......

“พี่คะ พ่อได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เข้าโรงพยาบาลแล้ว!” จู่ ๆเหยาซือหย่าก็บุกเข้ามาในห้องทำงานของหลินฮ่าว แล้วเอ่ยอย่างร้อนรน

หลังจากผ่านเรื่องราวเมื่อครั้งก่อน อวี้หยูเฉินก็แต่งตั้งให้โจวฉวนเป็นหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย ส่วนหลินฮ่าวก็ไม่ชอบทำงานในตำแหน่ง ก็เลยว่างโดยสิ้นเชิง

อีกทั้งอวี้หยูเฉินยังจัดห้องทำงานให้หลินฮ่าว ซึ่งอยู่ข้างๆอวี้หยูเฉิน ปกติหลินฮ่าวไม่ได้ใช้ มีเพียงบางครั้งที่ไปนั่งในห้องทำงาน ทว่าเหยาซือหย่าก็ยังหาหลินฮ่าวเจอได้ทุกครั้ง

“อาเหยาบาดเจ็บงั้นเหรอ สาหัสไหม?” หลินฮ่าวผุดลุกขึ้นยืน

“ถูกรถชนน่ะ ได้ยินมาว่าต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการสักระยะหนึ่ง คนชนเป็นคนส่งพ่อฉันไปที่โรงพยาบาล เราไปดูคุณพ่อกันเถอะ!” เหยาซือหย่าเอ่ยกับหลินฮ่าว

หลินฮ่าวพยักหน้า ทั้งคู่ลางานกับอวี้หยูเฉิน จากนั้นก็ไปที่โรงพยาบาล

ตอนที่ทั้งคู่มาถึงโรงพยาบาล น้าเหยากำลังทะเลาะกับคู่กรณี เหยาซือหย่ารีบเข้าไปปลอบอารมณ์แม่ตัวเอง ส่วนหลินฮ่าวก็ทำความเข้าใจสถานการณ์กับคู่กรณี

“ผมแจ้งความแล้ว รอตำรวจมาจัดการเถอะ!” คู่กรณีคือคนขับรถแซ่หวู หลินฮ่าวได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า

“อาเหยา เป็นยังไงบ้าง?” หลินฮ่าวเข้าไปในห้องผู้ป่วยก็เห็นเหยาซื่อจง เหยาซื่อจงดูแล้วสภาพจิตใจยังดี ไม่เป็นอะไรมาก

“นั่นมันเรื่องของหลินฮ่าวเขา เธอจะไปคิดแทนทำไม!” เหยาซื่อจงเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ค่อยเข้าใจท่าทีของภรรยาคนนี้สักเท่าไหร่

“แกจะไปเข้าใจอะไร ฉันพูดอยู่ก็อย่าขัด!” น้าเหยาถลึงตาใส่เหยาซื่อจงแล้วเอ่ย

......

หลินฮ่าวออกมาเอาน้ำเสร็จก็เดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วย จู่ ๆก็พลันเห็นคนแก่คนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง มองเข้าไปในห้องผู้ป่วย

“นี่มันปู่ถังไม่ใช่เหรอ?” หลินฮ่าวมองหน้าข้างที่คุ้นตา พลางคิดในใจ

หลายวันนี้ไม่เห็นปู่ถัง จู่ ๆทำไมมาเห็นเขาที่โรงพยาบาลได้ หลินฮ่าวคิดได้ดังนั้นก็เดินไปหา

“ปู่ถัง!” หลินฮ่าวทักทาย

ปู่ถังหันหัวมามองหลินฮ่าว “หลินฮ่าว มาทำอะไรที่นี่น่ะ?”

“อาผมป่วยแล้วนอนรักษาตัวที่นี่น่ะ ผมเพิ่งไปเอาน้ำร้อนมา!” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ย ปู่ถังเห็นกระติกน้ำในมือหลินฮ่างก็พยักหน้า

“ปู่ถัง ผมเห็นคุณเอาแต่มองเข้าไปในห้อง ด้านในนั้นคือใครเหรอ?” หลินฮ่าวถามอย่างเป็นห่วง

“เฮ้อ!” ปู่ถังถอนหายใจ ดวงตาเผยแววหม่นหมอง เอ่ยว่า “ด้านในนั้นคือภรรยาฉันเอง ป่วยมาครึ่งเดือนแล้ว ส่งมาที่โรงพยาบาล หมอก็ตรวจโรคอะไรไม่พบสักอย่าง บอกแค่ว่าให้คอยสังเกตอาการ”