บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 95

“ได้เหรอคะ?” เสี่ยวญามองหลินฮ่าวอย่างอึ้งๆ หลินฮ่าวพยักหน้า เพราะเรื่องนี้เขาเองก็มีส่วนผิด ที่ถ่วงเวลาหญิงสาวไปหางาน

“เอาเอกสารของคุณให้ผมหนึ่งฉบับเถอะครับ” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ย

เสี่ยวญารีบเอาเรซูเม่ของเธอให้หลินฮ่าว หลินฮ่าวมองบรรทัดชื่อแวบหนึ่ง “หลี่ญา อายุ 20 ปี สาขาบริหารธุรกิจ”

“ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะให้คำตอบคุณนะครับ” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ย

หลี่ญาพยักหน้า ส่งเรซูเม่หนึ่งฉบับก็เท่ากับอีกหนึ่งความหวัง

หลินฮ่าวกลับไปที่บริษัทก็เข้าไปในห้องทำงานของอวี้หยูเฉิน อวี้หยูเฉินอยู่ในห้องทำงาน สีหน้าดูร้อนรน แม้หลินฮ่าวจะบอกกับเธอว่าปลอดภัยแล้ว แต่ในใจอวี้หยูเฉินก็ยังคงอดกังวลไม่ได้

“นายไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม?” อวี้หยูเฉินมองสำรวจหลินฮ่าวตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางลูบนี่จับนั่น

“ประธานอวี้ ผมว่าคุณระวังภาพลักษณ์คุณหน่อยเถอะ มาแต๊ะอั๋งพนักงานกลางวันแสกๆแบบนี้ ไม่ค่อยดีมั้ง” หลินฮ่าวเย้าแหย่อวี้หยูเฉินกลั้วขำ

อวี้หยูเฉินกลอกตาบน เมื่อเห็นว่าหลินฮ่าวไม่เป็นอะไรก็จึงจะสบายใจ

“นายเคยเห็นสาวสวยแต๊ะอั๋งผู้ชายบ้านๆหรือไง?” อวี้หยูเฉินเอ่ยอย่างฉุนเฉียว หลินฮ่าวพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง พลางชี้ตัวเอง

“หน้าด้านชะมัด!” อวี้หยูเฉินส่ายหัวเอ่ยอย่างจนใจ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างฉับพลันว่า “ใครเป็นคนทำกันแน่?”

“เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง คุณไม่ต้องเป็นห่วง บริหารจัดการบริษัทไปอย่างสบายใจเถอะ ถึงเวลาก็ให้เงินรางวัลผมนิดหน่อยก็พอ” หลินฮ่าวเอ่ยกลั้วขำ

อวี้หยูเฉินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ยิ้มเอ่ยว่า “นั่นก็ต้องดูผลงานนายแล้ว!” พูดเสร็จก็มองหลินฮ่าวอย่างหยอกล้อ หลินฮ่าวกลับไม่รับมุกอวี้หยูเฉิน

หลินฮ่าวเอาเรซูเม่ของหลี่ญาออกมา ก่อนจะเอ่ยว่า “วันนี้ผมบังเอิญเจอคนเก่งมา คุณดูเรซูเม่ของเธอสิ ให้เธอมาทำงานในบริษัทดีไหม?”

อวี้หยูฉินเห็นหลินฮ่าวไม่รับคำพูดเธอ แต่กลับเอาเรซูเม่ออกมาหนึ่งฉบับก็พลันเบะปาก ยังไงซะตอนนี้เธอก็ไม่รีบอยู่แล้ว หมอนี่ก็อยู่ข้างกายเธอ ยังต้องกังวลอะไรอีกล่ะ?

อวี้หยูเฉินรับเรซูเม่มา อ่านเสร็จก็เอ่ยขึ้นมาอย่างสนใจทันทีว่า “ไม่เลวเลยนี่ ถึงขั้นคว้ารางวัลสาขาการเงินของมหาวิทยาลัยปินเจียงได้ นี่คือรางวัลที่ทรงคุณค่ามากเลยนะ!”

