ลูกเขยมังกร นิยาย บท 927

“เพื่อนคนหนึ่งของฉันน่ะค่ะ” โจวจื่อเอ๋อกล่าวแนะนำเฉินเฟิง

จากนั้นอีกฝ่ายจึงมองไปยังเฉินเฟิงด้วยความกระฉับกระเฉง ก่อนจะกล่าวแนะนำตัว ： “ผมนามสกุลเชียน เชียนเฉิน เป็นเพื่อนของโจวจื่อเอ๋อเหมือนกันครับ”

นามสกุลเชียนนี้เป็นสกุลที่มีความโดดเด่นในทะเลทรายแห่งนี้อย่างมาก ซึ่งแน่นอนว่าเฉินเฟิงเองก็พอจะเดาออกว่าเขาเป็นตระกูลเชียน

แต่ว่าเขาคนนี้เฉินเฟิงกลับไม่เคยพบเขาที่บ้านตระกูลเชียนเลย แต่ถ้าเขาเดาไม่ผิดล่ะก็ เชียนเฉินต้องเป็นผู้บริหารธุรกิจของตระกูลแน่นอน

ภายในตระกูลขนาดใหญ่ทั่วไปแล้ว แต่ละคนล้วนมีสิทธิ์อำนาจที่จำกัดอย่างมาก ถ้าหากเป็นคนที่ไม่มีความสามารถได้ด้านวิชาการต่อสู้ อย่างนั้นเขาคนนั้นก็จะถูกจัดให้ไปทำหน้าที่ดูแลจัดการกับธุรกิจของตระกูล เพื่อเป็นโฆษกของตระกูลในการป่าวประกาศศักดาสู่โลกภายนอก

และจากการวิเคราะห์แล้วเชียนเฉินคนนี้ก็คือคนแบบนั้น

เฉินเฟิงยิ้มให้กับเชียนเฉินเช่นเดียวกัน： “เฉินเฟิงครับ！”

และชื่อนี้ถึงกับทำให้เชียนเฉินชะงักไปทันที แต่เมื่อเขาลองคิดๆ ดูแล้วก็ไม่ได้เอาเฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้ากับเฉินเฟิงคนนั้นที่มีชื่อเสียงกึกก้องในยันเจียงมาเชื่อมเป็นคนเดียวกัน

และเพียงคิดว่าบางทีพวกเขาแค่มีชื่อสกุลที่เหมือนกันเท่านั้น

ทางด้านเฉินเฟิงถึงแม้จะมองออกถึงความคิดในใจของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

หลังจากที่กล่าวทักทายกับเฉินเฟิงเรียบร้อย เชียนเฉินก็หันความสนใจไปยังโจวจื่อเอ๋ออีกครั้ง พลางพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ： “จื่อเอ๋อจะเข้าไปทักทายเพื่อนๆของพวกเราสักหน่อยหรือเปล่า ？”

โจวจื่อเอ๋อตอบปฏิเสธอย่างอ่อนหวาน： “แต่ว่าเพื่อนคนนี้ของฉันดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบความวุ่นวายเท่าไหร่”

เฉินเฟิงมองไปยังโจวจื่อเอ๋ออย่างประหลาดใจ แต่เพียงไม่นานเขาก็เข้าใจความหมายของเธอ

“เพื่อนท่านนี้ ไปสนุกสนานด้วยกันเถอะครับ ผมกับเพื่อนๆ อีกหลายคนกำลังเตรียมตัวจะไปที่บึงน้ำคลื่นเขียว ที่นั่นวิวสวยมากเลยนะครับ”

เชียนเฉินกล่าวชักชวนอย่างเป็นกันเอง

แต่สำหรับเฉินเฟิงแล้ว เขานั้นกลับไม่อยากไปมากนัก

จากนั้นเชียนเฉินจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง ： “ถ้าเกิดว่าคุณไม่อยากไปจริงๆ อย่างนั้นน้องจื่อเอ๋อพวกเราจะขอยืมตัวไปก่อนแล้วนะครับ เพราะเธอดูเหมือนจะสนใจเอามากๆ เลย”

และเมื่อเฉินเฟิงหันไปมองจื่อเอ๋อ เธอก็กำลังมองมาที่เขาอย่างเฝ้ารอคำตอบ

แต่เพราะเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้นั้น ทำให้เฉินเฟิงมีความรู้สึกบางอย่างเหมือนกำลังถูกโจวจื่อเอ๋อหักหลัง

“อย่างนั้นก็ได้ครับ เดิมทีก็ไม่มีธุระสำคัญอะไรอยู่แล้วด้วย”

และเมื่อแอบมองไปยังโจวจื่อเอ๋อ สิ่งที่เฉินเฟิงได้เห็นกลับเป็นสีหน้าของโจวจื่อเอ๋อที่เหมือนแผนการของเธอนั้นสำเร็จแล้ว

พวกเขาทั้งหมดนั้นล้วนมีรถกันหมด จะมีเพียงเฉินเฟิงที่นั่งอยู่ในรถของโจวจื่อเอ๋อ เขาถามขึ้นมา ： “คุณหมายความว่ายังไง？”

“ฉันไม่ได้มีอะไรสักหน่อย ก็แค่ออกไปเที่ยวเล่น กับเหล่าเพื่อนๆ เท่านั้น 。” โจวจื่อเอ๋อตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

ในใจของเฉินเฟิงนั้นเกิดความไม่ชัดเจนขึ้นมาว่าทำไมตัวเองจะต้องมีความรำคาญใจเกิดขึ้นด้วย แต่เพื่อที่จะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ระหว่างการเดินทางเขาก็ไม่พูดอะไรอีกเลย

บึงน้ำคลื่นเขียวไม่ใช่เพียงแค่แอ่งน้ำธรรมดา แต่ยังมีการสร้างอาคารรับรองไว้บริเวณโดยรอบอีกด้วย ซึ่งเป็นดั่งจุดท่องเที่ยวขนาดย่อมอันหนึ่งเลยทีเดียว

และเมื่อเดินทางมาถึงที่นี่ พวกเขาก็ซื้อตั๋วก่อนจะพากันเข้าไปด้านใน

ภายในนั้นล้อมรอบไปด้วยภูเขา ป่าไม้อันเขียวชอุ่ม พร้อมด้วยอากาศที่แสนสดชื่นเป็นพิเศษ

ในขณะที่เฉินเฟิงได้เพียงเดินตามหลังไป ทางด้านโจวจื่อเอ๋อกลับดูเหมือนจะพูดคุยพร้อมกับหัวเราะไปพร้อมกับพวกเขาเหล่านั้น ซึ่งไม่รู้ว่าเธอกำลังจงใจยั่วโมโหเฉินเฟิง หรือว่าเดิมทีเธอก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว

กระทั่งเดินมาถึงด้านข้างของแอ่งน้ำ ก็มีคนหยิบเอาเบ็ดตกปลาที่พกมาด้วยออกมา แล้วแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปเลือกที่ แล้วเริ่มการตกปลาอย่างเงียบๆ

ส่วนเฉินเฟิงกับโจวจื่อเอ๋อก็แยกตัวออกมา

ทั้งสองมานั่งอยู่ที่โถงทางเดินริมน้ำ หลังจากที่คิดใคร่ครวญอยู่นานเฉินเฟิงก็พูดออกมาในที่สุด ： “ถ้าหากว่าคุณมีความสามารถมากพอจะต่อกรกับหมาป่าทะเลทรายได้ อย่างนั้นผมก็จะยอมตอบตกลงกับคำขอของคุณ”