Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 71

@ห้าเดือนต่อมา 

ตอนนี้ฉันท้องใหญ่มากๆ แต่มีลูกคนเดียวนะ และก็ไม่รู้เพศด้วยคุณหมอบอกว่าสงสัยว่าแกจะอายก็เลยไม่ยอมเปิดให้เห็นว่าเป็นเพศอะไร 

เพราะงั้นก็เลยต้องรอลุ้นตอนคลอดทีเดียวเลยว่าจะได้ลูกผู้หญิงหรือลูกผู้ชาย 

ส่วนคุณเวคินก็หายจากอาการแพ้ท้องบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่หายขาด เริ่มกินอะไรได้มากขึ้น ร่างกายเริ่มมีน้ำมีนวลมากขึ้นจากที่แพ้ท้องมาหลายเดือนจนร่างกายซูบไปเยอะ 

"กินเยอะๆ นะ ลูกจะได้แข็งแรงๆ" 

"ขอบคุณค่ะ" 

"เป็นยังไงบ้าง"

"ก็อึดอัดนิดหน่อยค่ะ ท้องใหญ่แบบนี้ก็อึดอัดเป็นธรรมดาแหละ" ฉันตอบ คุณเวคินเขาจะเฝ้าคอยถามแบบนี้เป็นประจำทุกวัน ว่าฉันลำบากไหม ที่ต้องอุ้มท้องใหญ่ๆ แบบนี้ แล้วก็ชอบถามถึงเรื่องเมื่อก่อนว่าตอนที่ฉันอุ้มท้องสองแฝดลำบากมากไหม

ฉันก็บอกไปตามตรงว่าค่อนข้างลำบาก และต้องระมัดระวังเพราะท้องแฝด และตอนนั้นฉันก็คิดหนักเลยด้วย ลูกจะได้รับสารอาหารเท่ากันไหม ลูกจะแข็งแรงไหม ลูกจะออกมาโตเท่ากันไหม 

เพราะเท่าที่ฉันฟังคุณหมอมา คุณหมอบอกเหมือนกันว่าท้องแฝดค่อนข้างอันตรายและต้องระวังทุกอย่าง ทั้งการกิน และการใช้ชีวิต 

แต่ฉันก็สามารถดูแลลูกๆ ให้คลอดออกมาอย่างปลอดภัยและครบสมบูรณ์ทั้งสองคนได้ 

“กินเยอะๆ จะได้มีแรงอุ้มท้อง” 

“ค่า” 

ช่วงนี้สองฝาแฝดไม่ค่อยได้มากวนเท่าไหร่ เพราะอยู่ที่บ้านหลังใหญ่กับปู่ย่ามีอัศวินอยู่ด้วยคงจะป่วนสองปู่ย่าน่าดูเลยล่ะ 

ท่านไม่อยากให้เด็กๆ มา เพราะจะได้ให้คุณเวคินดูแลฉันได้อย่างเต็มที่ ยิ่งฉันท้องใหญ่แม่ของคุณเวคินก็ให้อยู่ใกล้ชิดกับฉันมากขึ้น ไม่ว่าจะทำอะไรต้องอยู่ในสายตาของคุณเวคินตลอด 

ตอนท้องในครั้งนั้นกับครั้งนี้ต่างกันมากๆ เลย 

ตอนนั้นฉันยังทำงานบ้านอยู่จนเกือบคลอด เพราะไม่อยากให้พี่หมอกต้องทำงานอยู่คนเดียว ไหนจะทำงานนอกบ้านงานในบ้านอีก อะไรที่พอจะแบ่งเบาภาระได้และมันไม่หนักหนาเกินไปฉันก็อยากทำ จนถูกพี่หมอกบ่นอยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้หยิบจับอะไรสักอย่าง แถมคุณเวคินยังคอยบีบนวดให้อีกเพราะเห็นว่าเท้าของฉันมันบวม 

จะว่าไปตอนนี้ก็ไม่ได้ติดต่อกับพี่หมอกเลย ไม่รู้ว่าพี่เนยเป็นยังไงบ้าง แล้วได้ลูกผู้หญิงหรือลูกผู้ชาย 

แต่ฉันคงต้องคลอดทีเดียวจริงๆ นั่นแหละถึงจะรู้ 

“คุณเวคิน จะทำอะไรคะ!?” ฉันตกใจมาก เมื่อจู่ๆ ก็ถูกคุณเวคินจับเท้าทั้งสองข้างของฉันไปแล้วใส่ในกะละมังที่เขาเอามา เหมือนกับว่ากำลังล้างเท้าให้ฉัน 

มันไม่ควรทำแบบนี้เลยนะ ฉันไม่อยากให้เขาทำอะไรแบบนี้เลยจริงๆ แต่เขาก็ชอบดื้อบอกอะไรไม่ฟังเลย 

“แม่ผมบอกว่าเอาเท้าแช่น้ำอุ่นๆ จะรู้สึกดีและผ่อนคลาย” 

“แต่ฉันว่า..”

“อย่าดื้อสิ ผมเต็มใจทำจริงๆ ไม่ต้องคิดมาก” 

“…” เขาก็เป็นซะแบบนี้ไง ทำให้ฉันสารพัดทุกอย่าง 

“เท้าคุณบวมขึ้นอีกแล้วนะ”

“คุณสังเกตด้วยเหรอคะ?”

“ผมสังเกตทุกอย่างเปลี่ยนแปลงของร่างกายคุณ ว่าแต่คุณเจ็บบ้างหรือเปล่า?”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่เจ็บ” 

“สบายขึ้นไหม?”

“สบายขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ” 

ไม่คิดว่าเขาจะแสนดีอบอุ่นได้มากขนาดนี้ จากที่เจอกันแรกๆ เขาเป็นผู้ชายที่เย็นชาและเหมือนน้ำแข็งมากๆ จนตอนนี้แสนดีไม่ซะหมดทุกอย่าง