บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 21

ทางด้านเย่จายซิงก็คิดไม่ถึงว่าบ้านรองจะทนไม่ไหวเร็วเช่นนี้ แต่ว่าเมื่อเทียบความอันตรายของจวินหยวน นางยินดีที่จะต่อกรกับคนพวกนั้น

ร่วมกับเวลานี้นางอาศัยร่างของเจ้าของร่างเดิม ความแค้นบางความแค้น นางจำต้องชำระ

"ไล่ออกไปซะ"

จวินหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แม้ฮูหยินเฒ่าตาย เขาก็ไม่สนใจ

เย่จายซิงรีบพูด：

"อย่า เสด็จอา ฮูหยินเฒ่าคือย่าของข้า นางล้มป่วย ข้าและยู่หยางกลับไปเป็นเรื่องที่ถูกทำนองคลองธรรม ข้าไม่อยากถูกผู้คนด่าทอลับหลัง เช่นนี้ดีหรือไม่ หากเสด็จอาอยากเจอข้า มาหาข้าที่จวนแม่ทัพก็ได้！”

นางสามารถฉวยโอกาสนี้ไปจากโรงเตี๊ยม แน่นอนว่าย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือ

สีหน้าของเขาเยือกเย็น เพียงมองมุมปากของเขาที่อยู่ใต้หน้ากาก ก็รู้ว่าเขาไม่พอใจ

เย่จายซิงจับมือของเขาส่ายไปมาแล้วออดอ้อน："เสด็จอา หรือท่านทนเห็นข้าถูกพูดอื่นนินทาลับหลังได้?"

หญิงรับใช้ก้มหน้างุด ไม่กล้าที่จะมอง ท่านอ๋องคือคนที่จะยอมตกลงเมื่อมีคนออดอ้อนเช่นนั้นหรือ? เห็นชัดว่าเป็นไปไม่ได้！ ดังนั้นนางจึงกลัวพระชายาจะกระอักกระอ่วน จึงพยายามลดตัวตนของตนเอง

ทว่าผู้ใดจะคาดคิด ท่านอ๋องกลับพยักหน้า ทั้งยังพูดว่า：

"ได้ ข้าให้เจ้ากลับไ แต่ว่าเจ้าอย่าคิดไม่ซื่อเด็ดขาด มิเช่นนั้นข้าจะจับตัวเจ้ากลับมา มัดเจ้าให้อยู่ข้างกายข้า"

หญิงรับใช้ตกตะลึง นี่คืออ๋องเซ่อเจิ้งผู้เลือดเย็นและอำมหิตจริงๆ หรือ?

เมื่อครู่นางเห็นองครักษ์ลับลากตัวเจ้าแดงออกมา ดังนั้นหญิงรับใช้จึงสั่นเทา

คิดไม่ถึงว่าอ๋องเซ่อเจิ้งจะใจดีกับพระชายาเช่นนี้！

เย่จายซิงคิดไม่ถึงว่าการออดอ้อนจะใช้ได้ผล ที่แท้จวินหยวนก็พ่ายแพ้ให้กับลูกไม้นี้ นางลอบจดจำเอาไว้

"เข้าใจแล้ว น้องซิงจะเป็นเด็กดี ขอบคุณเสด็จอาเจ้าค่ะ！”

นางเจตนาพูดเสียงหวาน

เย่จายซิงไม่มีข้าวของใดๆ ต้องเก็บ เปิดประตูเตรียมจะเดินตามพ่อบ้นไป ทว่าจวินหยวนกลับคว้าข้อมือของนางกะทันหัน พูดกับนาง：

"ข้าจะไปเยี่ยมเจ้า"

ทางที่ดีที่สุดอย่ามา！ รักและลุ่มหลงเจ้าแดงของท่านไปเถอะ

ภายในใจของเย่จายซิงไม่สบอารมณ์ ทว่าใบหน้าของนางกลับยิ้มแย้ม "ได้！”

"ท่านพี่！”

ออกไปจากโรงเตี๊ยม พ่อบ้านสั่งให้คนเตรียมรถม้าตั้งแต่แรกแล้ว เย่ยู่หลางที่เป็นน้องชายรอนางอยู่ด้านหน้ารถม้า

"เสด็จอา ไม่ต้องไปส่งข้าหรอก พวกข้าไปก่อน"

เย่จายซิงหันหน้ากลับไปบอกจวินหยวน นางคิดไม่ถึงว่าเขาจะส่งนางออกไป

เขาพยักหน้าเล็กน้อย มองส่งนางขึ้นรถม้า เมื่อเห็นรถม้าขับเคลื่อนไปไกล เขาพูดสั่ง：

"ให้เหยียนเฟิงไปคุ้มกันพระชายา"

ขึ้นต้นด้วยเหยียน ล้วนเป็นองครักษ์ลับของเขา เหยียนเฟิงคือองครักษ์ลับที่วรยุทธ์สูงสุดท่ามกลางองครักษ์ทั้งหมด

พ่อบ้านและพวกองครักษ์ลับได้ยินว่านายท่านออกมาจากเหยียนเฟิง พวกเขาก็พอจะรู้แล้วว่าพระชายาสำคัญกับนายท่านมากเพียงด

ทางด้านจวนแม่ทัพ

ฮูหยินเฒ่านั่งเงียบอยู่ในเรือนคงจิต ใบหน้าแก่ชราไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก สีหน้าเคร่งขรึม มีความน่าเกรงขามทั้งที่ยังไม่ได้โมโห มองดูแล้วแข็งแรงยิ่งนัก ไม่เหมือนคนที่เพิ่งป่วยเป็นโรคร้าย

เบื้องล่างของนาง มีคนของบ้านรองและบ้านสามนั่งอยู่

"ท่านย่า น้องสี่คงจะไม่กลับมาแล้วกระมัง? เวลานี้นางมีอ๋องเซ่อเจิ้งเป็นที่พึ่ง ไม่แน่ว่าอาจจะไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาแล้วก็ได้เจ้าค่ะ"

เย่เจียหยูพูดด้วยความเสียใจเล็กน้อย

วันนั้นนางเอามีดแทงตนบนท้องถนน แม้จะกินยาแล้วและบาดแผลก็หายนานแล้ว แต่ความอับอายในวันนั้น นางคิดบัญชีทั้งหมดไปที่เย่จายซิง แทบอยากจะถลกหนังและเลาะกระดูกของนาง เพื่อคลายความแค้นในใจ

แต่นางก็กังวลว่าเย่จายซิงจะอยู่ในจวนอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ยอมกลับมา ตระกูลเย่ของพวกเขาไม่กล้ามีเรื่องกับอ๋องเซ่อเจิ้ง