บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 93

“สองต่อหนึ่งงั้นเหรอ น่าสนใจ คิดไม่ถึงเลยว่าเสว่จือที่เป็นอันดับแปดเองก็ปรากฏตัวแล้ว” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ

เสว่อิงมองพวกพ้องตัวเอง เอ่ยเสียงขรึมว่า “เสว่จือ เหมือนว่าหมอนี่จะรู้ดีถึงตัวตนของเรา”

“ถ้ากำจัดมันก็จะไม่รู้แล้ว!” เสว่จือเอ่ยอย่างราบเรียบ ก่อนจะขยับกริชในมือ แทงเสียบไปยังหลินฮ่าว

หลินฮ่าวหลบการลอบฆ่าของเสว่จือ ขณะเดียวกัน เสว่อิงเองก็เริ่มโจมตี กริชในมือพุ่งปาดไปยังคอของหลินฮ่าว

“เข้าขากันได้ดีไม่เลว ดูเหมือนว่าข้อมูลของฉันจะมีปัญหาสินะ พวกนายสองคนเป็นพวกเดียวกัน!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ

วิธีการโจมตีของทั้งสองคน ต่างเคยฝึกฝนด้วยกันมาก่อน

“ใช่แล้ว พวกฉันใช้ชีวิตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน แต่ก็สนิทกันยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ เข้าขากันได้ดีถึงที่สุด ไม่ว่ายังไงวันนี้นายก็ถูกลิขิตให้ต้องติดอยู่ที่นี่” เสว่อิงเอ่ยกลั้วหัวเราะ

สิ้นเสียง เสว่อิงก็เริ่มการโจมตีขึ้นอีกครั้ง

หลินฮ่าวฟาดมือไปที่เสว่อิง เสว่อิงหมุนตัวหลบฝ่ามือของหลินฮ่าว ก่อนจะแทงกริชไปที่หลินฮ่าวต่อ

“แม้จะเข้าขากันได้ดี ทว่าวิชาคอมโบของพวกนายยังฝึกฝนได้ไม่ดีพอ ฉะนั้นวันนี้คนที่ต้องตายก็คือพวกนายอยู่ดี แน่นอนว่ามีคนหนึ่งที่ไม่ต้องตาย เพราะฉันจะถามข้อมูล” หลินฮ่าวเอ่ยกลั้วเสียงขำ

“เหิมเกริมซะจริงๆ ฉันไม่เคยเห็นคนที่เหิมเกริมขนาดนี้มาก่อน” เสว่จือเอ่ยเสียงโกรธเกรี้ยว ก่อนจะโจมตีไปยังจุดสำคัญของหลินฮ่าว

หลินฮ่าวหลบซ้ายเอียงขวา หนีจากการโจมตีของอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง พลางเอ่ยยิ้มๆว่า “ฉันเหิมเกริมแบบนี้มาโดยตลอดอยู่แล้ว แต่ก็ไม่มีใครสามารถสยบฉันได้ ไม่ว่าจะเป็นไอ้หน้าโง่อย่างนายสองคนก็ตาม!”

“ฆ่ามันซะ!”

คำพูดของหลินฮ่าวทำให้ทั้งคู่โมโหโดยสิ้นเชิง ก่อนที่ทั้งคู่จะฆ่าไปยังหลินฮ่าวอย่างเกรี้ยวกราด

หลินฮ่าวผุดยิ้มมุมปาก เขาเคยดูข้อมูลของสองคนนี้มาก่อน ในข้อมูลระบุว่า เสว่อิงกับเสว่จือนั้นต่างมีนิสัยวู่วาม แค่โดนด่าไม่กี่คำก็จะสูญเสียการควบคุมทันที

หลินฮ่าวคิดว่าข้อมูลนั้นน่าจะเป็นของปลอม เพราะขนาดความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ยังสืบมาไม่ได้ เขาคิดแค่ว่าลองเสี่ยงดู กลับคาดไม่ถึงเลยว่าจะสำเร็จได้

ตราบใดที่อีกฝ่ายสูญเสียการควบคุมแล้วโมโห งั้นหลินฮ่าวก็มีโอกาสมากขึ้น

“ฆ่ามัน!” หลินฮ่าวตวาดเสียง พลันพุ่งไปยังทั้งสองคน

“สวบ!”

ในมือหลินฮ่าวปรากฎกริชหนึ่งเล่ม เพียงพริบตาก็ปาดแขนเสว่อิงจนมีปากแผลโดยที่เขาไม่รู้ตัว เสว่อิงมองกริชในมือของหลินฮ่าวที่เปื้อนเลือดเขา พลันรู้สึกโกรธเกรี้ยวมากขึ้นกว่าเดิม

“แกตายแน่!”

“คำนี้มีหลายคนเคยพูดมาก่อน แต่ฉันก็ยังคงมีชีวิตอยู่ดี” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ

รู้สึกได้ถึงการโจมตีจากด้านหลัง หลินฮ่าวก็หันตัวกลับไป ก่อนเผยยิ้มดุจปีศาจ เอ่ยว่า “ตอนนี้ถึงตานายแล้ว!”

สิ้นเสียง ความเร็วในการโจมตีของหลินฮ่าวก็เร็วถึงขีดสุด เสว่จือมองไม่ทันว่าหลินฮ่าวโจมตียังไงด้วยซ้ำ ท้ายที่สุดก็ถูกหลินฮ่าวใช้ฝ่ามือตบจนกระเด็นออกไป ก่อนที่หลินฮ่าวจะพุ่งตามมาต่อ

“ปัง!”

หมัดกระแทกใส่อกของเสว่จือ เสว่จือปริเสียงร้องทีหนึ่งแล้วทรุดลงกับพื้น

จัดการทั้งสองคนเสร็จ หลินฮ่าวก็เอามือถือออกมาโทรหาอวี้หยูเฉิน “คุณกลับไปก่อน ผมมีเรื่องต้องจัดการต่ออีกเล็กน้อย!”

อวี้หยูเฉินหลบอยู่ในมุมไม่กล้าขยับ จู่ ๆก็พลันได้รับสายจากหลินฮ่าว ก่อนจะรู้สึกเบาใจ

“นายปลอดภัยแล้วเหรอ?” อวี้หยูเฉินถามอย่างเป็นห่วง

“แน่นอนสิ ไม่งั้นจะโทรหาคุณยังไง นักฆ่าสองคนถูกผมจัดการแล้ว ผมมีบางอย่างจะถามพวกเขา คุณกลับไปก่อนเถอะ!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงขรึม

“อืม!”

อวี้หยูเฉินออกไปจากมุมนั้น หลินฮ่าวมัดตัวทั้งสองคนไว้