บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 99

“มันพูดถูก นายคนเดียวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน!” ฟูจิโนะฮาระรั้งฟูจิโนะงิเอาไว้

ฟูจิโนะฮาระเอ่ยเสียงขรึมว่า “วันนี้เราสู้ด้วยกัน ฆ่ามันซะ! อย่าให้เสียเรื่อง!”

หลินฮ่าวมองนินจาทั้งสองคน ดูเหมือนว่าแก๊งเทียนฮุนกับตระกูลฟูจิโนะน่าจะมีข้อแลกเปลี่ยนกันบางอย่าง ทว่าที่ผ่านมาคนของประเทศrก็ไม่เคยมีเจตนาดีมาตลอดอยู่แล้ว ต้องสืบสาวให้แน่ชัด

“ฆ่ามัน!”

นินจาสองคนหายวับไปในอากาศ หลินฮ่าวผุดยิ้มมุมปาก

“ก็ยังเป็นท่าไม้ตายเดิม ไม่ได้ผลหรอก!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ ไม้เบสบอลในมือโจมตีอย่างต่อเนื่อง บีบให้นินจาสองคนต้องปรากฏตัว ทั้งคู่มองหลินฮ่าว รู้ว่าวิชานินจาไม่มีผลอะไรกับเขา ดูเหมือนว่าคงต้องประจัญกันซึ่งๆหน้าอย่างเดียวแล้ว

“ฆ่ามัน!”

ทั้งคู่พุ่งตัวไปข้างหน้าโจมตีใส่หลินฮ่าว

หลินฮ่าวหวดไม้เบสบอลในมือ ก้าวเท้าหลบปลายมีดของอีกฝ่าย ก่อนจะฟาดไม้เบสบอลกลับ ฟูจิโนะฮาระตอบสนองอย่างวองไว ฟันดาบใส่ไม้เบสบอล ก่อนที่ตัวไม้จะถูกหักออกเป็นสองท่อนในพริบตา

หลินฮ่าวมองไม้เบสบอลในมือครู้หนึ่ง พลันหันไปเอ่ยกับฮุนหยูที่อยู่ข้างๆว่า “คราวหน้าซื้ออันที่ดีกว่านี้หน่อย ไม่ทนทานเลยสักนิด!”

ทันใดนั้น คาบของทั้งคู่ก็มาถึงแล้ว หลินฮ่าวไม่มีอาวุธ ไม่อาจฝืนรับได้ พลันพึ่งพาฝีเท้าที่ว่องไวของตัวเอง จนทั้งคู่ไม่สามารถจัดการหลินฮ่าวได้สักที

“บัดซบ!”

“ดูเหมือนว่าคงต้องใช้วิชาสิบสามดาบแล้ว!” ฟูจิโนะงิเอ่ยเสียงขรึม

วิชาสิบสามดาบคือวิชาดาบอย่างหนึ่งที่สืบทอดกันมาของตระกูลฟูจิโนะ ถ้าฝึกฝนถึงระดับชั้นสุดก็จะสามารถสำแดงเงาดาบนับพันนับหมื่นเล่มได้ ทุกดาบต่างเป็นของจริง ทว่าทุกดาบเองก็เป็นมายาเช่นกัน ทำให้ศัตรูหมดทนทางป้องกันและตั้งรับ

หลินฮ่าวใช้โอกาสนี้ ถือมีดเล่มใหญ่ไว้ในมือ แม้คุณภาพจะไม่ได้ดีเท่าไหร่ แต่ก็ดีกว่าไม่มี

“วิชาสิบสามดาบ!”

ทั้งคู่ตวาดเสียงเกรี้ยวกราด พลันปรากฏเงาดาบนับหมื่นเล่ม ทำให้คนดูรู้สึกหัวหมุนตาลาย ฮุนหยูเห็นท่าไม้ตายนี้ก็พลันตะลึงงันทันที

“ใครจะต้านทานได้ หลินฮ่าวตายแน่!” ฮุนหยูพึมพำกับตัวเอง

“ท่าไม้ตายนี้เหรอ? ก็ยังกระจอกเกินไป! ฉันฟันมีดเพียงหนึ่งทีก็ได้แล้ว!” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ มีดเล่มใหญ่ในมือฟันออกไปด้วยองศาหนึ่ง

“ติ๊ง!”

เสียงเหล็กกระทบดังลั่นขึ้น มีดของหลินฮ่าวฟันไปที่ดาบของทั้งสองคนอย่างแม่นยำ สกัดกั้นการโจมตีของอีกฝ่ายเอาไว้ พี่น้องฟูจิโนะตาเบิกโพลงอ้าปากค้าง ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าหลินฮ่าวมองออกได้ยังไง

“นายมองออกได้ยังไง?” ฟูจิโนะฮาระมองหลินฮ่าวแล้วถาม

“แม้จะเป็นเงาดาบนับพันหมื่นเล่ม แต่ยังไงมันก็มีวงโคจรของมัน ตราบใดที่สามารถยับยั้งตำแหน่งนี้ได้ ท่าไม้ตายนี้ก็ย่อมไม่ได้ผล เทียบกับผู้นำตระกูลของพวกนายแล้วพวกนายยังถือว่าอ่อนหัดอีกมาก” หลินฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ

“นายเคยเจอผู้นำตระกูลของเรา?” ฟูจิโนะฮาระเอ่ยเสียงขรึม

“เขาไม่กล้าเจอฉัน!” หลินฮ่าวยกยิ้ม เอ่ยอย่างราบเรียบ

“อยากลงมือกับฉันก็ลงมือ อยากจะไปก็ไปซะดื้อๆ พวกแกเห็นฉันเป็นลิงหรือไง?” หลินฮ่าวถามเสียงเยือกเย็น

“นายจะทำอะไร?” ฟูจิโนะฮาระถามกลับเสียงขรึม

“ส่งพวกแกไปตายไงล่ะ!” หลินฮ่าวยิ้มเอ่ย ฟันมีดในมือออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้รวดเร็วมากกว่าเดิมหลายเท่า

“ปัง!”

“ปัง!”

“ปัง!”

หลินฮ่าวโจมตีอย่างต่อเนื่อง ฟูจิโนะงิกับฟูจิโนะฮาระทำได้เพียงถูกบีบให้ตั้งรับ ไม่อาจขัดขืนได้เลยแม้แต่น้อย ทั้งคู่รู้สึกได้ถึงเพียงความเหน็บชาที่แขน อยากจะโยนดาบในมือออกไปถึงขีดสุด

ทว่ากลับไม่กล้าโยนทิ้งเลยด้วยซ้ำ เพราะถ้าโยนอาวุธทิ้งไปแล้ว พวกเขาสองคนตายแน่ ๆ

“ปัง!”

มีดถูกฟันออกมาอีกครั้ง ทั้งคู่ยังไม่ทันตอบสนอง ก็พลันทรุดลงกับพื้น พลันมองหลินฮ่าวอย่างไม่อยากเชื่อ หลินฮ่าวโยนมีดในมือทิ้ง มีดเล่มนี้ใช้งานไม่ได้โดยสิ้นเชิงแล้ว

“แกรก!” ดาบในมือกลายเป็นเพียงเศษเหล็ก

เมื่อเห็นดาบซามูไรถูกหักออกเป็นสองท่อน หลินฮ่าวก็เบะปาก “ตระกูลฟูจิโนะก็ยังคงกระจอกอยู่วันยังค่ำ ถ้ารู้ว่าพวกนายมีกลอุบายอะไร ฉันคงต้องไปดูเองแล้วสิ!”