บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 90

“ฉันขอดูคนไข้ก่อนนะ ดูว่าสถานกาณ์เป็นยังไงกันแน่” จอห์นเอ่ยกับหลินฮ่าว หลินฮ่าวพยักหน้า

“ที่นี่คุณหมอไม่ให้เข้าไป” ปู่ถังเห็นว่าจอห์นจะเข้าไป ก็พลันพูดเตือนด้วยความหวังดี

หลินฮ่าวอธิบายกับจอห์น จอห์นถึงจะเพิ่งรู้ตัว ที่ผ่านมาเขาเป็นหัวหน้านักบำบัดมาโดยตลอด ไม่ว่าจะห้องผู้ป่วยไหนเขาก็สามาถเข้าไปตรวจคนไข้ได้เสมอ ที่โรงพยาบาลเขาเป็นแบบนี้จนเขาชินไปแล้ว

ทว่าที่นี่เขาไม่สามารถใช้สิทธิในอำนาจนี้ได้

ไม่รู้ว่าจอห์นโทรหาใคร ผ่านไปสิบนาที ก็เห็นชายอายุประมาณห้าสิบพาคนกลุ่มหนึ่งเดินมา

ชายคนนั้นน่าจะเป็นคณบดีของโรงพยาบาลแห่งนี้ พอเห็นว่าเป็นเทพหมอจอห์นจริงๆด้วย ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มต้อนรับทันที

“ยินดีต้อนรับเทพหมอจอห์นครับ” คณบดีเซี่ยยื่นมือออกไปทั้งสองข้างจับมือกับจอห์น พลางเอ่ยอย่างกระตือรือร้น

“ผมต้องการเข้าไปในห้องผู้ป่วยนี้เพื่อดูอาการคนไข้ครับ” จอห์นเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

ปู่ถังเห็นคณบดีเซี่ยและคนอื่นๆกระตือรือร้นกับจอห์นขนาดนี้ ก็รู้ว่าจอห์นน่าจะไม่ใช่คนธรรมดา ในใจก็พลันเบาใจลงครึ่งหนึ่ง

“ได้!ได้!” จอห์นเข้าไปในห้องผู้ป่วยอย่างราบรื่น ส่วนหลินฮ่าวกับปู่ถังก็รออยู่ข้างนอก

ผ่านไปสิบนาที จอห์นก็เดินออกมา พยักหน้ากับหลินฮ่าวเล็กน้อย หลินฮ่าวเข้าใจความหมายของจอห์น ก่อนจะหันไปเอ่ยกับปู่ถังว่า “จอห์นบอกว่าสามารถรักษาได้ เพียงแต่จำเป็นต้องผ่าตัด”

“ขอแค่รักษาภรรยาฉันให้หายได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรฉันก็ยอมทำ” ปู่ถังเอ่ยเสียงขรึม สายตามองไปยังภรรยาที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างเหม่อลอยเล็กน้อย

“ปู่ถัง อย่างห่วงไปเลย! จอห์นบอกสามารถรักษาได้ก็ต้องไม่มีปัญหาแน่ ๆ” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงหนักแน่น

ปู่ถังพยักหน้า จากเรื่องที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ ปู่ถังดูออกว่าหลินฮ่าวเป็นคนพูดได้ทำได้ ทั้งยังรู้สึกถูกชะตากับหลินฮ่าวไม่น้อย

“ตาเฒาถัง คุณโชคดีจริงๆเลยนะครับ ที่ได้พบเจอกับเทพหมอจอห์น” คณบดีเซี่ยมองจอห์นที่กำลังตรวจคนไข้ พลางเอ่ยกับปู่ถังยิ้มๆ

พูดเป็นเล่นไป จอห์นคือใครกัน คนที่ไม่สิทธิ์ไม่สามารถเชิญเขาได้เลยด้วยซ้ำ สิทธิ์แบบนี้ไม่ใช่ว่ามีเงินก็จะทำได้

“โชคดีน่ะ โชคดี” ปู่ถังเห็นหลินฮ่าวส่ายหัวกับเขา ก็รู้ว่าหลินฮ่าวไม่ต้องการให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาเป็นคนเชิญจอห์นมา

“ตาเฒาถัง กำหนดการผ่าตัดเป็นบ่ายวันนี้นะ” คณบดีเซี่ยเอ่ยกับปู่ถัง แน่นอนว่าเขาก็ยิ้มให้หลินฮ่าวด้วยเช่นกัน ทว่าไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้น

“หลินฮ่าว ตอนเที่ยงฉันเลี้ยงข้าวนายกับจอห์นดีไหม?” ปู่ถังเอ่ยกับหลินฮ่าว

“อาเหยา อาก็คงไม่อยากให้ร่างกายตัวเองมีปัญหาอะไรอีกหรอกใช่ไหม ถึงเวลาคนที่เจ็บปวดจะเป็นครอบครัวของอานะครับ เงินไม่ใช่ปัญหา ตอนนี้ทั้งผมและซือหย่าก็ทำงานกันทั้งคู่ เงินเท่านี้พวกผมสามารถจ่ายได้ วางใจเถอะครับ” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ย

ได้ยินหลินฮ่าวพูดดังนั้น เหยาซื่อจงก็ครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า ถือว่าตอบตกลงแล้ว

ขณะเดียวกัน ตำรวจสองคนก็มาถึงแล้ว ซึ่งก็คือคนเดียวกันกับคนที่ช่วยจัดการเรื่องอุบัติเหตุรถยนต์ให้อาเหยาเมื่อคราวก่อน

“ผู้กองหลี่ ผลพิจาณราออกมาแล้วเหรอครับ?” เหยาซื่อจงถาม

ผู้กองหลี่พยักหน้า ก่อนจะยื่นผลพิจารณาและจดหมายซองหนึ่งให้เหยาซื่อจง เอ่ยว่า “อีกฝ่ายขับรถชนนายก็จริง แต่ก็ส่งนายมาที่โรงพยาบาล ดังนั้นก็เลยถูกพิจารณาให้รับโทษเบา”

“อย่างที่สอง อุบัติเหตุนี้อีกฝ่ายต้องเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมด ดังนั้นพวกค่ารักษาพยาบาลและค่าเสียหายต่างๆอีกฝ่ายต้องเป็นคนชดเชยให้ เอกสารพวกนี้ก็คือค่าใช้จ่ายทั้งหมด ถ้าคุณคิดว่ายังมีตรงไหนไม่โอเค ถึงเวลาก็โทรหาผมได้เลย เราสามารถมาไกล่เกลี่ยกันต่อได้” ผู้กองหลี่เอ่ยยิ้มๆ

จากนั้นก็ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้เหยาซื่อจง เหยาซื่อจงดูอย่างละเอียดแล้วก็ยื่นให้หลินฮ่าวดูต่อ หลินฮ่าวดูเสร็จก็สบตากับเหยาซื่อจงแวบหนึ่ง เป็นผลลัพธ์ที่สมเหตุสมผลมากๆแล้ว นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีความต้องการอีก

“ผู้กองหลี่ พวกผมไม่ต้องการอะไรแล้วครับ ขอบคุณครับ!” เหยาซื่อจงยิ้มเอ่ยขอบคุณ

“นี่คือเรื่องที่เราควรทำ ขออวยพรให้คุณหายดีในเร็ววันครับ” ผู้กองหลี่ตอบกลับยิ้มๆ