ลูกเขยมังกร นิยาย บท 926

ทว่าเขากลับมีความรู้สึกเหมือนถูกอะไรบางกดทับตัวอยู่

เขามองลงไปก็ปรากฏว่ามีมือข้างหนึ่งของโจวจื่อเอ๋อกำลังพาดอยู่บนตัวของเขาอยู่นั่นเอง

อีกทั้งเธอก็กำลังนอนหลับสบายเลยทีเดียว

ตอนแรกเฉินเฟิงกำลังจะเรียกให้เธอตื่น แต่ด้วยการเคลื่อนไหวร่างกายเมื่อสักครู่นี้ จึงทำให้โจวจื่อเอ๋อรู้สึกตัวขึ้นมาด้วยตัวเองแทน

เธอลืมตาทั้งสองด้วยความพร่ามัว ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองไปยังเฉินเฟิง พร้อมกับดันร่างกายของตัวเองออกมา ราวกับว่าไม่ได้มีความตกตื่นใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เลย

“ทำไมคุณถึง……”

โจวจื่อเอ๋อยิ้มจางๆ ： “นี่ต้องมีเหตุผลว่าทำไมด้วยหรอคะ？คุณชายเฉินเป็นชายบริสุทธิ์หรือไงคะ？”

ทันทีที่ถูกยิ้มเยาะ เฉินเฟิงก็ได้เพียงแค่หัวเราะออกมาฝืดๆ เท่านั้น

ระหว่างทั้งสองนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสื้อผ้าทุกชิ้นยังคงอยู่ครบ จะมีเพียงแค่ร่างกายที่ประกบนอนด้วยกันเท่านั้น

โจวจื่อเอ๋อลุกขึ้นนั่งด้วยความเกียจคร้าน แล้วลูบไล้ตามคอที่เมื่อยชา เมื่อดูแบบนี้แล้วกลับเหมือนว่าเธอจะขาดเสน่ห์เย้ายวนไปนิดหนึ่ง แต่กลับมีความจริงที่ดูจะมากเกินไปในเวลาเดียว

“คุณรู้หรือเปล่า？การที่หญิงสาวคนหนึ่งเต็มใจจะเสนอตัวเองมาถึงที่ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธหรอกนะ” เฉินเฟิงลูบไล้ผมของโจวจื่อเอ๋อที่สยายลงมากลางเอว พร้อมกับพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่ม

ด้วยท่าทีที่เขินอายราวกับเด็กสาวตัวน้อย โจวจื่อเอ๋อจึงพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ： “ในตอนที่หญิงสาวเต็มใจเสนอตัวเองให้กับผู้ชายถึงที่เนี่ย ผู้ชายคนนั้นก็ควรที่จะต้องระวังตัวเสียหน่อย เพราะผู้หญิงคนนั้นจะดื้อรั้นอย่างมาก ถ้าเกิดว่าเธอไม่สามารถกุมผู้ชายคนนั้นมาไว้ในกำมือได้ อย่างนั้นเธอก็จะไม่มีทางยอมปล่อยมือง่ายๆ”

เฉินเฟิงถึงกับชะงักพร้อมกับยิ้มแหยๆ ออกมาอย่างลำบากใจ

โจวจื่อเอ๋อเดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะเปลี่ยนการแต่งตัวเป็นชุดเดรสสีม่วงอ่อนอันเรียบง่าย ราวกับว่าได้กลับไปเป็นตัวตนเดิมของเธออีกครั้ง

“ผมไม่ค่อยชอบคุณในตอนนี้เลย” เฉินเฟิงพูดออกมา

โจวจื่อเอ๋อมองลงไปยังชุดของตัวเองไปมา จึงเข้าใจว่าเฉินเฟิงคงจะคิดว่าชุดนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเธอ ： “ฉันไปเปลี่ยนเป็นตัวอื่นก็ได้ค่ะ ตามสีที่คุณชอบ”