“แปลว่าเธอเข้ามาได้ใช่ไหม?” หลินฮ่าวถาม

อวี้หยูเฉินพยักหน้า “มาสัมภาษณ์งานก่อนได้ ถ้าผ่านแล้วค่อยเข้ามาทำงานในบริษัท”

“ตกลง งั้นเดี๋ยวผมเรียกเธอมาสัมภาษณ์งานพรุ่งนี้” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ย

“สาวน้อยคนนี้คือใครงั้นเหรอ ไม่เคยเห็นนายใส่ใจใครขนาดนี้มาก่อนเลย!” อวี้หยูเฉินพูดกับหลินฮ่าวระคนล้อเล่น ในใจกลับรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

หลินฮ่าวโบกมือ ก่อนจะเล่าเรื่องวันนี้ให้เธอฟัง อวี้หยูเฉินจึงจะเบาใจ แม้หมอนี่จะเย็นชากับเธอไปหน่อย ทว่าเรื่องชอบช่วยเหลือคนอื่นนี่ทำไว้ไม่น้อยเลยจริงๆ

“จริงสิ อาเหยาออกจากโรงพยาบาลหรือยัง?” อวี้หยูเฉินถามอย่างเป็นห่วง

หลินฮ่าวมองดูเหยาซือหย่าจากไป พลันขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่ายัยเด็กน้อยนี่เป็นอะไรกันแน่ ทำไมวันนี้ถึงทำท่าเหมือนใครติดหนี้เธอกี่ล้านยังไงอย่างงั้น ไม่สนใจตัวเองเลย เดี๋ยวถ้าเจอเธอต้องถามหน่อยซะแล้ว

ผ่านไปยี่สิบนาที หลินฮ่าวกับอวี้หยูเฉินก็มาถึงโรงพยาบาลปินเจียง

ตอนนี้จอห์นเองก็อยู่ที่โรงพยาบาลนี้ เป็นเหมือนที่ปรึกษาชั่วคราว ช่วยโรงพยาบาลปินเจียงรักษาพวกคนไข้ ทางโรงพยาบาลเองก็จัดเตรียมทุกอย่างให้จอห์นเรียบร้อย

เดาว่าต้องรอย่าถังหายดีแล้ว จอห์นจึงจะจากไป

หลินฮ่าวและอวี้หยูเฉินมาถึงห้องผู้ป่วยของเหยาซื่อจง ในห้องมีเพียงเหยาซือหย่าที่อยู่ เมื่อเห็นหลินฮ่าวและอวี้หยูเฉินเข้ามา เธอก็ทักทายทั้งคู่อย่างฝืนกระด้าง

“ประธานอวี้ พี่ชาย!”

“คุณอา หนูได้ยินหลินฮ่าวบอกว่าคุณบาดเจ็บ ก็เลยมาเยี่ยมคุณอาน่ะ หายดีขึ้นหรือยังคะ?” อวี้หยูเฉินยิ้มถาม

เหยาซื่อจงรู้ว่าเด็กผู้หญิงสะสวยที่อยู่ตรงหน้าก็คือประธานบริษัทของลูกสาว เขาพยักหน้าเอ่ยว่า “ขอบคุณประธานอวี้นะครับ ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ เร็วๆนี้ก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ”

“อืม คุณอา นี่คือพวกยาบำรุง หนูวางไว้ให้คุณอาที่นี่ ตอนปกติก็กินเยอะๆนะคะ” อวี้หยูเฉินวางยาบำรุงในมือไว้บนโต๊ะ

“ขอบคุณครับ!”

แม้เหยาซื่อจงจะไม่ได้มีตำแหน่งสูงอะไร แต่ก็เคยผ่านเรื่องราวมามากมาย ดูจากสีหน้าไม่ปกติของลูกสาวตั้งแต่กลับมาจากงาน ผนวกกับสีหน้าตอนเห็นอวี้หยูเฉินมองหลินฮ่าว ก็เดาเรื่องราวออกได้หลายอย่างแล้ว