BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 23

EP 22

"ไม่น่าเชื่อว่ามึงจะคิดแผนที่ทำร้ายความรู้สึกคนได้มากขนาดนี้.."

"คำชม?"

"มันจะบอกว่ามึงมันเหี้ย" อาร์ตตอบ เขาพ้นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ แล้วเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ พอเห็นว่าต้องรีบกลับไปทำธุระต่อ มือหนาจึงปล่อยมวลบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้มันจนเละ

"ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นคนดี...เสือกมารักกูเอง"

"เย็นชาซะจริงๆ ทำไมเพราะหวงร่างกายว่างั้น?"

"เหี้ยบาสมันฟ้องพวกมึงงั้นหรอ" แทนไทไม่ได้สนใจ ชายหนุ่มใจจดใจจ่อคิดแต่เรื่องของแฟนเก่า โดยไม่รู้ตัวว่าทุกคำพูดมีใครบางคนแอบฟัง และเก็บมันเอาไว้ทุกประโยค...

"เปล่า มันแค่เล่าว่าเจอสาวสภาพเหมือนโดนรุมโทรมนอนสลบในห้องมึง"

"กูแค่สั่งสอนนิดหน่อย"

"ไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง ถึงขั้นหมดแรงกับที่" อาร์ตพูดพร้อมกับกระตุกยิ้ม

"...." แทนไทเงียบไม่ได้ตอบอะไร เขาไม่ได้สนใจเรื่องของเชอรรีนขนาดนั้นยกเว้นเรื่องผู้ชาย...

"กูกลับล่ะ มีธุระต่อ" ชายหนุ่มพูดต่อ

"อืม ไว้เจอกัน" เบียร์ตอบ อาร์ตจึงเดินออกมาจากบริเวณหลังตึก ชายหนุ่มเดินผิวปากไปเรื่อยๆจนออกห่างจากตึกมาพอสมควร ก็มีร่างของใครบางคนมายืนขวางเอาไว้ สายตาคมกริบไล่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วชักสีหน้างุนงง...

"หลีก" อาร์ตพูดด้วยนํ้าเสียงนึกรำคาน แต่เชอรีนกับก้าวมาดักไว้อีก มือเรียวยกขึ้นปาดมวลนํ้าที่เอ่อคลอเบ้าออกแล้วเงยหน้าขึ้นสบตา

"ฉันมีอะไรให้นายช่วยหน่อย"

"ฉันไม่รู้จักเธอ"

"นายเป็นเพื่อนกับพี่แทนใช่มั้ย"

"แล้ว? เธอชอบมันหรอ หรือจะให้ฉันช่วยจีบ" อาร์ตเอียงคอมองแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเขามักจะเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆกับผู้หญิงที่เข้าหา

"เปล่า ฉันแค่จะฝากกุญแจรถคืนเขา"

"เธอคือคนที่ขับรถมันออกไปงั้นหรอ"

"อืม ฝากให้เขาด้วยนะ" เชอรีนยัดกุญแจรถใส่มือหนาแล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินออกห่างจากบริเวณตึกสถาปัต เธอพาตัวเองเดินมายังหน้ามหาลัยแล้วเลือกที่จะโบกแท็กซี่ขึ้นรถ ความจริงที่ได้รู้มันทำให้เธอเกลียดตัวเองที่เจ็บไม่เคยจำ...

"อะไรของมัน" อาร์ตส่ายหัวเบาๆแล้วหมุนตัวจะเดินกลับไปเอากุญแจรถให้แทนไท แต่พอเดินได้ไม่ถึงครึ่งทางก็พบเข้ากับชายหนุ่มที่เดินออกมาพอดี

"มึงมาก็ดี มีผู้หญิงฝากกุญแจรถคืนมึง" อาร์ตพูดพร้อมกับชูกุญแจรถขึ้น

"ยัยนั้นไปไหน?" นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาเธอ

"วิ่งออกไปแล้ว"

หมับ ! แทนไทคว้ากุญแจรถมาแล้วเร่งฝีเท้าเดินมาที่รถทันที ชายหนุ่มสอดตัวเข้าไปนั่งข้างในพร้อมกับทุบพวงมาลัยรถด้วยอารมณ์หงุดหงิด ที่เชอรีนไม่รอแถมหนีไปซะดื้อๆ คิดอยู่ครู่หนึ่งแทนไทก็ขับรถออกมาพร้อมกับเหยียบคันเร่งจนมิด....

