BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 27

EP 26

ดวงตากลมโตที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดนํ้าจ้องมองคนตรงหน้าอย่างนึกไม่เข้าใจ มือเล็กพยายามดันอกแกร่งออกแต่กลับถูกชายหนุ่มรวบข้อมือเอาไว้ แล้วก้มหน้าฝากรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้บนลำคอระหง

"อย่าค่ะ....พะ...พอแล้ว" เธอพยายามดันศรีษะใหญ่ออกอย่างทุลักทุเลแต่คนตัวโตกลับแสดงความเป็นเจ้าของเธอมากกว่าเดิม จนการ์ดที่ยืนมองแถวนั้นรีบพากันเดินหนี รวมถึงมิกซ์ที่หยุดออกกำลังกายแล้วเดินหายเข้าไปในบ้านแทน...

"อื้อ...พอซักที" แทนไทหยุดชะงักเมื่อเห็นคนตัวเล็กต่อต้าน มือหนาลูบไล้ตามเรือนร่างขาวเนียนสะท้อนแสงเรื่อยๆจนมาถึงใบหูขาวสะอาด ริมฝีปากอุ่นร้อนยื่นไปขบเม้มเบาๆแล้วกระซิบเสียงแหบพร่า...

"ต่อบนห้องดีกว่า.." พูดจบก็ดันร่างเล็กแหวกว่ายมาที่ริมสระ ท่อนแขนกำยำตวัดอุ้มเธอแล้วตามขึ้นมาติดๆ มือหนาคว้าชุดคลุมมาสวมให้เชอรีนเสร็จสับก็สวมหยิบของตัวเองมาสวมบนร่างกายเปียกชุ่มต่อ...

"หนูอยากว่ายนํ้า..." คนตัวเล็กยืนตัวแข็งทื่อไม่ยอมเดินตามแทนไทเข้าไปในบ้าน สร้างความหงุดหงิดใจให้ชายหนุ่มไม่น้อย จนเขาต้องออกแรงตวัดอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วเดินดุ่มๆเข้ามาในบ้านทันที...แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอเข้ากับบาสที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ แทนไทเลือกที่จะไม่สนใจแล้วเดินไปต่อ แต่ร่างหนากลับมาดักทางเอาไว้...

"หลีก"

"เดี๋ยวดิ มีเรื่องจะคุยด้วย" บาสตอบพร้อมกับพ้นควันบุหรี่ใส่หน้าแทนไท

"กูไม่ว่าง"

"เอาหน่า มีเวลาอีกตั้งเยอะ คุยกับกูก่อน" สายตาเสียดายจ้องมองคนในอ้อมกอดแล้วถอนหายใจออกมา เขาวางร่างเล็กลงบนพื้นแล้วสะบัดหน้าเรียกการ์ดให้มาจับตัวเธอเข้าไปในห้อง เพียงเท่านั้นเชอรีนก็ถูกล่างขึ้นมาชั้นบน จนมาหยุดอยู่ที่ทางแยกชั้นสอง มิกซ์จึงโผล่ออกมา...

"กูจัดการต่อเอง" ออกคำสั่งเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มร่างยักษ์สองคนก็ปล่อยเธอ

"ไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวฉันจะออกไปส่ง ตอนนี้ไอ้บาสมันกำลังถ่วงเวลาอยู่" มือหนายื่นเสื้อผ้าลำลองสำหรับผู้หญิงให้เธอ เชอรีนจึงรับมันมาไว้

"ขอบคุณนะคะที่ช่วย.."

"ไม่ต้องพูดมาก ฉันเบื่อที่จะได้ยินขอบคุณจากเธอแล้ว"

"....." เชอรีนเพียงฉีกยิ้มอ่อนๆ แล้วหายเข้าไปในห้องของแทนไท เธอจัดการเปลี่ยนชุดจนเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมานอกห้อง

"ตามฉันมา" พูดเพียงเท่านั้น เขาก็พาเธอลงมายังชั้นล่างและออกทางประตูข้างแทน ทุกอย่างถูกจัดฉากไม่ให้ใครเห็น รถยนต์ถูกขับเคลื่อนออกมาจากบริเวณบ้านห่างออกมาไกลพอสมควรจนเวลาผ่านไปไม่กี่นาทีก็ถึงคอนโดของเชอรีน มือบางจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ...

