BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 23

EP 22

"ไม่น่าเชื่อว่ามึงจะคิดแผนที่ทำร้ายความรู้สึกคนได้มากขนาดนี้.."

"คำชม?"

"มันจะบอกว่ามึงมันเหี้ย" อาร์ตตอบ เขาพ้นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ แล้วเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ พอเห็นว่าต้องรีบกลับไปทำธุระต่อ มือหนาจึงปล่อยมวลบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้มันจนเละ

"ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นคนดี...เสือกมารักกูเอง"

"เย็นชาซะจริงๆ ทำไมเพราะหวงร่างกายว่างั้น?"

"เหี้ยบาสมันฟ้องพวกมึงงั้นหรอ" แทนไทไม่ได้สนใจ ชายหนุ่มใจจดใจจ่อคิดแต่เรื่องของแฟนเก่า โดยไม่รู้ตัวว่าทุกคำพูดมีใครบางคนแอบฟัง และเก็บมันเอาไว้ทุกประโยค...

"เปล่า มันแค่เล่าว่าเจอสาวสภาพเหมือนโดนรุมโทรมนอนสลบในห้องมึง"

"กูแค่สั่งสอนนิดหน่อย"

"ไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง ถึงขั้นหมดแรงกับที่" อาร์ตพูดพร้อมกับกระตุกยิ้ม

"...." แทนไทเงียบไม่ได้ตอบอะไร เขาไม่ได้สนใจเรื่องของเชอรรีนขนาดนั้นยกเว้นเรื่องผู้ชาย...

"กูกลับล่ะ มีธุระต่อ" ชายหนุ่มพูดต่อ

"อืม ไว้เจอกัน" เบียร์ตอบ อาร์ตจึงเดินออกมาจากบริเวณหลังตึก ชายหนุ่มเดินผิวปากไปเรื่อยๆจนออกห่างจากตึกมาพอสมควร ก็มีร่างของใครบางคนมายืนขวางเอาไว้ สายตาคมกริบไล่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วชักสีหน้างุนงง...

"หลีก" อาร์ตพูดด้วยนํ้าเสียงนึกรำคาน แต่เชอรีนกับก้าวมาดักไว้อีก มือเรียวยกขึ้นปาดมวลนํ้าที่เอ่อคลอเบ้าออกแล้วเงยหน้าขึ้นสบตา

"ฉันมีอะไรให้นายช่วยหน่อย"

"ฉันไม่รู้จักเธอ"

"นายเป็นเพื่อนกับพี่แทนใช่มั้ย"

"แล้ว? เธอชอบมันหรอ หรือจะให้ฉันช่วยจีบ" อาร์ตเอียงคอมองแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเขามักจะเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆกับผู้หญิงที่เข้าหา

"เปล่า ฉันแค่จะฝากกุญแจรถคืนเขา"

"เธอคือคนที่ขับรถมันออกไปงั้นหรอ"

"อืม ฝากให้เขาด้วยนะ" เชอรีนยัดกุญแจรถใส่มือหนาแล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินออกห่างจากบริเวณตึกสถาปัต เธอพาตัวเองเดินมายังหน้ามหาลัยแล้วเลือกที่จะโบกแท็กซี่ขึ้นรถ ความจริงที่ได้รู้มันทำให้เธอเกลียดตัวเองที่เจ็บไม่เคยจำ...

"อะไรของมัน" อาร์ตส่ายหัวเบาๆแล้วหมุนตัวจะเดินกลับไปเอากุญแจรถให้แทนไท แต่พอเดินได้ไม่ถึงครึ่งทางก็พบเข้ากับชายหนุ่มที่เดินออกมาพอดี

"มึงมาก็ดี มีผู้หญิงฝากกุญแจรถคืนมึง" อาร์ตพูดพร้อมกับชูกุญแจรถขึ้น

"ยัยนั้นไปไหน?" นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาเธอ

"วิ่งออกไปแล้ว"

หมับ ! แทนไทคว้ากุญแจรถมาแล้วเร่งฝีเท้าเดินมาที่รถทันที ชายหนุ่มสอดตัวเข้าไปนั่งข้างในพร้อมกับทุบพวงมาลัยรถด้วยอารมณ์หงุดหงิด ที่เชอรีนไม่รอแถมหนีไปซะดื้อๆ คิดอยู่ครู่หนึ่งแทนไทก็ขับรถออกมาพร้อมกับเหยียบคันเร่งจนมิด....

