ลูกเขยมังกร นิยาย บท 712

บทที่ 712 เติ้งนี

ผู้แข็งแกร่งกลุ่มที่สาม ก็คือมูเนียร์ที่มีขนานนามว่าเสือจากัวร์ อาวุธลับของประเทศอเมริกา

การแข่งขันในครั้งนี้ ไม่ต้องสงสัย มูเนียร์ได้ชัยชนะอย่างง่ายดาย เพียงแต่เขาไม่ได้ฆ่าคู่ต่อสู้ เขาเพียงใช้การโจมตีล้มคู่ต่อสู้

การแข่งขันกำลังดำเนินอยู่ การแข่งขันครั้งที่สองของกลุ่มที่สาม ความสามารถของผู้ต่อสู้ทั้งสองคนห่างไกลกันมาก มีหนึ่งคนในนั้นเป็นคนที่ถูกเลือกมาเป็นคนสุดท้าย เรียกได้ว่ามาเพื่อให้ครบจำนวน ในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายเลย เพิ่งเริ่มต้นก็ถูกฝ่ายตรงข้ามล้มแล้ว สุดท้ายก็แพ้การแข่งขัน

“ศีลสาม คุณแน่ใจว่าคนบ้าการต่อสู้คนนั้นจะไม่ฆ่าคน อย่างโหดเหี้ยมเหมือนวิลเลียม?”

หลังจากการแข่งขันจบสิ้น จียุ่นเงียบไปสักพัก ลุกขึ้นเตรียมพร้อมที่จะขึ้นไปบนสนามแข่ง แต่ว่าในใจของเขาก็ยังค่อนข้างเป็นกังวล จึงถามศีลสามขึ้นว่า “ศีลสาม เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน คุณแน่ใจนะว่าเติ้งนีคนนั้นไม่ใช่คนโหดเหี้ยม?”

ได้ยินคำพูดของจียุ่น ศีลสามพูดขึ้นอย่างจนปัญญาว่า “คุณวางใจ เติ้งนีเป็นเพียงคนที่บ้าการต่อสู้คนหนึ่ง แค่สนใจในศิลปะการต่อสู้ ไม่เอาชีวิตคนแน่”

“แต่ว่า” ศีลสามหยุดไปสักพัก

“แต่ว่าอะไร?” จู่ๆจียุ่นก็พูดขึ้นมาอย่างเสียงดัง

“ถึงแม้เขาจะไม่ฆ่าคน แต่ก็จะไม่มีความเมตตา การถูกทำร้ายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ จะเลือกยังไง อยู่ที่ตัวคุณเอง”

“รู้แล้ว”

สีหน้าจียุ่นหนักอึ้ง การแข่งขันในครั้งนี้เขาไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย หลังจากออกมาจากกลุ่มผู้ชม แล้วไปนั่งรอตรงที่นั่งผู้ต่อสู้

“เอาล่ะ การแข่งขันในก่อนหน้านี้น่าตื่นเต้นอย่างมาก อันดับต่อมาเป็นการแข่งขันของกลุ่มที่ห้า เขาคือเติ้งนี ทายาทจากพระพุทธศาสนาอินเดีย เขาก็เป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งทั้งสิบหกคนในครั้งนี้ เรามาดูกันว่าเขาจะมีผลงานที่ยอดเยี่ยมขนาดไหน” พิธีกรขึ้นมาบนเวทีอีกครั้ง คำพูดคำจา เร้าอารมณ์ผู้ชมอย่างมาก

“โอเค”

ถึงแม้การแข่งขันการต่อสู้จะดำเนินมาแล้วหลายรอบ แต่อารมณ์ของผู้ชมก็ยังตื่นเต้นอย่างมาก

ภายใต้เสียงตะโกนอันกึกก้องของผู้ชม เติ้งนีทายาทพระพุทธศาสนาอินเดีย ปรากฏตัวอยู่บนสนามแข่ง เติ้งนีคลุมตัวไว้ด้วยผ้าเหลือง ห้องลูกประคำไว้ตรงคอ หน้าตาดูมีเมตตา ค่อนข้างเหมือนพระผู้มีญาณแก่กล้าในพุทธศาสนา

หลังจากที่เขาขึ้นมาบนสนามแข่ง มือทั้งสองประสานกันแล้วมองไปยังผู้ชมโดยรอบ เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของเขาเอาชนะใจผู้ชมได้เป็นอย่างดี

เติ้งนีเดินขึ้นไปบนเวทีการต่อสู้อย่างเป็นกันเอง ส่วนจียุ่นกลับสีหน้าขาวซีด เท้ายังก้าวไม่ค่อยมั่นคง เห็นได้ชัดว่าการได้ต่อสู้กับเติ้งนี ทำให้จิตใจเขาทดถอยอย่างมาก

“โยมจี สามารถเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้กับคุณ อาตมายินดีเป็นอย่างยิ่ง”

หลังจากเติ้งนีเห็นจียุ่นเดินขึ้นมา แววตาก็เป็นประกาย เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เขารอมานานมากแล้ว ตอนนี้สามารถได้ต่อสู้กับคน ร่างกายที่ตื่นเต้นของเขาไม่สามารถที่จะหยุดสั่นได้ สายตาที่มองดูจียุ่นเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

ได้ยินคำพูดของเติ้งนี บวกกับสายตาของเขาที่เหมือนดั่งเสือหมาป่า ทำให้ในใจจียุ่นมีเพียงความสั่นเทา ถึงแม้เติ้งนีจะเป็นคนบ้าการต่อสู้ ยังไงก็เป็นคนบ้า ไม่มีความดีหรอก เขาพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นถามว่า “อาจารย์เติ้งนี ผมเป็นเพื่อนที่ดีของศีลสาม ทายาทพระพุทธศาสนาศีลสาม ดังนั้นการแข่งขันการต่อสู้ในอีกสักครู่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

“โยมจีอย่าคิดมาก อาตมาไม่ฆ่าคน”

ถึงแม้เติ้งนีจะพูดเช่นนี้ แต่ท่าทีของเขากลับดูแปลกประหลาดมาก ภาพแบบนี้ปรากฏอยู่ในสายตาของจียุ่น ทำให้เขาสั่นเทาอย่างเดียว

อาจเป็นเพราะเติ้งนีดูออก รีบพูดขึ้นว่า “โยมจี เราแค่แลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกัน เมื่อรู้ผลแล้วก็พอ” ที่เติ้งนีพูดเช่นนี้ ก็เพราะมองออกว่าจียุ่นกำลังหวาดหวัด หากจียุ่นกลัวจนยอมแพ้ งั้นเขาคงแย่ วันนี้ก็จะไม่ได้แข่งขันแล้ว คนที่บ้าการต่อสู้อย่างเขา ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าการไม่ได้แข่งขันการต่อสู้แล้ว

จียุ่นพยักหัวอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ว่าในใจก็ยังคงไม่วางใจ

ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่ ผู้ตัดสินเดินขึ้นมาบนสนามแข่ง มองดูทั้งสองฝ่ายแล้วก็พูดขึ้นหนึ่งประโยคอีกครั้งว่า “กฎกติกาของการแข่งขัน จะให้พูดย้ำอีกรอบไหม?”