บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 97

อวี้หยูเฉินมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้า รู้สึกว่าใบหน้าเขาดูช่างเด็ดเดี่ยวหนักแน่น พลันใจเต้นวูบหนึ่ง สายตาที่จดจ้องไปยังหลินฮ่าวแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย

หลินฮ่าวไม่สังเกตเห็นสีหน้าของอวี้หยูเฉิน ทว่าปู่ถังกลับเหมือนจะมองอะไรบางอย่างออก ก่อนจะมองหลินฮ่าวแวบหนึ่ง

“หลินฮ่าว คราวหลังถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้ ตราบใดที่เป็นเรื่องที่ฉันพอจะช่วยได้ ฉันก็จะช่วยแน่นอน” ปู่ถังเอ่ยกับหลินฮ่าว

หลินฮ่าวพยักหน้า

“ฉันรู้ว่านายชอบไท่เก๊กโบราณ รอภรรยาฉันออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ฉันก็ค่อยๆสอนนายได้” ปู่ถังเหมือนตัดสินใจบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยกับหลินฮ่าว

หลินฮ่าวได้ยินปู่ถังพูดดังนั้น ใบหน้าก็พลันเผยรอยยิ้มตื่นเต้นดีใจ บอกตามตรงว่าตอนนั้นรู้จักกับปู่ถังก็เพื่อไท่เก๊กโบราณ ทว่าหลินฮ่าวกลับไม่ได้คาดหวังอะไรมาก คิดไม่ถึงว่าปู่ถังจะยอมสอนเขาจริงๆ

“ขอบคุณมากนะปู่ถัง!” หลินฮ่าวเอ่ยอย่างซาบซึ้ง

ปู่ถังโบกมือ เอ่ยว่า “ช่วงนี้ฉันสืบเรื่องนาย รู้ดีว่านายเคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่ปินเจียงมาก่อน ผนวกกับเรื่องเมื่อวาน ก็ยิ่งพิสูจน์แล้วว่าบุคลิกสันดานนายไม่มีปัญหาอะไร นี่ก็เป็นเหตุผลที่ฉันยอมสอนนาย”

หลินฮ่าวอึ้งชะงัก ทว่าไม่นานก็เข้าใจ คนอย่างปู่ถัง ถ้าเขาไม่เข้าใจถึงบุคลิกสันดานของคนคนหนึ่งอย่างถ่องแท้ เขาก็จะไม่สอนสิ่งสำคัญให้คนคนนั้นง่ายๆ

“ฉันดูพวกนายคงยังไม่ได้กินข้าวกันสินะ ไปกินข้าวก่อนเถอะ หน้าประตูเลี้ยวขวามีร้านอาหารร้านหนึ่งรสชาติไม่เลว พวกนายไปลองชิมดูได้” ปู่ถังยิ้มเอ่ย

“อืม งั้นพวกผมไปกินข้าวกันก่อนนะครับ ให้ผมซื้อมาฝากพวกคุณด้วยไหมครับ?” หลินฮ่าวยิ้มถาม

“ไม่ต้อง พวกฉันกินข้าวแล้วล่ะ!” ปู่ถังตอบยิ้มๆ

อวี้หยูเฉินกับหลินฮ่าวออกมาจากห้องผู้ป่วย หลินฮ่าวโทรหาจอห์น จอห์นเองก็ไม่ได้กินข้าวเที่ยงพอดี ได้ยินว่าหลินฮ่าวจะเลี้ยวข้าวเขา ก็บอกว่าอีกเดี๋ยวจะออกมาแล้ววางสายทันที

ไม่กี่นาทีผ่านไป หลินฮ่าวก็เห็นจอห์นที่อยู่ในชุดสูทสีขาว พลันมองจอห์นอย่างประหลาดใจแวบหนึ่ง

“ในที่สุดนายก็รู้จักเปลี่ยนสีแล้วสักทีสินะ?” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงขรึม

“นี่คือสีที่ฉันชอบที่สุดในตอนนี้” หลินฮ่าวตอบเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกา

อวี้หยูเฉินเองก็เข้าใจภาษาอังกฤษ เธอมองหลินฮ่าวอย่างประหลาดใจแวบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าหลินฮ่าวจะพูดอังกฤษได้คล่องขนาดนี้ สำเนียงอเมริกาดั้งเดิมสุดๆ บอกว่าเขาเติบโตที่ประเทศmมาตั้งแต่เด็กก็ไม่มีปัญหาอะไร

“คุณผู้หญิงคนสวยคนนี้คือพี่สะใภ้ฉันงั้นเหรอ?” จอห์นเอ่ยประโยคนี้ด้วยภาษาสเปน

หลินฮ่าวกลอกตาบน ก่อนจะเอ่ยด้วยภาษาสเปนเหมือนกันว่า “ไม่ใช่!”

จอห์นเงียบครู่หนึ่ง สีหน้าที่มองทั้งสองคนดูแปลกประหลาดเล็กน้อย ทว่าไม่นานก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม

“เมื่อกี้ที่พวกนายพูดคือภาษาสเปนงั้นเหรอ?” อวี้หยูเฉินมองถามหลินฮ่าว หลินฮ่าวพยักหน้า

อวี้หยูเฉินรู้สึกประหลาดใจมากกว่าเดิม พูดได้อย่างน้อยสามภาษา ซ้ำยังดูคล่องแคล่วมากด้วย รู้จักกับจอห์น อีกทั้งความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ดีไม่เลว หมอนี่เป็นใครกันแน่