เอี๊อดดดด....!

แต่พอขับออกมาได้ไม่นานกลับมีมอเตอร์ไซขับปาดหน้าพร้อมกับทิ้งอะไรบางอย่างใส่รถ จนชายหนุ่มต้องเบรครถกระทันหันแล้วเปิดประตูลงมาดู..

ของสิ่งนั้นมันคือกล่องสีดำที่บรรจุอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน ด้วยความสงสัยเขาจึงแกะมันดูก็พบว่ามันคือเมมเบอรี่การ์ด ไม่รอช้าแทนไทจึงโยนกล่องนั้นทิ้งแล้วกลับเข้าไปในรถแล้วเปิดดูที่หน้าจอรถแทน...

แล้วภาพคลิปวิดิโอสีดำก็ฉายขึ้น...

มันคือคลิปเสียงของไอยราที่กรีดร้องออกมาอย่างทรมานเป็นระยะๆ บีบรัดหัวใจของคนที่ได้ฟังจนต้องกำหมัดแน่นแววตาสั่นระริก แล้วเสียงโหยหวนราวกับถูกทารุณนั้นก็ค่อยเลือนลางไปหลังจากมันวนซํ้าอยู่แบบนั้นเกือบนาที...พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ฉายแวววิตกกังวลขึ้นมาอย่างชัดเจน ร่างหนาสั่นเทาด้วยความโกรธ ถ้านี้คือการตายของไอยราจริงๆมันคงแสนจะทรมาน ซึ่งคนเป็นลูกอย่างเขาก็เจ็บปวดใจที่ทำอะไรไม่ได้ปล่อยให้เวลามันเนิ่นนานมาหลายปี..

"ผมขอโทษ...อึก" แทนไทกดปิดหน้าจอ แล้วทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัยมันอัดอั้นอยากรู้คำตอบว่าผู้เป็นแม่ตายเพราะสาเหตุอะไร ลำพังแค่คิดเรื่องไอยรามาตลอดมันยังคอยเป็นฝันร้ายนี้กลับมาเป็นคลิปเสียง มันทำให้ชายหนุ่มเจ็บปวดใจแทบทนไม่ไหว หลายๆเรื่องมันถาโถมเข้ามาพร้อมกัน...

ยามอ่อนแอแบบนี้เขาแค่ต้องการใครซักคนมาปลอบใจ แต่เธอคนนั้นกลับไม่อยู่ข้างกันคอยปลอบใจอีกแล้ว...

21 : 00 AM.

"อ้าว...มาแล้วหรอ" อิงโก๊ะละสายตาจากกระจกบานใหญ่ตรงหน้าแล้วหันไปมองเชอรีนพร้อมกับหยิบฝาลิปขึ้นมาปิด ร่างอวบอิ่มหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาเธอ

"รีนมาช้าไปรึป้าวคะ" เชอรีนเอ่ยถามแล้ววางกระเป๋าสะพายข้างลงบนโต๊ะ

"ไม่หรอก เธอรีบไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวแขกคนนั้นเขาจะมาก่อน"

"ค่ะ~" เสียงใสขานรับ แล้วเดินไปยังโซนเสื้อผ้า มือเรียวเอื้อมหยิบชุดสายเดี่ยวสีดำขึ้นมาแล้วเดินหายเข้าไปในหลังม่าน เธอจัดการแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาเติมหน้านิดหน่อย

