บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 98

“มีคนก่อเรื่อง มีคนก่อเรื่อง!” ภายในไนต์คลับมีคนรวมตัวกันเป็นฝูงทันที พลันตามมาที่หน้าประตู

หลินฮ่าวมองดูสี่สิบกว่าคนที่อยู่ตรงหน้า เทียนฮุนนี่ไม่เลวจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีลูกน้องมากมายขนาดนี้

“ไอ้หนุ่ม มาก่อเรื่องที่เทียนฮุน ฉันว่าแกน่าจะอยากตายเต็มทนแล้วสินะ!” นักเลงที่นำอยู่หน้าสุดชี้หน้าเอ่ยกับหลินฮ่าว

หลินฮ่าวตอบเสียงเรียบว่า “ฉันยังไม่อยากตาย แต่ว่าฉันเกลียดตอนที่คนอื่นชี้หน้าฉันที่สุด!”

สิ้นเสียง หลินฮ่าวก็พุ่งตัวออกไป บีบคอคนคนนั้นไว้ในพริบตา แล้วเดินลากตัวเขามา ปล่อยหมัดไปที่ท้องของเขา ก่อนที่เขาจะกลายเป็นกุ้งตัวงอในทันที

“ขย้ำมันซะ!” พวกลูกน้องเห็นลูกพี่ตัวเองถูกต่อย ก็พลันตะโกนเสียงพุ่งมาที่หลินฮ่าว

หลินฮ่าวมุ่งตรงไปข้างหน้า ซ้ายปล่อยหมัด ขวาเตะเท้า สกัดกั้นการโจมตีของคนเหล่านี้ไว้ได้อย่างง่ายดาย ไม่มีใครสามารถปล่อยหมัดหรือเตะขาโดนตัวของหลินฮ่าวได้เลยด้วยซ้ำ

“ปัง!”

“ปัง!”

“ปัง!”

ได้ยินแต่เพียงเสียงทุ้มดังลั่นสามเสียง นักเลงสามคนพลันล้มลงกับพื้นในพริบตา สายตาที่ทุกคนมองไปยังหลินฮ่าวเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“บดขยี้มันซะ!”

ทุกคนวิ่งไปยังที่เดียวกัน ก่อนจะเอาอาวุธคู่ใจของตัวเอง มีท่อเหล็ก มีด ไม้เบสบอล และของอื่นๆอีกมากมาย

พอมีอาวุธอยู่ในมือ คนเหล่านี้ก็ยิ่งแกร่งกล้ามากขึ้น ก่อนจะพุ่งตัวไปยังหลินฮ่าว

หลินฮ่าวเล็งเป้าหมายไว้ที่คนแรกที่พุ่งเข้ามา พลันก้าวเท้าปรากฏตัวที่ด้านข้างอีกฝ่าย แล้วกระแทกหมัดไปที่แขนของเขา คนคนนั้นปริเสียงทุ้มอย่างเจ็บปวด ก่อนที่ท่อเหล็กในมือจะถูกหลินฮ่าวแย่งไป

“ไม่ได้เล่นเบสบอลมานานแล้ว วันนี้ได้เล่นอย่างเต็มที่สักที!” หลินฮ่าวเอ่ยกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหวดไม้เบสบอล ฟาดศัตรูจนล้มในทันที

ชั่วพริบตาเดียว นักเลงห้าคนก็ถูกหลินฮ่าวสยบอยู่กับพื้น นอนงอตัวโอดร้องอย่างเจ็บปวด คนที่เหลือพลันตกอยู่ในความตระหนกทันที

“ฆ่ามันซะ แค่มันคนเดียวจะสู้พวกเราได้หรือไง?” นักเลงคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในฝูงคนตะโกนเอ่ยเสียงดัง

หลินฮ่าวผุดยิ้มมุมปาก “ให้ฮุนหยูออกมา พวกแกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ฉันเองก็ไม่อยากให้พวกแกตกที่นั่งลำบาก!”

ทุกคนมองไปที่หลินฮ่าวอย่างระแวดระวัง มีคนไม่น้อยที่เหลือบตามองพี่น้องข้างๆแวบหนึ่ง พวกเขาไม่กล้าโจมตีหลินฮ่าวเลยด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น ฮุนหยูก็เดินออกมา เมื่อดห็นหลินฮ่าวดวงตาก็พลันเผยแววประหลาดใจแวบหนึ่ง “แกยังกล้ามาปรากฏตัวที่นี่อีกงั้นเหรอ?”

“บัดซบ!”

นินจาสบถด่าคำหนึ่ง ก่อนจะชักดาบออกมา หลินฮ่าวเห็นบนดาบมีตัวหนังสือสลักไว้ว่า ฟูจิโนะงิ สองคนนี้น่าจะเป็นคนของตระกูลฟูจิโนะ

“ตระกูลฟูจิโนะไม่หลบซ่อนเป็นเต่าในกระดองที่โตเกียว กลับบังอาจมาเหิมเกริมถึงที่หัวเซี่ย ดูเหมือนว่าครั้งก่อนที่สั่งสอนไปยังไม่น่าหลาบจำพอสินะ!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ ขยับยกไม้เบสบอลในมือ

“ฆ่ามัน!”

ดาบซามูไรวาบในอากาศ ฟูจิโนะงิพลันหายไปในอากาศ

“วิชานินจางั้นเหรอ? กระจอกสิ้นดี!” หลินฮ่าวเอ่ย ก่อนจะหวดไม้เบสบอลไปยังด้านหลัง เห็นเพียงดาบซามูไรเล่มหนึ่งปรากฏกลางอากาศ ก่อนที่ไม้เบสบอลและดาบจะปะทะกัน

“แกรู้ตำแหน่งฉันได้ยังไงกัน!” ฟูจิโนะงิตกตะลึงเป็นอย่างมาก

“ก็แค่วิชานินจากระจอกๆ รู้แล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!” หลินฮ่าวเผยสีหน้าดูแคลน โบกไม้เบสบอลในมือ แล้วมองทั้งคู่อย่างท้าทาย

“ฉันว่าแกสองคนขึ้นมาพร้อมกันเลยดีกว่า แน่นอนว่าเพิ่มไอ้สวะนี่ก็ได้” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ย

“ไอ้ระยำ บังอาจมาดูถูกฉัน ฉันจะฆ่าแก!” ฟูจิโนะงิเอ่ยเสียงเกรี้ยวกราด ฟูจิโนะฮาระที่อยู่ข้างๆมองไปที่หลินฮ่าวด้วยแววตาระแวดระวัง รั้งฟูจิโนะงิที่วู่วามไว้