เอี๊อดดดด....!

แต่พอขับออกมาได้ไม่นานกลับมีมอเตอร์ไซขับปาดหน้าพร้อมกับทิ้งอะไรบางอย่างใส่รถ จนชายหนุ่มต้องเบรครถกระทันหันแล้วเปิดประตูลงมาดู..

ของสิ่งนั้นมันคือกล่องสีดำที่บรรจุอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน ด้วยความสงสัยเขาจึงแกะมันดูก็พบว่ามันคือเมมเบอรี่การ์ด ไม่รอช้าแทนไทจึงโยนกล่องนั้นทิ้งแล้วกลับเข้าไปในรถแล้วเปิดดูที่หน้าจอรถแทน...

แล้วภาพคลิปวิดิโอสีดำก็ฉายขึ้น...

มันคือคลิปเสียงของไอยราที่กรีดร้องออกมาอย่างทรมานเป็นระยะๆ บีบรัดหัวใจของคนที่ได้ฟังจนต้องกำหมัดแน่นแววตาสั่นระริก แล้วเสียงโหยหวนราวกับถูกทารุณนั้นก็ค่อยเลือนลางไปหลังจากมันวนซํ้าอยู่แบบนั้นเกือบนาที...พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ฉายแวววิตกกังวลขึ้นมาอย่างชัดเจน ร่างหนาสั่นเทาด้วยความโกรธ ถ้านี้คือการตายของไอยราจริงๆมันคงแสนจะทรมาน ซึ่งคนเป็นลูกอย่างเขาก็เจ็บปวดใจที่ทำอะไรไม่ได้ปล่อยให้เวลามันเนิ่นนานมาหลายปี..

"ผมขอโทษ...อึก" แทนไทกดปิดหน้าจอ แล้วทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัยมันอัดอั้นอยากรู้คำตอบว่าผู้เป็นแม่ตายเพราะสาเหตุอะไร ลำพังแค่คิดเรื่องไอยรามาตลอดมันยังคอยเป็นฝันร้ายนี้กลับมาเป็นคลิปเสียง มันทำให้ชายหนุ่มเจ็บปวดใจแทบทนไม่ไหว หลายๆเรื่องมันถาโถมเข้ามาพร้อมกัน...

ยามอ่อนแอแบบนี้เขาแค่ต้องการใครซักคนมาปลอบใจ แต่เธอคนนั้นกลับไม่อยู่ข้างกันคอยปลอบใจอีกแล้ว...

21 : 00 AM.

"อ้าว...มาแล้วหรอ" อิงโก๊ะละสายตาจากกระจกบานใหญ่ตรงหน้าแล้วหันไปมองเชอรีนพร้อมกับหยิบฝาลิปขึ้นมาปิด ร่างอวบอิ่มหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาเธอ

"รีนมาช้าไปรึป้าวคะ" เชอรีนเอ่ยถามแล้ววางกระเป๋าสะพายข้างลงบนโต๊ะ

"ไม่หรอก เธอรีบไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวแขกคนนั้นเขาจะมาก่อน"

"ค่ะ~" เสียงใสขานรับ แล้วเดินไปยังโซนเสื้อผ้า มือเรียวเอื้อมหยิบชุดสายเดี่ยวสีดำขึ้นมาแล้วเดินหายเข้าไปในหลังม่าน เธอจัดการแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาเติมหน้านิดหน่อย