BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 4

EP 03

"ผู้หญิงที่กูสนใจมีแค่คนเดียวเท่านั้น"

"นอกนั้นแค่ของตาย?"

"อืม"

แทนไทตอบไม่ใส่ใจนัก มือหนาคีบมวลบุหรี่ออกจากริมฝีปากหยักแล้วพ้นควันสีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง บาสส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นออกมากระดกดื่ม

"งั้นกูกลับ ส่วนประวัติยัยนั้นส่งให้ในเมลล์"

"...."

ใบหน้าหล่อเหลาพยักตอบปัดๆ ในสมองนั้งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย บาสจึงปลีกตัวเดินออกมาจากห้องพร้อมกระป๋องเบียร์ในมือ...แล้วภายในห้องก็มีเพียงความเงียบครอบงำ ชายหนุ่มกลับมาอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองพร้อมกับภาพของแฟนเก่าที่ยังวกวนอยู่ไม่ไปไหน จนมันเกิดคำถามขึ้น ทั้งที่เธอเริ่มต้นไหม่ไปแล้ว ทำไมเขายังวกวนอยู่ที่เดิม...

@Mick Mission University ( MMU. )

พั้บ!!ๆๆๆๆๆ

"อ๊าา...ทะ...แทน...จะเสร็จแล้ว..อื้อ!"

"อ๊าา.."

"ระ...แรงอีกค่ะ...อึก!"

เสียงครวญครางของหญิงสาวดังกึกก้องไปทั่วบริเวณห้องนํ้าคณะคหกรรมที่ห่างออกมาจากตัวมอพอสมควรจึงไม่ค่อยมีผู้คนเดินมาแถวนี้ซักเท่าไหร่ ที่ตรงนี้จึงเหมาะสำหรับการปลดปล่อยความทุกข์ของหญิงชายหลายคู่...

"เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ.."

"ถ้าฉันว่าง.."

"จอยคงรอนานแย่เลยอ่ะ"

"ฉันขอให้เธอรอ?"

ชายหนุ่มตอบกลับไร้เยื่อใยแล้วจับมือเรียวที่ค้องคอตัวเองออก ก่อนจะหยิบทิชชู่จากกระเป๋าเป้ที่วางไว้บนชักโครกมาหยิบถุงยางที่เต็มไปด้วยนํ้าสีขาวขุ่นทิ้งถังขยะ จอยคือผู้หญิงที่เขาพึ้งเจอในผับเมื่อคืน...พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อบร่างหนาก็เดินออกมาจากห้องนํ้าพบเข้ากับบาสและอาร์ตที่ยืนสูบบุหรี่รอหมดไปหลายมวล...

"อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงวิ่งมาเสนอถึงคณะ วันไหนนํ้าไม่ออกคงไม่มี" อาร์ตพูดแซะ...ไม่นานร่างกายอวบอิ่มในชุดนักศึกษารัดรูปก็เดินออกมาจากห้องนํ้า เธอมีท่าทีจะเดินมาหาแทนไทแต่ชายหนุ่มกลับเบียนหน้าหลบแล้วเดินจากไปไร้คำพูดใดๆ...เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเธอถูกเขี่ยทิ้งแล้ว...

"ไม่ต้องตามมันไปหรอก ไม่มีประโยช์นเอารอบแรกแล้วไม่ปลื้มก็โดนแบบนี้ทุกราย เธอไม่ใช่คนแรก" อาร์ตพูดต่อ ทำเอาใบหน้าสวยเฉี่ยวซีดเผือกขึ้นมาทันใด เธออับอายจนต้องเดินฟึดฟัดหนีไปอีกทาง สองหนุ่มจึงเดินตามแผ่นหลังกว้างไปติดๆ..

"มึงไปเครียดเหี้ยไรมา ถึงใส่ไม่ยั้งขนาดนั้น"

"เรื่องเดิมๆ"

"เครียดไปแล้วมันได้อะไร เขาไม่กลับมาเอามึงหรอก.."

คำตอบของบาสทำเอาร่างหนาหยุดชะงัก หัวใจมันเจ็บแปลบขึ้นมา เมื่อคืนแค่นอนคิดถึงเธอมันก็ทรมานจะแย่ พอมีที่ให้ลงชายหนุ่มเลยระบายออกมาเท่านั้น ไหนจะไม่กี่วันมานี้ที่พึ้งเจอลูกพีชมันยิ่งตอกยํ้าความเจ็บมากกว่าเดิม...

"กูก็ไม่ได้บอกว่าจะกลับไป...แค่ไม่คิดจะรักใครอีก.." ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แทนไทก็เดินถอยห่างออกมาจากบาสและอาร์ต...ทุกคำพูดที่ออกมาล้วนออกมาจากความรู้สึกข้างไหน ถึงจะรักเธอมากแค่ไหนแต่ยังไงก็ไม่มีวันกลับไปได้อยู่ดี..

.

.

.

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...

22.00 AM.

"ขอโทษนะคะ...พอดีหนูมาสมัครงานต้องไปติดต่อยังไงบ้าง...เอ่อ...พี่ช่วยบอกหน่อยได้ไหม" เชอร์รีนเอ่ยถามการ์ดหน้าสถานบันเทิงด้วยอาการประหม่า มือเรียวบีบสายกระเป๋าแน่น สายตากวาดมองผู้คนที่ทยอยเดินเข้าไปข้างในกัน..

"ตามมา" การ์ดหน้าโหดในชุดดำทั้งตัวไล่สายตามองเรือนร่างอรชรแต่อัดแน่นทุกสัดส่วนในชุดสายเดี่ยวสีดำ มาถึงผมหยักลอนเป็นธรรมชาติ และหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางสีแดงสด ก่อนจะพยักหน้าให้เธอเดินตามเข้าไปข้างใน...และมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องชั้นบนสุดของร้าน...

"คุณอิงครับมีเด็กมาขอสมัครงาน" การ์ดต่อสายหาคนข้างใน แล้วไม่นานก็ผายมือให้เธอเดินเข้าไป เชอร์รีนฉีกยิ้มเป็นการขอบคุณแล้วผลักประตูเข้าไปข้างใน ก็พบหญิงวัยกลางคนที่นั้งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ท่าทางดูน่าเกรงขาม..

"เชิญนั้งสิ"

"ขอบคุณค่ะ" เธอเดินไปหย่อนตัวนั้งลงบนเก้าอี้นวมสีดำสะอาดตา...