“ไม่ใช่เสื้อผ้าหรอกครับ แต่เป็นท่าทีของคุณ” เฉินเฟิงส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน

เมื่อมองดูท่าทางของเฉินเฟิงแล้ว โจวจื่อเอ๋อถึงกับหัวเราะออกมา： “คุณชายเฉินหลงชอบในตัวฉันแล้วหรอคะ？”

เฉินเฟิงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่แล้วโจวจื่อเอ๋อก็พูดต่ออีก ： “การที่ผู้ชายคนหนึ่งต้องการที่จะเปลี่ยนผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องการที่จะช่วยให้เธอหลุดพ้นออกมาจากความลำบาก อย่างนั้นก็แสดงว่าเขาคนนั้นได้ตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นแล้ว”

แต่แน่นอนว่าเฉินเฟิงไม่คิดว่าตัวเองจะตกหลุมรักในตัวโจวจื่อเอ๋อเลย ปากของเขานั้นต้องการจะโต้แย้ง ทว่ากลับไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงได้เพียงขมุบขมิบปาก และไม่ได้พูดอะไรออกมาในที่สุด

หลังจากที่ออกมาจากบ้านตระกูลโจว ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟเงียบสงบร้านหนึ่งในเมืองหลานเพื่อดื่มชายามเช้า

โจวจื่อเอ๋อขยับช้อนคนที่อยู่ในแก้วอย่างเบามือ แต่แล้วเฉินเฟิงกลับถามขึ้นมาอย่างจริงจัง ： “ตอนนี้คุณกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่？”

โจวจื่อเอ๋อเงยหน้าขึ้นมามองเฉินเฟิง ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองแก้วเครื่องดื่มที่อยู่ในมือของตนอีกครั้ง

“ฉันก็แค่อยากจะหลุดพ้นออกมาจากสถานที่แห่งพันธนาการนี้เท่านั้น และฉันก็ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนความต้องการของตัวเองด้วย” เธอพูดออกมาเบาๆ

“คุณอยากให้ผมทำอะไร？” เฉินเฟิงกล่าวถามอีกครั้ง

โจวจื่อเอ๋อหัวเราะออกมาเบาๆ ： “คุณชายเฉินเป็นเพราะเมื่อวานนี้ฉันได้ช่วยคุณเอาไว้ ดังนั้นคุณถึงได้พูดออกมาตรงๆ แบบนี้หรอคะ ？”

เฉินเฟิงถามกลับแทน： “แล้วมันไม่ควรหรอครับ？คุณช่วยผมเอาไว้ ผมก็ต้องตอบแทน ในสิ่งที่คุณต้องการ”

ในที่สุดโจวจื่อเอ๋อก็หยุดการกระทำในมือของตัวเอง แล้วจ้องมองไปยังเฉินเฟิงอย่างจริงจัง เป็น “มันก็จริงค่ะ ถ้าหากว่าเป็นเมื่อวานนี้ ฉันอาจจะแค่ต้องการเพียงการปกป้องจากคุณชายเฉินเท่านั้น แต่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถต้องการได้มากกว่านั้น”

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้มีความฉลาดเกินไปแล้ว และการจะรับมือกับผู้หญิงฉลาดแบบนี้ล้วนเป็นเรื่องที่เปลืองพลังสมองอย่างมาก

เขาถาม： “แล้วถ้าเกิดว่าผมเป็นคนไร้ความรู้สึก ต่อให้คุณจะขอมากแค่ไหน เพียงแค่ผมตลบหน้าไม่รับข้อเสนอ ดูเหมือนว่าคุณเองก็จะไม่มีทางอื่นแล้ว”

แต่โจวจื่อเอ๋อกลับตอบกลับอย่างมั่นใจ ： “แต่ฉันรู้ว่าคุณชายเฉินไม่ได้เป็นคนแบบนั้นแน่นอน”