"ทำไมเรียกซะห่างเหินแบบนี้ล่ะ...หื้ม?" ไคล์หย่อนมือถือลงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าไปไกล้ชิดกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนร่างเล็กถอยหลังมาทีละก้าวๆจนแผ่นกลังชนกับผนักโซฟา ท่อนแขนกำยำจึงดักทางเธอเอาไว้ แล้วยื่นใบหน้าเข้ามาไกล้ๆ หญิงสาวประติประต่อเรื่องทั้งหมดเชื่อมกันในทันใด ตอนเธอหลับในห้องของแทนไทก็ได้ยินชายหนุ่มพูดเรื่องนี้ พอมาได้ยินแทนไทคุยโทรศัพท์มันก็ทำให้เธอมั่นใจว่ายังไงการตายของแม่แทนไทเป็นฝีมือไคล์ หรือไม่ก็พวกเดียวกัน...ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆคนตรงหน้าเธอก็อันตรายเกินไป...

"ไม่คิดเลยนะคะ ว่าพี่ไคล์จะลงทุนถึงขนาดนี้.." เชอรีนพูดออกไปไม่ให้เสียงสั่นเครือ

"ก็เพื่อรีนพี่ทำได้หมดแหละ" ชายหนุ่มเอ่ยตอบมือหนาที่คีบมวลบุหรี่อยู่ปัดปอยผมออกจากพวงแก้ม ชายหนุ่มหลงใหลคนตรงหน้าจนแทบจะอดใจไม่ไหว

"แน่ใจหรอคะ ว่าทำได้หมด" เชอรีนกระตุกยิ้มมุมปากแล้วยื่นผิวแก้วไปคลอเคลียกับริมฝีปากหยักก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปไกล้ๆ แล้วเลื่อนไปกระซิบที่ใบหู "งั้นให้รีนป้อนเหล้าได้มั้ย..."

"แค่นี้เอง ได้อยู่แล้ว..." ไคล์เอ่ยตอบเชอรีนจึงยื่นขอบแก้วไปจรดบนริมฝีปากชายหนุ่ม ไคล์จัดการกลืนกินเหล้าในแก้วจนหมดแล้วดึงแก้วทรงหรูออกจากมือเรียวทิ้งลงบนโซฟา มือหนาทิ้งมวลบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบดขยี้จนมันเละ...

"เมื่อวานรีนก็ต้องขอโทษเหมือนกันนะคะที่ทำให้เจ็บตัว ดูดิ เลยต้องทำแผลเลย" เธอยื่นมือลูบผ้าพันแผลบนแขนใหญ่เบาๆ แล้วช้อนสายตามอง...

"ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ.." ไคล์จับมือเล็กมาอังแก้มตัวเองแล้วยื่นจมูกไปคลอเคลียกับลำคอระหง ทำเอาร่างเล็กเกร็จชั่วขณะแต่เธอก็เลือกที่จะยืนนิ่งๆรอฤทธิ์ยาออก...

"ว่ามาสิคะ.."

"น้องเป็นอะไรกับไอ้มาร์ค แล้วสนใจมันรึป้าว...?"

"เราเป็นแค่คนรู้จักกันค่ะ.." เชอรีนเอ่ยตอบคำพูดที่ได้ยินออกจากปากชายหนุ่มวันนี้มันยังคงวนซํ้าอยู่ในหัว...

"แล้วคำถามต่อไป...รู้สึกกับมันรึป้าว" ไคล์กระซิบถามเสียงแหบพร่า เรียวแขนคู่สวยโอบรอบลำคอใหญ่...

"ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแค่สองคน.." ไม่พูดเปล่าเชอรีนก็ยื่นใบหน้าไปซุกที่ลำคอชายหนุ่ม...

"....."

"รีนขอสนใจแค่คนตรงหน้าก่อนนะคะ..."

.....

ไม่ว่ายัยน้องคิดอะไรอยู่ แต่อย่าให้อิพี่แทนมาได้ยินนะลูกเจ็บอีกไม่คุ้มนะบอกเลย5555555555555555555

Next..

"ฉันคงไม่ต้องฝืนทำเหมือนสนใจเธออีกต่อไป"