บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 91

เรื่องของอาเหยานับว่าจบลงด้วยดี รอพักฟื้นจนแผลหายดีเมื่อไหร่ก็ออกจากโรงพยาบาลได้ ณ อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่จอห์นเตรียมพร้อมแล้ว การผ่าตัดก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ย่าถังถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด จอห์นลงมือผ่าด้วยตัวเอง ส่วนผู้ช่วยของเขาก็คือคณบดีเซี่ย และยังมีผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆของโรงพยาบาล

พวกเขาต้องการเรียนรู้อะไรบางอย่างจากจอห์น จอห์นเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะอีกฝ่ายได้เตรียมเงื่อนไขทุกอย่างในการรักษาไว้ให้ ไม่ว่ายังไงจอห์นก็ต้องตอบแทนพวกเขา

หลินฮ่าวและปู่ถังรออยู่นอกห้องผ่าตัด

ช่วงเวลาที่รอคอยนั้นช่างทนทุกข์ทรมาน ทว่าความอดทนของปู่ถังนั้นดีมากจริงๆ เขานั่งรอที่เก้าอี้มาตั้งแต่ต้น จนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยขยับเลยแม้แต่ครั้งเดียว สุขุมและใจเย็นมากๆ

“สมกับเป็นคนที่ฝึกฝนไท่เก๊กโบราณ นี่มันระดับปรมาจารย์แล้วล่ะมั้ง” หลินฮ่าวลอบคิดในใจ

การผ่าตัดถูกดำเนินไปอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหกชั่วโมง จนกระทั่งหนึ่งทุ่มค่ำจึงจะจบลง ก่อนจะเห็นจอห์นเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

แม้จอห์นจะดูเหนื่อยล้ามาก ทว่าดูจากสีหน้าของจอห์นก็พอจะเดาได้ว่าการผ่าตัดนั้นสำเร็จด้วยดี เพราะจอห์นยิ้มอย่างดีใจมากๆ

“การผ่าตัดประสบความสำเร็จมากๆ คนไข้น่าจะฟื้นภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้ ไม่ต้องกังวลแล้วล่ะ” จอห์นเอ่ยยิ้มๆ

หลินฮ่าวเอ่ยคำพูดจอห์นกับปู่ถัง ปู่ถังเผยรอยยิ้มดีใจ ภรรยาเขาหมดสติมาจะเดือนหนึ่งแล้ว ทั้งเดือนนี้เขาทนทุกข์ทรมานมากจริงๆ ตอนนี้พอได้ยินว่าภรรยาจะฟื้นแล้ว มีหรือที่เขาจะไม่ดีใจ

“ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!” ปู่ถังเอ่ยขอบคุณทีละคน

“ปู่ถัง พวกผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก หลักๆก็พึ่งคุณหมอจอห์นนั่นแหละ” คณบดีเซี่ยเอ่ยยิ้มๆ

“ไม่ต้องเกรงใจกันแล้ว ผมต้องการพักผ่อนครู่หนึ่ง” จอห์นเอ่ยเสียงขรึม

......

หนึ่งวันหนึ่งคืนผ่านไป ในที่สุดย่าถังก็ลืมตาฟื้น

“นี่ฉันอยู่ไหนกัน? ยมโลกงั้นเหรอ?” ย่าถังลืมตาขึ้น สติยังคงเลื่อนลอย พลางเอ่ยพึมพำกับตัวเอง

“ยมโลกอะไรกัน เธอดูสิว่าฉันยังอยู่นี่ เธออยู่ที่โรงพยาบาลต่างหาก” ปู่ถังพูดกลั้วหัวเราะ

“โรงพยาบาล? ฉันรู้สึกว่าฉันฝันถึงอะไรสักอย่าง......” ย่าถังค่อยๆเอ่ยปาก

หลินฮ่าวมองดูคนแก่สองคนในห้องผู้ป่วย พวกเขาผูกพันกัน จริงใจกัน แม้จะแก่ชราลง ก็ยังรักกันดีถึงปานนั้น

หลินฮ่าวกำหมัดไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

“หลิน เรื่องนายจัดการไปถึงไหนแล้ว?” จอห์นเห็นหลินฮ่าว ก่อนจะถามด้วยภาษาสเปน

“ยังอยู่ในระหว่างสืบสวน เริ่มคืบหน้าแล้ว” หลินฮ่าวไม่ปิดบังจอห์น พลางตอบกลับด้วยภาษาสเปน

ทั้งคู่มาถึงถนนคนเดินของปินเจียง อวี้หยูเฉินชอบชอปปิงเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ทว่าสิ่งที่ไม่เหมือนกันคืออวี้หยูเฉินชอบเสื้อผ้าตัวไหนก็ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงเรื่องราคาเลยสักนิด ชอบตัวไหนก็เอาตัวนั้น

นี่ก็เองเป็นผลทำให้หลินฮ่าวต้องหิ้วถุงเป็นกองอยู่ในมือ ทั้งที่เพิ่งจะผ่านไปได้ไม่นาน

“ประธานอวี้ ประธานคนสวย คุณพักสักหน่อยจะได้ไหม?” หลินฮ่าวรู้สึกว่าตัวเองแทบหรุด ขนาดฝึกฝนร่างกายยังเหนื่อยสู้มาเดินชอปปิงกับผู้หญิงไม่ได้

“ดูเหมือนว่าผมคงต้องให้คนของฝ่ายรักษาความปลอดภัยมาเดินชอปปิงกับผู้หญิงบ้าง จะได้ฝึกฝนพวกเขา” หลินฮ่าวผุดยิ้มมุมปาก พลันรู้สึกว่าความคิดตัวเองน่าสนใจดี

“ไป ตรงนั้นมีร้านขายเครื่องดื่มเย็น เราไปหาอะไรดื่มกัน” อวี้หยูเฉินเห็นหลินฮ่าวมีเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก ก็พลันเอ่ยกลั้วหัวเราะ

“ช่วงนี้นายไปโรงพยาบาลทุกวันเลยเหรอ?” อวี้หยูเฉินกับหลินฮ่าวดื่มเครื่องดื่มเย็น แล้วอวี้หยูเฉินก็เอ่ยถามขึ้น

“อืม อาเหยาถูกรถชน ผู้ใหญ่ที่ผมรู้จักคนหนึ่งก็เข้าโรงพยาบาล ก็เลยไปบ่อยน่ะ” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงขรึม

“อืม งั้นฉันอยากไปเยี่ยมพวกเขาสักหน่อย ได้ไหม?” อวี้หยูเฉินมองหลินฮ่าวแล้วเอ่ยถาม

หลินฮ่าวพยักหน้า ยิ้มเอ่ยว่า “ได้อยู่แล้วสิครับ มีสาวสวยขนาดนี้ไปเยี่ยมพวกเขา ไม่แน่พวกเขาอาจจะหายเร็วขึ้นก็ได้!”

“ตาบ้า!” อวี้หยูเฉินบิดตัวเล็กน้อย

หลินฮ่าวเห็นอวี้หยูเฉินทำท่าแบบนี้ก็พลันเบิกตาโพลง เขายังไม่เคยเห็นด้านที่ดูเป็นสาวน้อยของอวี้หยูเฉินแบบนี้เลยจริงๆ