"เดี๋ยว" นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยท้วงไว้ก่อน

"คะ?" เธอเลิกคิ้วสงสัย

"เอาไว้ด้วย เผื่อมีอะไร" มือหนาเปิดลิ้นชักหน้ารถแล้วหยิบหูฟังบลูทูธโยนใส่หน้าตัก เชอรีนจึงหยิบมันขึ้นมาดูแล้วเก็บมันไว้ในกระเป๋าสะพาย

"รับทราบค่ะ...รีนไปก่อนนะ"

"อืม..." ตอบเพียงเท่านั้นเชอรีนก็เปิดประตูลงจากรถทันที คนตัวเล็กคว้าหาคีการ์ดในกระเป๋าแล้วสอดมันเข้าไป พลางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ในขณะนั้นก็มีเสียงไลน์แจ้งเตือนเข้ามาเธอจึงเปิดโทรศัพท์ดู...

Lien!!

ไคล์ : น้องรีนว่างไหม ออกมาเจอกันหน่อย

เชอรีน : ว่างค่ะ ที่ไหนดีคะ

ไคล์ : ร้านกาแฟข้างคอนโดน้องรีนก็แล้วกันครับ พี่มารอแล้ว

เชอรีน : ตกลงค่ะ

ไคล์ : พี่รอนะ

พอจบบทสนทนาเธอก็สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนจะจัดการติดเครื่องดักฟังไว้กับขอบบราเชียร์ ทุกอย่างเสร็จสับก็เดินลงมายังชั้นล่างไปยังร้านกาแฟชื่อดังข้างคอนโดพอดี ไม่นานสายก็ไปเจอะเจอกับร่างคุ้นตาที่นั่งขาพาดกันอยู่ เธอจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวตรงกันข้าม พร้อมฉีกยิ้มทักทาย...

"มาเร็วกว่าที่คิดเลย" ไคล์ยกยิ้มมุมปากแล้วหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบ มือหนาเลื่อนอีกแก้วที่สั่งมาไว้ก่อนหน้านี้ไปตรงหน้าเธอ "พี่สั่งไว้ให้รีนด้วย"

"หื้ม...ขอบคุณนะคะ แล้วนี้พี่ไคล์มีธุระแถวนี้หรอถึงอยากเจอรีน"

"เปล่าครับ....พี่ตั้งใจมาหารีนโดยเฉพาะ"

"มีธุระอะไรรึป้าวคะ" ถึงแม้จะรู้คำตอบว่าสาเหตุที่ทำให้ไคล์มาหาเธอเพราะอะไร แต่เชอรีนก็แกล้งถามไปเพื่อความเนียบเนียน

"พูดแบบนี้แปลว่าถ้าไม่มีธุระมาหาไม่ได้หรอ?" ไคล์ยื่นใบหน้าเข้าไปไกล้ๆเธอ สายตาจ้องมองคำตอบ

"ได้สิคะ แต่รีนอยากให้มาเพราะความคิดถึงมากกว่า"

"ก็คิดถึงไงครับ....เมื่อคืนกินแก้วเดียวหมดสติเฉยเลย ไม่รู้ว่าในแก้วเหล้ามันมีอะไรกันแน่..." คำพูดของไคล์ทำเอาขนอ่อนทั่วร่างลุกวาบ เธอลอบกลืนนํ้าลายเอือกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไว้ สายตาเพ่งมองผ้าพันแผลที่ต้นแขนไคล์แล้วนึกอะไรบางอย่างออก...

"สารจากยานอนหลับรึป้าวคะ...ปกติคนป่วยเขาก็ต้องกินยาที่มีสารพวกนี้อยู่แล้ว จะได้หลับพักผ่อนนานๆ"

"ทำไมรู้ ?"

