บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 92

“มองอะไร?” อวี้หยูเฉินหน้าแดง ลอบเอ่ยในใจว่าน่าอายชะมัด มาทำท่าแบบนี้ต่อหน้าเขาได้ยังไงกัน

“แค่กๆ!” หลินฮ่าวกระแอมเสียงไอสองทีอย่างกลบเกลื่อน

“ทนไม่ได้แล้วใช่ไหมล่ะ ทนไม่ได้ก็กระโจนใส่ฉันสิ!” อวี้หยูเฉินหยอกล้อหลินฮ่าวกลั้วขำ

เขาสังเกตว่าหลินฮ่าวเป็นคนที่มีความอดทนสูงมากๆ

อวี้หยูเฉินชอบเย้าแหย่หลินฮ่าวเป็นที่สุด เพราะยังไงหลินฮ่าวก็ไม่ทำอะไรเธออยู่ดี

“ระวังผมจะกินคุณ!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเหี้ยม

อวี้หยูเฉินโต้กลับอย่างไม่ยอมว่า “กินได้ก็ยิ่งดีสิ! ให้นายกิน นายกล้าไหมล่ะ?”

หลินฮ่าวหมดคำพูด พูดตามตรงเขาก็ไม่กล้ากินจริงๆ ในใจเขายังคงมีอีกคนอยู่ ดังนั้นหลินฮ่าวไม่มีทางทำแบบนี้อย่างแน่นอน

“คุณชนะแล้ว!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงขรึม

แม้ตัวเองจะชนะ ทว่าในใจอวี้หยูเฉินก็ยังคงหม่นหมองเล็กน้อย เธอพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่หมอนี่ก็ยังนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อน นี่ร่างกายเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า

“หลินฮ่าว นี่นายไม่ไหวหรือเปล่า?” อวี้หยูเฉินถามโพล่ง

“พรวด!” หลินฮ่าวสำลักชานมอย่างอดไม่ได้

“แค่กๆ! อวี้หยูเฉินผมบอกคุณนะ ถ้าคุณยังกล้าพูดคำนี้อีก รับรองว่าผมจะกินคุณแน่ ๆ แถมกินแล้วก็จะไม่รับผิดชอบด้วย!” หลินฮ่าวเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม

สายตาของหลินฮ่าวทำให้อวี้หยูเฉินสะดุ้งตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรอีก

......

ทั้งคู่เดินออกจากร้านเครื่องดื่มเย็น ตลอดทั้งทางไม่มีใครพูดอะไรสักคำ

จู่ ๆหลินฮ่าวก็เห็นตึกตรงข้ามมีแสงสะท้อน พลันรีบกระโจนใส่อวี้หยูเฉินที่อยู่ข้างๆทันที

“นายคงไม่ใช่ว่าอยากตอนนี้หรอกนะ?” อวี้หยูเฉินไม่เข้าใจ นึกว่าหลินฮ่าวจะทำเรื่องบ้าๆที่นี่

“พรวด!” กระสุนลูกหนึ่งถูกยิงไปที่ที่หลินฮ่าวยืนอยู่เมื่อกี้นี้ “อย่าพูด มีนักฆ่า!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงขรึม หลินฮ่าวรีบพาอวี้หยูเฉินไปหลบอยู่ที่มุมปลอดภัยอย่างว่องไว

“เหอะ หลบเก่งดีนี่ ฉันจะดูว่าแกจะหลบไปได้ถึงเมื่อไหร่” พลแม่นปืนเห็นหลินฮ่าวเข้าไปหลบอยู่ในจุดบอด ก็พลันเผยรอยยิ้มที่มุมปากอย่างสนุก

“ทว่าไม่นาน พลแม่นปืนก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เพราะหลินฮ่าวเคลื่อนไหวร่างกายอย่างไร้กฎเกณฑ์ อีกทั้งเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไป ทุกครั้งก็จะตกอยู่ในกับดักของอีกฝ่าย ไม่อาจล็อกเป้าได้เลยด้วยซ้ำ

“แย่ละ หมอนี่เป็นยอดฝีมือ!” พลแม่นปืนตระหนกตกใจ

“อยากจับฉันงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!” พลแม่นปืนเหยียดยิ้มดูแคลน ก่อนจะเก็บของแล้วหนีไป

พลแม่นปืนเพิ่งจะวิ่งมาถึงปากบันได ก็ถูกชายคนหนึ่งในชุดสปอร์ตขวางทางไว้ ใบหน้าของชายคนนั้นแต้มรอยยิ้มสนุก

“คิดไม่ถึงเลยว่านักฆ่าอันดับเก้าของโลก เสว่อิง จะรับภารกิจมาฆ่าฉัน!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ

นักฆ่าได้ยินหลินฮ่าวรู้ตัวตนของเขาในทันที ก็พลันตกตะลึงในใจ ก่อนจะรีบเอ่ยถามว่า “นายเป็นใครกันแน่?”

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ สำคัญคือนายจะฆ่าฉัน ซ้ำยังทำไม่สำเร็จ ดังนั้นต่อจากนี้ก็คือวันตายของนายแล้ว” หลินฮ่าวเอ่ยอย่างราบเรียบ

“ไม่ว่านายจะรู้ตัวตนฉันได้ยังไง แต่วันนี้นายไม่มีทางฆ่าฉันได้!” เสว่อิงเอ่ยเสียงเรียบ ในมือปรากฏกริชเล่มหนึ่ง

“งั้นเหรอ?” หลินฮ่าวเอ่ยอย่างราบเรียบ

“ใช่แล้ว เพราะศัตรูที่นายเผชิญมีอยู่สองคน วันนี้นายต้องตาย ฉันเองก็จะได้รับรางวัลภารกิจแล้ว” คนคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของหลินฮ่าว ในมือจับกริชไว้เล่มหนึ่ง