Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 69

@หนึ่งเดือนถัดมา

อุ๊บบ!! โอกกก!! โอกกก!!

"คุณเวคิน!?" หญิงสาวรีบวิ่งเข้ามาดูสามีของตน เมื่อเห็นเขาวิ่งเข้าออกห้องน้ำด้วยความเร็วแสงและอาเจียนออกมาจนเสียงดัง

อาการแบบนี้เธอพอจะเดาออกว่าเป็นอาการอะไร บวกกับรอบเดือนตอนนี้ที่ไม่มาจนครบสองเดือนแล้ว

"อืม..." ร่างหนาทิ้งตัวลงนั่งอยู่ข้างชักโครกด้วยสภาพที่อิดโรย ริมฝีปากแห้งเหือดจนซีด เขากินอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว แค่ได้กลิ่นอาหารก็ทำให้รู้สึกอยากอาเจียนแล้ว

"เป็นยังไงบ้างคะ ไหวหรือเปล่า" เธอรีบเข้าไปดูอาการ ทว่า..พอเธอเดินเข้าไปถึงเวคินก็มีอาการขึ้นมาอีกครั้งเพราะกลิ่นตัวของเธอ

"อึก..อุ๊บโอกก!!!"

"คุณเวคิน! หวะ ไหวหรือเปล่าคะ ไปหาหมอมั้ย" เธอเอ่ยถามน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะตอนที่เธอท้องอาการแพ้ท้องก็หนักพอควรเหมือนกัน แต่ก็ทุเลาลงได้เพราะยาที่หมอให้มา

"ผมไหว...แต่กลิ่นตัวคุณมันเหม็นอะ ผมได้กลิ่นแล้วอยากอาเจียนไงไม่รู้"

"งั้นฉันไม่อยู่ใกล้ก็ได้ คุณเดินมาเองไหวไหม ถ้าไม่งั้นฉันจะไปตามคนมาช่วย"

"ไหวๆ" เวคินตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะพยุงตัวเองเดินกลับเข้าไปในห้อง

"ไปหาหมอมั้ย"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็หาย สงสัยผมจะพักผ่อนน้อย"

"นี่คุณยังไม่รู้อีกเหรอ?"

"รู้อะไร?"

"ก็ไหนคุณบอกว่าคุณเคยเป็นแบบนี้ไง ตอนที่ฉัน.."

"มะ มาย จริงเหรอ?"

"ฉันยังไม่แน่ใจเหมือนกันอะ แต่ก็พอจะสังเกตตัวเองได้ว่า ฉันกำลัง...ท้อง" เพราะเคยท้องมาแล้ว อาการแบบนี้เธอก็เลยเดาได้ไม่ยาก ถึงจะไม่ได้แพ้ท้องแต่ก็พอจะเดาออกได้จากอาการของเวคิน และรอบเดือนที่ผิดปกติของเธอ

"มะ มาย อึก!!" เมื่อเวคินจะเข้ามากอดเธอ แต่แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาอีกจนต้องถอยออกห่างไป

เขาเข้าใกล้เธอไม่ได้เลย เพราะเธอมีกลิ่นตัวที่เขาไม่ชอบ ทุกครั้งที่เข้าใกล้จะรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาให้ได้

"ไปหาหมอดีกว่าไหม"

"ดะ เดี๋ยวค่อยไปนะ ตอนนี้ผม..อึก..ไม่ไหวแล้ว!" เวคินรีบเอามืออุดปากแล้วหันหลังวิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วอีกครั้ง ก่อนจะอาเจียนออกมาและหมดสภาพอยู่ในนั้น

"คุณเวคิน.." มายอยากจะเดินเข้ามาดูสามี แต่ก็กลัวว่าเขาจะเหม็นกลิ่นตัวของเธอ จึงทำได้เพียงยืนดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น

"ผมไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรเลย ไม่ต้องห่วง" เวคินเอ่ยบอกภรรยาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำเอาเธออดห่วงไม่ได้

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปตามคนมาช่วยคุณนะคะ"

"มะ ไม่ต้อง!"

เสียงของเวคินทักท้วงแต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะเธอเดินออกไปจากห้องแล้ว ถ้าเธอคอยอยู่ช่วยเหลือใกล้ๆ แบบนี้ก็คงจะมีอาการหนักเข้าไปใหญ่

@ผ่านไปสักพัก

มายเธอไปตามลูกน้องของเวคินให้มาช่วยพยุงเขาออกจากห้องน้ำ โดยที่เธอคอยเป็นห่วงอยู่ไกลๆ

"คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม"

"ไม่อะ ไม่หิวเลย" เวคินตอบเสียงแผ่ว

"ของเปรี้ยวน่าจะช่วยให้คุณอาการดีขึ้นนะ"

"ไม่รู้สิ แต่ครั้งนี้ผมไม่รู้สึกอยากของแบบนั้นเลย" เวคินไม่อยากกินอะไรเลยแม้กระทั่งของเปรี้ยว และก็นึกไม่ออกเลยว่าตัวเองอยากกินอะไรเป็นพิเศษ อะไรที่กินแล้วไม่อาเจียน

ครั้งก่อนยังมีผลไม้เปรี้ยวคอยช่วยให้เขาหายจากอาการพวกนี้ แต่ครั้งนี้แม้แต่ผลไม้เปรี้ยวก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

เธอได้แต่นั่งมองผู้เป็นสามีอยู่ห่างๆ แม้แต่จะเข้าใกล้กันก็ยังทำไม่ได้เลย นับประสาอะไรจะพากันไปหาหมอโรงพยาบาลได้

@เวลาต่อมา

"แม่คร้าบ//แม่จ๋า" เสียงหวานของลูกสาวและลูกชายดังขึ้น ก่อนที่พวกแกสองคนจะเดินมาพร้อมกับคุณปู่และคุณย่า

"อ้าว แม่นึกว่าไม่มา" เธอหันไปทักทายลูกๆ และก็ไม่ลืมที่จะทักทายพ่อกับแม่ของเวคิน "สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่"

"สวัสดีจ้ะ แล้วนี่ตาคินหายไปไหนลูก ปกติเห็นตัวติดเราตลอดเวลาเลยนี่นา"

"ช่วงนี้อยู่ใกล้กันไม่ค่อยได้หรอกค่ะ"

"ทำไมล่ะ? ทะเลาะกันเหรอลูก?"