"รีนก็เคยเป็นค่ะ ไม่สบายทีไรก็ต้องทานยาที่มีสารพวกนี้ตลอด อีกอย่างเมื่อคืนรีนชงเหล้าแรงมากอาจจะไปกระทบกับยาที่ทานเข้าไป ร่างกายเลยอ่อนเพลียผิดปกติมั้งคะ"

"โดนยิงซักแผลสองแผลจะเป็นไรไป" แทนไทเอ่ยขึ้นโดยไม่สะทกสะท้านอะไร เขานึกไว้อยู่แล้วว่ายังไงครั้งนี้ไม่สาหัสก็คงโดนยิงเข้าที่ไหนซักแห่ง ไม่งั้นคงไม่คุ้มกับข้อมูลที่ได้มาแน่นอน...

บ้านไคล์...

เชอรีนนั่งมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัว มือบางกำกระโปรงสีชมพูอ่อนเปล่งประกายระยิบระยับด้วยอาการสั่นเทา เธอถูกไคล์พามาแต่งตัวที่บ้านแล้วให้ออกไปพร้อมเขา ซึ่งมันก็เป็นโอกาสสำคัญที่เธอต้องทำอะไรซักอย่าง...

"เสร็จแล้วใช่ไหมคะ" ใบหน้าหวานหันไปถามช่างทำผม

"เรียบร้อยค่ะ"

"งั้นหนูขอตัวไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะคะ ถ้าพี่ไคล์มาฝากบอกเขาด้วย"

"โอเคค่ะ..." สาวสองขานรับแล้วหันไปสนใจกับอุปกรณ์แต่งหน้าตัวเองต่อ เชอรีนจึงปลีกตัวเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เธอค่อยๆเดินสำรวจไปทั่วบริเวณบ้านเพื่อหาห้องส่วนตัวของไคล์ พอเดินขึ้นมาถึงชั้นสองเสียงคุยโทรศัพท์ก็ดังเล็ดลอดออกมาผ่านบานประตูที่แง้มนิดหน่อย พอได้โอกาสเธอจึงย่องไปไกล้ๆบริเวณนั้น และแอบติดกล้องบันทึกเสียงเอาไว้หน้าประตู พอเสร็จสับก็เดินมาแอบอยู่มุมอับของเสาต้นใหญ่แล้วฟังอยู่ห่างๆด้วยหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะกระดอนออกมา ถ้าไคล์จับได้เธออาจจะกลายเป็นศพไปซะตอนนี้...

"อย่างที่บอกว่าบริษัทหุ้นมันก็แค่หนึ่งในแผนการกอบกู้เงินจากที่นี้"

"คุณไม่ต้องห่วง สินค้าล็อตนี้พรีเมี่ยมทั้งนั้น รับรองเงินก้อนโตเข้ากระเป๋าแน่นอน"

"มันไม่ง่ายแต่ก็ไม่ได้ยาก ค้ามนุษย์ข้ามชาติพวกตำรวจโง่ๆมันไม่มีทางจับสังเกตุได้หรอก"

"เอาหน่าา...เชื่อใจผมเถอะไม่เกินหนึ่งอาทิตย์สินค้าถึงอังกฤษ"

"อย่าลืมส่วนแบ่งด้วยล่ะ โอเค ดริว"

บทสนทนาภาษาอังกฤษจบลง ทำเอาหัวใจดวงน้อยแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม เธอจ้องมองกล้องตัวจิ๋วสีดำด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึกก่อนจะรีบวิ่งไปเอาแล้วหลบเข้าไปอีกห้องอย่างรวดเร็ว...แต่ทวาหางตาของไคล์กับมองเห็นเพียงแวบว่ามีคนมาเพ่นพ่านแถวนี้...

"แส่ไม่เข้าเรื่อง..."

......

น้องเสี่ยงทำเพื่อตัวเองขนาดนี้พี่มันจะรู้มั้ยยย



Next...

"จะตายอยู่แล้วยังปากดี"